คือ เราอยู่กับยายมาตั้งแต่เด็ก พอเราเริ่มติดต่อกับแม่เราก็เริ่มเป็นผู้ใหญ่ขึ้นจนวันนึงเราได้ไปอยู่กับแม่ที่กรุงเทพชั่วคราว(ปิดเทอมค่ะ) เราก็เริ่มรูสึกว่าเราอยากจะอยู่กับแม่อยากจะใช้ชีวิตกับแม่ เวลาพ่อไม่อยู่แท่จะได้พึ่งพาเรา วันนึงแม่บอกจะกลับมาอยู่บ้านเราเลยดีใจเราก็ไปอยู่กับแม่นะเวลาว่าง แม่กับพ่อขอให้เรามาอยู่ด้วยกันได้ไหม เราเลยคิดหนัก เพราะเรายังผูกติดกับยายอยู่ ยายก็ยากให้มาอยู่กับพ่อแม่แหละ แต่เราก็อดเป็นห่วงไม่ได้ เพราะบ้านยายมีแค่เรา,พี่,น้า น้าก็ทำแต่งานไม่มีเวลากินข้าวกับยาย พี่ก็ออกมาอยู่กับยายเป็นบางครั้ง เราจะอยู่กับยายตลอดเวลา เพราะเป็นห่วงมากๆ ถ้าเกิดเรามาอยู่กับแม่จริงๆ ยายเราจะเป็นยังไง ถึงมีพี่,น้าอยู่บ้านกับยายเราก็อดเป็นห่วงไม่ได้ แต่ถ้าเรามาอยู่กับแม่เราจะไปแบ่งเบาภาระการงานของแม่ได้ พอเรามาอยู่บ้านกับแม่ชั่วคราวก็รู้สึกอบอุ่นขึ้น แต่เราก็อดห่วงยายไม่ได้จริงๆเราไม่กล้ามาอยู่ถาวรหรอก(แม่กับยายอยู่คนละบ้านเพราะตระกูลเยอะเลยต้องมีบ้านหลายหลังอยู่คนละหมู่บ้านอะค่ะ แต่ก็ไม่ไกลกันมากขับรถไปหากันได้)ทุกคนว่าเราอยู่กับยายดีแล้ว หรืออยู่กับพ่อแม่ดีคะ 
-ขอบคุณที่อ่านนะคะ