มันอาจจะยาวหน่อยเขียนครั้งแรกด้วย ขออภัยที่อาจจะเขียนไม่ค่อยรู้เรื่องผมเขียนสดเลย แต่ขอคำตอบด้วยนะครับ ผมสับสน ผมกลัวมากๆ
เหตุการณ์มันเหมือนเรื่มจากที่ผมไปฉีดวัคซีนซีโนแวค เข็ม2มา วันที่1กรกฎาคม ผ่านไปไม่ถึงอาทิตย์ประมาณ2-4วัน จู่ๆผมก็เริ่มรู้สึกมีอาการเหมือนหัวใจเต้นแรง(มันมีความรู้สึกแบบเหมือนออกกำลังกายละเวลาเราหยุดพักนั่งหรือยืน มันจะรู้สึกถึงหัวใจที่เต้นแรงเร็วๆแบบนั้นอะครับ) แต่ตอนนั้นมันไม่เร็วมากก็เต้น60-100 (ก่อนช่วงไปฉีดผมเป็นคนชอบนอนดึกคือเล่นเกมอะครับอยู่ทั้งวันที่หน้าจอคอมแต่แบ่งเวลาพักสายตาในทุกวัน กินข้าวอะไรปกติหมด 2-3มื้อ) เวลานอนก็นอนไม่มากไม่น้อยเช่นผมนอนตี2ตื่นก็10โมงงี้ วันแรกที่ผมเริ่มสังเกตอาการตัวเอง วันนั้นผมนอนประมาณ ตี2ตี3 ความรู้สึกหัวใจที่มันเหมือนเต้นแรงอย่างที่บอกไปจนทำให้ผมกลัว คืนแรกที่เริ่มเป็นผมนอนไม่หลับจนถึงตี4กว่าๆ ผมไม่เคยนอนไม่หลับเป็น2-3ชั่วโมงมาก่อนเลย พอหลับผมเหมือนสะดุ้งตื่นมา6โมงเช้า นอนไปไม่ถึง2ชั่วโมง ผมรู้สึกท่าไม่ดีเลยให้แม่พาไปหาหมอแถวบ้านเลย ไปช่วง7โมงเช้า ไปหาหมอเขาก็ตรวจคลื่นหัวใจอะไรนั่นให้ เขาก็บอกผมปกติดีผมคิดมากไปเอง แต่ความรู้สึกส่วนตัวตอนที่หมอบอกปกติ ผมรู้สึกไม่สบายใจเลยทั้งที่หมอบอกว่าปกติ แม่ผมก็บอกอย่าคิดมาก จนกลับมาผมว่าจะนอนต่อ แต่ความรู้สึกหัวใจที่มันเต้นแรงก็ยังอยู่ ผมนอนไม่หลับเลย ในหัวผมตอนนั้นคิดแต่กับตัวเอง ตื่นมาก็แพนิกว่าหัวใจมันเต้นเร็ว จนทำให้กลัวมาก มันเหมือนก้าวข้ามคำว่ากลัวไปแล้วอะครับจนผ่านไปเกือบเดือนเหมือนอาการเริ่มดีขึ้นจนปกติ ผมก็ไม่อะไรผ่านไปไม่ถึงอาทิตย์ จุดเริ่มต้นของเรื่องที่จะปรึกษาคือมันเรื่มออกอาการคือ ในหัวผมตอนนั้นอยู่ดีๆก็เริ่มคิดในสิ่งที่ผมกลัวก็มาคิด (ผมเป็นคนกลัวความเร็ว เวลาเห็นอะไรเร็วๆเช่น พัดลมบานใหญ่หมุนเร็วๆ รถไฟประมาณนี้) ถ้าตอนใช้ชีวิตปกติก็ไม่อะไรมาก แต่ถ้าเป็นช่วงอารมณ์แย่ๆ หรือรู้สึกdownอยู่ ถ้าไปเห็นก็คือผมจะกลัวเลย ยิ่งถ้าหนักมากใจจะหวิวไปเลยอะ แบบกลัวขั้นนั้นจริงๆ ในหัวคิดแต่อยู่กับตัวเองวนแบบนี้เกือบอาทิตย์ พอความคิดนี้เริ่มดีขึ้น ในหัวไปคิดอย่างอื่นแทนคือ อยู่ดีๆก็กลัวขั้นหนักแบบผมเป็นคนไม่ค่อยกลัวอะไรนะนอกจากความเร็ว ความสูงไม่กลัวเลย แต่อยู่ดีๆผมก็รู้สึกกลัวความสูง มันกลัวมากหลอนจนแบบอยู่ในบ้านชั้น3ชั้น4ในห้องอะ ในใจตอนนั้นคิดคือกูกำลังอยู่ที่สูง จะตกไหมวะกลัวจนใจหวิวจริงๆ ละในหัวช่วงนั้นก็กลัวในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้อีกคือ ผมคิดไปเองว่าโลกหมุนจนมันหลอนหัว ผมกลัวมากตอนนั้นทำไรไม่ถูกเพราะผมจัดการปัญหานี้เองไม่ได้ คิดวนไปวนมาแบบนี้จนเริ่มอยากตาย เพราะผมทำไรไม่ถูกเลย ผมไม่ไหว ละอีกอย่างคือในหัวเริ่มสับสนตอนนั้นผมไม่รู้ว่าอาการคืออะไร มันมีอีกอาการคืองงสับสนกับทุกอย่างในโลกความจริง อยู่ดีๆก็คิดว่ารู้สึกทุกทุกอย่างแปลกตา ผมไม่รู้จะอธิบายยังไง มันงงสับสนโลกความจริงในหัวคิดอะไรไม่ออกละมีเรื่องกลัวในหัวอีก (ตอนนั้นยังไม่บอกใคร เพราะกลัวหาว่าบ้าคิดไปเอง) จนวันนีงผมกลัวมากไม่ไหวกับในหัวตอนนั้น ผมเริ่มบอกพี่ชายว่าอาการเป็นงี้ๆๆเริ่มร้องไห้ เพราะกลัวแล้วก็บอกว่าถ้าที่บ้านมีปืนผมคงตายไปแล้ว (อันนี้เอาจริงๆ ผมคิดในหัวเรื่องฆ่าตัวตายมานานมากตอนในหัวเริ่มคิดสับสนกับอะไรพวกนี้เพราะทำอะไรไม่ถูก)พอบอกไปอาการก็เหมือนจะดีขึ้น มันได้ระบาย แต่ความคิดมันก็ยังอยู่ พี่ก็เริ่มเป็นคนหาข้อมูลให้ว่ามันเกี่ยวกับโรคจิตเภทหรืออะไรยังไง แล้วก็เริ่มไปบอกพ่อแม่ว่าเป็นแบบนี้ในหัว พี่เป็นคนพูดให้เพราะพ่อเป็นคนแบบไม่ค่อยอะไรกับเรื่องแบบนี้ พี่ก็พูดประมาณแบบน้องมันคิดมากจนร้องไห้ คิดฆ่าตัวตาย พอพ่อได้ยิน ก็เหมือนเริ่มจะอารมณ์ขึ้นละก็พูดว่า อะไร แค่นี้คิดฆ่าตัวตายละหรอ ละก็เริ่มพูดสมัยเขาตอนหนุ่มว่าลำบากอะไรยังไงมาบ้าง ละเขาก็บอกผมว่า หนูไม่มีสิทธิมาคิดเรื่องฆ่าตัวตาย พ่อลำบากมามากกว่านี้เยอะ ครอบครัวก็อบอุ่น ฐานะเงินอะไรก็ไม่แย่ ผมในใจคิดตอนนั้นมันไม่เกี่ยวกับรอบข้างเลย มันเกี่ยวแค่ในสมองในหัวตัวเองตอนนี้ที่สับสนงงกับตัวเอง ผมก็ไม่พูดอะไรกับพ่อต่อ วันก็ผ่านไป ผมก็เริ่มมาคิดว่าผมเริ่มกลายมาเป็นโฟกัสแต่ในหัวตัวเองทุกวันทุกเวลาจน การทำอะไรมันก็คิดแต่ในหัว ไปอาบน้ำงี้ หัวก็คิดกูกำลังทำอะไรวะ นี่คือความจริงหรอ ละอะไรคือความจริง กูปกติดีอยู่มั้ยตอนนี้ คือมันสบสนกับในหัวตัวเองแบบนี้ จนช่วงนึงผมรู้สึกว่าหัวผมโล่งมากเหมือนฝันอยู่ คือหัวโล่งจริงๆ แบบหัวเบากว่าปกติ ร่างกายทำอะไรก็ปกตินะกินข้าวเล่นโทรศัพท์ แต่ในหัวตอนนั้นก็คิดแต่กับตัวเอง ว่านี่ความจริงหรอ ไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย หัวมันเบาโล่งจริงๆ หนักจนแบบผมลองคิดดูในหัวว่าลองสั่งตัวเองดีดนิ้วดูว่านี่คือความจริงมั้ย ก็ดีดตามในหัวที่สั่งได้ ละผมก็ยืนส่องกระจกดู เออนี่ก็คือกูนิ ทำไมในหัวมันโล่งจังวะ สับสนงงว่านี่ความจริงหรอ จนผมกลัวมากกับความคิดแบบนี้เพราะมันวนแบบนี้ทุกวันเกือบทั้งวัน(จะบอกคือถ้าผมเริ่มคิดเรื่องในหัวตัวเองแบบนี้ ผมจะเริ่มหาอะไรทำเพื่อให้ไม่คิด เช่นดูยูทูป ดูติกตอก แต่ถ้าช่วงผม อาบน้ำ เดินไปไหน หรือนอนเล่นงี้มันจะเริ่มมาคิดเองทันทีเกี่บกับในหัว) ในใจคิดผมอยากไปหาหมอ แต่พ่อแม่เหมือนไม่อยากให้ไปเลย ผมเลยไม่บอกใครเลย เก็บเอาไว้คนเดียว จนตอนนี้ผ่านมา1-2เดือนแล้วอาการหัวโล่งไม่รู้มันหายไปหรือผมชินจนมันไม่รู้จริงๆ การใช้ชีวิตคิดอะไรทำงานอะไร ร่างกายขยับตามปกติ แต่ตอนนี้อาการที่เหลือคือ หัวคิดว่าเหมือนสับสนงงว่าคือความจริงรึเปล่า ช่วงว่างๆก็คิดแต่เรื่องพวกนี้ คิดมากเข้าจนกลัว มันวนแต่แบบนี้ ผมไปหาหมอ เขาจะช่วยได้มั้ย เพราะหาข้อมูลเกี่ยวกับที่ผมเป็น มันไม่ค่อยมีคนเป็นแบบผมเลย. จริงๆมีหยิบย่อยกว่านี้ แต่เขียนไว้ประมาณนี้ก่อน
อาการแบบนี้ผมเป็นอะไร โรคจิตเภทหรือบ้าหรืออะไรอะครับ สับสนมากๆ
เหตุการณ์มันเหมือนเรื่มจากที่ผมไปฉีดวัคซีนซีโนแวค เข็ม2มา วันที่1กรกฎาคม ผ่านไปไม่ถึงอาทิตย์ประมาณ2-4วัน จู่ๆผมก็เริ่มรู้สึกมีอาการเหมือนหัวใจเต้นแรง(มันมีความรู้สึกแบบเหมือนออกกำลังกายละเวลาเราหยุดพักนั่งหรือยืน มันจะรู้สึกถึงหัวใจที่เต้นแรงเร็วๆแบบนั้นอะครับ) แต่ตอนนั้นมันไม่เร็วมากก็เต้น60-100 (ก่อนช่วงไปฉีดผมเป็นคนชอบนอนดึกคือเล่นเกมอะครับอยู่ทั้งวันที่หน้าจอคอมแต่แบ่งเวลาพักสายตาในทุกวัน กินข้าวอะไรปกติหมด 2-3มื้อ) เวลานอนก็นอนไม่มากไม่น้อยเช่นผมนอนตี2ตื่นก็10โมงงี้ วันแรกที่ผมเริ่มสังเกตอาการตัวเอง วันนั้นผมนอนประมาณ ตี2ตี3 ความรู้สึกหัวใจที่มันเหมือนเต้นแรงอย่างที่บอกไปจนทำให้ผมกลัว คืนแรกที่เริ่มเป็นผมนอนไม่หลับจนถึงตี4กว่าๆ ผมไม่เคยนอนไม่หลับเป็น2-3ชั่วโมงมาก่อนเลย พอหลับผมเหมือนสะดุ้งตื่นมา6โมงเช้า นอนไปไม่ถึง2ชั่วโมง ผมรู้สึกท่าไม่ดีเลยให้แม่พาไปหาหมอแถวบ้านเลย ไปช่วง7โมงเช้า ไปหาหมอเขาก็ตรวจคลื่นหัวใจอะไรนั่นให้ เขาก็บอกผมปกติดีผมคิดมากไปเอง แต่ความรู้สึกส่วนตัวตอนที่หมอบอกปกติ ผมรู้สึกไม่สบายใจเลยทั้งที่หมอบอกว่าปกติ แม่ผมก็บอกอย่าคิดมาก จนกลับมาผมว่าจะนอนต่อ แต่ความรู้สึกหัวใจที่มันเต้นแรงก็ยังอยู่ ผมนอนไม่หลับเลย ในหัวผมตอนนั้นคิดแต่กับตัวเอง ตื่นมาก็แพนิกว่าหัวใจมันเต้นเร็ว จนทำให้กลัวมาก มันเหมือนก้าวข้ามคำว่ากลัวไปแล้วอะครับจนผ่านไปเกือบเดือนเหมือนอาการเริ่มดีขึ้นจนปกติ ผมก็ไม่อะไรผ่านไปไม่ถึงอาทิตย์ จุดเริ่มต้นของเรื่องที่จะปรึกษาคือมันเรื่มออกอาการคือ ในหัวผมตอนนั้นอยู่ดีๆก็เริ่มคิดในสิ่งที่ผมกลัวก็มาคิด (ผมเป็นคนกลัวความเร็ว เวลาเห็นอะไรเร็วๆเช่น พัดลมบานใหญ่หมุนเร็วๆ รถไฟประมาณนี้) ถ้าตอนใช้ชีวิตปกติก็ไม่อะไรมาก แต่ถ้าเป็นช่วงอารมณ์แย่ๆ หรือรู้สึกdownอยู่ ถ้าไปเห็นก็คือผมจะกลัวเลย ยิ่งถ้าหนักมากใจจะหวิวไปเลยอะ แบบกลัวขั้นนั้นจริงๆ ในหัวคิดแต่อยู่กับตัวเองวนแบบนี้เกือบอาทิตย์ พอความคิดนี้เริ่มดีขึ้น ในหัวไปคิดอย่างอื่นแทนคือ อยู่ดีๆก็กลัวขั้นหนักแบบผมเป็นคนไม่ค่อยกลัวอะไรนะนอกจากความเร็ว ความสูงไม่กลัวเลย แต่อยู่ดีๆผมก็รู้สึกกลัวความสูง มันกลัวมากหลอนจนแบบอยู่ในบ้านชั้น3ชั้น4ในห้องอะ ในใจตอนนั้นคิดคือกูกำลังอยู่ที่สูง จะตกไหมวะกลัวจนใจหวิวจริงๆ ละในหัวช่วงนั้นก็กลัวในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้อีกคือ ผมคิดไปเองว่าโลกหมุนจนมันหลอนหัว ผมกลัวมากตอนนั้นทำไรไม่ถูกเพราะผมจัดการปัญหานี้เองไม่ได้ คิดวนไปวนมาแบบนี้จนเริ่มอยากตาย เพราะผมทำไรไม่ถูกเลย ผมไม่ไหว ละอีกอย่างคือในหัวเริ่มสับสนตอนนั้นผมไม่รู้ว่าอาการคืออะไร มันมีอีกอาการคืองงสับสนกับทุกอย่างในโลกความจริง อยู่ดีๆก็คิดว่ารู้สึกทุกทุกอย่างแปลกตา ผมไม่รู้จะอธิบายยังไง มันงงสับสนโลกความจริงในหัวคิดอะไรไม่ออกละมีเรื่องกลัวในหัวอีก (ตอนนั้นยังไม่บอกใคร เพราะกลัวหาว่าบ้าคิดไปเอง) จนวันนีงผมกลัวมากไม่ไหวกับในหัวตอนนั้น ผมเริ่มบอกพี่ชายว่าอาการเป็นงี้ๆๆเริ่มร้องไห้ เพราะกลัวแล้วก็บอกว่าถ้าที่บ้านมีปืนผมคงตายไปแล้ว (อันนี้เอาจริงๆ ผมคิดในหัวเรื่องฆ่าตัวตายมานานมากตอนในหัวเริ่มคิดสับสนกับอะไรพวกนี้เพราะทำอะไรไม่ถูก)พอบอกไปอาการก็เหมือนจะดีขึ้น มันได้ระบาย แต่ความคิดมันก็ยังอยู่ พี่ก็เริ่มเป็นคนหาข้อมูลให้ว่ามันเกี่ยวกับโรคจิตเภทหรืออะไรยังไง แล้วก็เริ่มไปบอกพ่อแม่ว่าเป็นแบบนี้ในหัว พี่เป็นคนพูดให้เพราะพ่อเป็นคนแบบไม่ค่อยอะไรกับเรื่องแบบนี้ พี่ก็พูดประมาณแบบน้องมันคิดมากจนร้องไห้ คิดฆ่าตัวตาย พอพ่อได้ยิน ก็เหมือนเริ่มจะอารมณ์ขึ้นละก็พูดว่า อะไร แค่นี้คิดฆ่าตัวตายละหรอ ละก็เริ่มพูดสมัยเขาตอนหนุ่มว่าลำบากอะไรยังไงมาบ้าง ละเขาก็บอกผมว่า หนูไม่มีสิทธิมาคิดเรื่องฆ่าตัวตาย พ่อลำบากมามากกว่านี้เยอะ ครอบครัวก็อบอุ่น ฐานะเงินอะไรก็ไม่แย่ ผมในใจคิดตอนนั้นมันไม่เกี่ยวกับรอบข้างเลย มันเกี่ยวแค่ในสมองในหัวตัวเองตอนนี้ที่สับสนงงกับตัวเอง ผมก็ไม่พูดอะไรกับพ่อต่อ วันก็ผ่านไป ผมก็เริ่มมาคิดว่าผมเริ่มกลายมาเป็นโฟกัสแต่ในหัวตัวเองทุกวันทุกเวลาจน การทำอะไรมันก็คิดแต่ในหัว ไปอาบน้ำงี้ หัวก็คิดกูกำลังทำอะไรวะ นี่คือความจริงหรอ ละอะไรคือความจริง กูปกติดีอยู่มั้ยตอนนี้ คือมันสบสนกับในหัวตัวเองแบบนี้ จนช่วงนึงผมรู้สึกว่าหัวผมโล่งมากเหมือนฝันอยู่ คือหัวโล่งจริงๆ แบบหัวเบากว่าปกติ ร่างกายทำอะไรก็ปกตินะกินข้าวเล่นโทรศัพท์ แต่ในหัวตอนนั้นก็คิดแต่กับตัวเอง ว่านี่ความจริงหรอ ไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย หัวมันเบาโล่งจริงๆ หนักจนแบบผมลองคิดดูในหัวว่าลองสั่งตัวเองดีดนิ้วดูว่านี่คือความจริงมั้ย ก็ดีดตามในหัวที่สั่งได้ ละผมก็ยืนส่องกระจกดู เออนี่ก็คือกูนิ ทำไมในหัวมันโล่งจังวะ สับสนงงว่านี่ความจริงหรอ จนผมกลัวมากกับความคิดแบบนี้เพราะมันวนแบบนี้ทุกวันเกือบทั้งวัน(จะบอกคือถ้าผมเริ่มคิดเรื่องในหัวตัวเองแบบนี้ ผมจะเริ่มหาอะไรทำเพื่อให้ไม่คิด เช่นดูยูทูป ดูติกตอก แต่ถ้าช่วงผม อาบน้ำ เดินไปไหน หรือนอนเล่นงี้มันจะเริ่มมาคิดเองทันทีเกี่บกับในหัว) ในใจคิดผมอยากไปหาหมอ แต่พ่อแม่เหมือนไม่อยากให้ไปเลย ผมเลยไม่บอกใครเลย เก็บเอาไว้คนเดียว จนตอนนี้ผ่านมา1-2เดือนแล้วอาการหัวโล่งไม่รู้มันหายไปหรือผมชินจนมันไม่รู้จริงๆ การใช้ชีวิตคิดอะไรทำงานอะไร ร่างกายขยับตามปกติ แต่ตอนนี้อาการที่เหลือคือ หัวคิดว่าเหมือนสับสนงงว่าคือความจริงรึเปล่า ช่วงว่างๆก็คิดแต่เรื่องพวกนี้ คิดมากเข้าจนกลัว มันวนแต่แบบนี้ ผมไปหาหมอ เขาจะช่วยได้มั้ย เพราะหาข้อมูลเกี่ยวกับที่ผมเป็น มันไม่ค่อยมีคนเป็นแบบผมเลย. จริงๆมีหยิบย่อยกว่านี้ แต่เขียนไว้ประมาณนี้ก่อน