เรื่องมีอยู่ว่า เราชวนแฟนให้ไปถ่ายรูปให้
ระหว่างถ่ายอยู่ฝนก็ตกๆหยุดๆ ทำท่าจะกลับกันหลายที แต่ฝนก็หยุด เราเลยว่าถ่ายต่อละกัน ถ่ายไปถ่ายมา เราก็คิดท่าไม่ออก เลยนึกถึงท่าเต้นเพลงลิซ่า แล้วเราก็ทำท่าพร้อมกับร้องเพลงออกมาและยิ้ม พยายามสร้างฟิลลิ่งแบบสดใส แต่แล้วแฟนเราก็พูดออกมาแบบใส่อารมณ์ “เธอทำท่าดีๆ จะถ่ายรูปหรือจะเต้น” “เดี๋ยวก็หาว่าไม่ตั้งใจถ่ายให้อีก” หน้าเค้าแบบจริงจังมาก คิ้วขมวดสุดๆ เราก็บอกไปว่า เรากำลังนึกท่าถ่ายรูปอยู่ สร้างฟิลลิ่ง แต่ทุกคนรู้มั้ยว่าเค้าพูดแบบนั้นมันทำให้เรารู้สึกเสียใจมาก เค้ารำคาญเรามากเลยหรอ การถ่ายรูปให้เรามันน่ารำคาญมากเลยใช่มั้ย คำพูดและสีหน้าของเค้ามันทำให้มันไม่อยากถ่ายแล้ว แฟนเราก็บอกให้เราไปยืน ถ่ายรูปอีกครั้ง แต่ความรู้สึกเราไม่ได้แล้วไง เราก็บอกไม่อยากถ่ายแล้ว แฟนเราก็บอกงั้นกลับบ้าน เราก็กำลังเดินกลับ แต่เค้าก็ยังบ่นไม่หยุด “เดี๋ยวก็หาว่าเค้าไม่ตั้งใจถ่ายให้อีก” พูดอยู่นั้น จนเราโมโหปรี๊ดแตก เราก็ใส่ไม่ยั้งเลย ขึ้นขึ้นกูด้วย
“กูว่าอะไรสักคำยัง กูพูดหรือยัง กูเต้นนิดเดียว กูผิดมากมั้ย กูหาท่าทาง และการถ่ายรูป และสร้างฟิล ต้องทำหน้าขนาดนั้นมั้ย”

แล้วก็ทะเลาะกันใหญ่โตเลย

สำหรับเรา เรามองว่าการที่เราเต้นออกมา ทำท่าทำมือ ส่ายสะโพกนิดๆ ทำไมแฟนเราไม่มองว่าเออท่านี้ได้มั้ย ถ้าไม่ได้ก็บอกให้เปลี่ยนท่า หรือต้องการให้เรายืนเฉยๆในการถ่ายรูป

เราจึงตัดสินใจว่า ต่อไปนี้เราจะไม่ให้เค้าถ่ายรูปให้เราอีกแล้ว มันเสียใจ มันเป็นเรื่องของความรู้สึก แต่มาในรูปแบบของการถ่ายภาพ