สวัสดีครับ ขอเล่าเรื่องแล้วขอความจากเพื่อนๆพี่ๆน้องๆทุกคนที่เห็นกระทู้นี้หน่อยครับจะทำยังไงดี

เรื่องราวมันเกี่ยวกับความรักของผมเอง 
 เราก็เป็นคู่รักที่เริ่มต้นขึ้นในราวโรงเรียนธรรมดาทั่วไป เค้าทักมาจากในเฟสเราเริ่มคุยและทำความรู้จักก่อนจะครบกันหนึ่งเดือน เริ่มคบแรกๆอะไรก็ไปหมดแต่พอผ่านไป 3 เดือนทุกสิ่งอย่างก็ค่อยเปลี่ยนไปแฟนเค้าก็เริ่มเจ้าชู้ชอบไปคุยกันคนนั้นคนนี้แล้วบอกว่าแค่เพื่อนผู้ชายที่รู้จักกัน ผมก็เชื่อใจมากในตอนนั้น จนมาได้เห็นข้อความที่เค้าได้คุยกันมันโคตรจะทำร้ายจิต ผมจริง มีทั้งคำว่าคิดถึง ทำไร กินยัง ข้อความ หรือคำพูดที่ควรใช้หลายอย่าง มันบอกการที่เค้าแอบคุยนอกใจผม พอผมจับได้ผมเสียใจมาก นี้คือรักที่ผมจริงจังมาก(ความรักแบบเด็กที่ยังไม่รู้จักคิดในตอนนั้น) ผมที่จะให้อภัยเค้าครับ เพราะเค้าแค่คุยนอกใจแต่ยังไม่นอนกาย ผมก็ได้ความระแวงาพร้องกับการที่ผมให้อภัยเค้า

มันผ่านไปได้ เหมือนความสำพันธุ์ของเราก็ดีขึ้นเกือบเหมือนเดิม 90% เค้าก็ทำร้ายจิตใจผมอีกครั้งหนึ่ง ครั้งนี้ผมร้องไห้หนัก แต่ก็ผิดที่ผมเองยังอยากจะไปต่อกับเค้าอยู่ ทั้งที่ความเชื่อใจมันเป็น0%แล้วก็ยังยอม หลังจากนั้นความระที่มากขึ้นทำร้ายทั้งตัวผมและเค้า หนักจน จะไปต่อกันไม่ไหว เค้าไม่ยอมปรับปรุงต้วเข้ามีแต่ผมที่ยอมตลอด (บอกได้เลยครับว่าเรื่องผมยังคิดไม่ได้หรืออาจจะคิดได้แต่ผมเลือกไม่ถูกว่าจะเอาไงดี จึงอยู่ฝืนต่อโดนใช้ความรู้สึกรักมากอย่างเดียวเลย) ผมจึงเข้าหาพ่อแม่ทำความจัดแสดงออกว่าผมจริงจังจริงให้ทั้งตัวแฟนผมและพ่อแม่เค้ารับรู้ แต่ตัวแฟนผมเค้าก็ไม่ยอมที่จะปรับปรุงหลายๆเรื่องเข้าหากัน

จนเค้าทำมันอยู่ครั้ง การนอกใจ ที่ทำให้ผมเริ่มคิดว่าผมควรพอ ตอนนั้นผมไม่ง้อเค้าเหมืองทุกครั้งที่ผ่านมา ผมไม่คุยกับเค้าเลย แต่ก็ยังไม่กล้าบอกเลิกเค้านะครับ ถึงจะเจ็บมันก็ยังมีความผูกพันธ์ เวลาที่เราคบกันมาเป็นเวลา 2ปี ตอนนั้นก็ใกล้จะเรียนจบแล้ว มันยังทำให้ผมลังเลว่าจะเอาดีใจ 1 อยากพอ อีกใจ 1 ผูกพันธ์และผมทุ่มเทมากจนเกิน ไม่อยากให้มันหายไป ในระหว่างที่กำลังคิดลังเลอยู่ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เค้าเป็นมาง้อผม มันทำให้ผมใจอ่อน และให้อภัยอีกครั้งแต่ผมมักจะบอกว่ามันจะเป็นการให้อภัยเรื่องแบบนี้เป็นครั้งสุดท้าย ผ่านไปไม่นานผมก็รถชนโชคดีไม่ตาย เพราะลักในแต่ใส่หมวกกันน็อค จึงไม่ตาย ผมนอนน้อยเพราะผมระเเวงมันทำให้คิดมากเรื่องเค้าจนนอนไม่ลัก บวกกับการที่จะจบปวชแล้วช่วงท้ายมีงานวิจัยเยอะ ผมท้อกันทุกสิ่งอย่าง บ้านผมก็ไม่ได้มีเงีนการที่รถพังยับและต้องจ่ายค่ารักและค่าเสียหายกันคู่กรณี ก็หนักสำหรับคนจน ผมเครียดมาก

ตอนแฟนผมดีมากเหมือนตอนที่เรากำลังครบกันใหม่ๆบ้านเค้าก็ฐานดีกว่าและพ่อเค้าก็เชื่อว่าผมเป็นคนดีและอุปัติเหตุนี้เกี้ยวกับที่ลูกสาวหรือแฟนผมที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้ กับบ้านช้าทำงานก็ให้แฟนหมด 
พ่อแม่ผมกับเค้าก็คุยกันจะเอายังไงดี ระหว่างนั้นผมเครียดมาก ทะเลาะกับพ่อก็ ใจมันอย่างหนีไปให้ใกล้และความลังเลที่เกิดขึ้นกับแฟนในตอนนั้นค่อยๆๆทำให้ผมเลยหมดรักแฟน เหมือนเรากำลังจะเลิกทั้งผมทั้งเค้าก็ต่างรู้สึก เค้าก็รู้สึกแล้วที่ทำให้ผมแย่แบบนี้(นี้คือความคิดของแฟนผม) ตัวเองก็เจ็บจนชินจนกายเป็นเย็นชาและค่อยๆหยุดรักเค้า อย่างไปอยู่ใกล้เรียนต่อใกล้ที่อื่น แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น แฟนผมท้อง ผมไม่รู้ยังไงดีความสึกมันหมดแล้วจะทำไงดี แฟนผมก็เรารู้ความสึกในตอนนั้นของกันแหละกัน แต่ยังผมก็ควรจะรับผิดชอบและเป็นพ่อที่ดี ผมเลือกที่จะอยู่ต่อกับแฟนผมและเลือกที่จะเรียนไปด้วยทำงานด้วยเพราะเป้าหมายผมคืออยากจบปริญญาตรีให้แม่และพ่อตั้งแต่จบม.3แล้ว เพียงแค่มีแฟนตอนแรกที่ครบคืออย่างจบตรีด้วยกัน แต่นี้มันไม่เหมือนกันที่เราหวังไว้ตั้งเค้านอกใจแล้วล่ะครับ แต่ผมก็ยังอยากเรียนให้จบอยู่ดิยังไงก็อาจจะได้ทำงานดีๆเลี้ยงลูกได้ จึงตัดสินใจเรียนทำงานพาร์ทไทม์เซเว่นอีเลฟเว่นทุกเย็นวันเสาร์อาทิตย์ทำเต็มเวลาเรียนปวสไปก่อนเพราะ2ปี เรียน1ปี ฝึกงาน1ปี ได้ตังประสบแล้วได้รู้จักคนเพื่อเค้าช่วยแนะนำงานให้ได้ แล้วค่อยต่อตรี

ผมคิดเยอะมากและก็ลงมือทำตามที่คิดไว้ค่อยทำให้ความรู้สึกที่มันจะหมดค่อยๆกับมาด้วย แต่มันยากมากและหนักมาก ผมก็ได้แต่สู้เพราะคิดเสมอว่าถ้าผมไม่ทำก็เท่ากับว่าผมทำร้ายชีวิตแฟนผมเลยเหมือนกัน ก็ได้แต่ตอบตัวเองต้องสู้ทำงานเรียนจบอะไรมีประโยชน์ที่ได้จากการเรียนก็เก็บใช้ทั้งวิชาชีพและวิธีคิด ผมไหวเราทำได้มันต้องดีขึ้น ความเครียด ความหมดรัก ความเหนื่อยค่อยๆพาผมแย่ลงผมทำทุกอย่างดีเยี่ยม แต่กับเป็นตัวผมเองยังจบอยู่กับอดีตความผิดหวังของพ่อแม่ ความเสียใจที่แฟนเคยทำใส่ ความรู้สึกผิดกับพ่อแม่แฟน มันร่วมไปหมด ร้องไห้ทุกคืนที่เลิกงานพาร์ทไทม์ เก็บไว้คนเดียวไม่อยากให้ใครต้องมาแบกรับความเครียดนี้ด้วย

จบมันกับค่อยทำให้ผมเป็นเลวเป็นคนไม่ดีเหมือนที่แฟนเคยทำกับผม ผมไปเจอผู้หญิงเรียน รร.เด่ว มาฝึกงานที่เซเว่นอีเลฟเว่น คนละแผนก ความที่เรายังจมอยู่ ลึกๆก็ยังอยากหนีอยู่ พอเจอผู้หญิงสวยๆความดีที่ทำได้ปกติก็ทำไม่ได้ ดีแตก ไปหลงผู้หญิงอื่น โดยผมไม่ได้บอกว่ามีแฟนมีลูกแล้วเพราะนึกว่าพี่ที่ทำงานคงบอกไปแล้วแหละน้องค่อยต้องถ้ามั้งเลยแรกๆก็หยอกๆแบบไม่คิด แต่น้องเค้าไม่เค้าว่าจริงมันเลยค่อยลงลึกไปจบเกินห้ามใจก็ไปผูกติดซะแล้ว น้องที่งานคนพอรู้ว่าผมมีลูกแล้วกำลังจะเกิดแล้ว ก็รู้สึกผิดและเริ่งตีตัวออกห่าง ผมก็หลงแหละความหน้ามืด เราเกือบจะนอกใจนอกกายไปก็ดึงสติทัน รู้สึกผิด รู้ว่ามันไม่ถูกต้อง ตอนนั้นแฟนผมก็เริ่มสงสัยแล้วผมตัดสินใจสารภาพปาบที่คิดและเกือบกะทำแบบสิ่งไปแฟนก็เสียใจมากครับ กายเป็นผมเองครับที่เป็น ผมตัดสินใจเลิกระอายลูกตัวเองระอายใจตัวแต่ลูกยังไงผมก็ไม่ทิ้งจะส่งให้ แล้วผมก็หนีไปฝึกงาน ที่กทม. ปวสปี่2ปีจบ ไปเป็นหนุ่มโสดลูกหนึ่ง แต่แฟนผมก็ตามมาด่าไม่หยุดแม้ว่าจะเลิกไปแล้วเดือนถ้าแย่มาคนคุย ก็จะตามไปปั่นให้เค้าเลิกคุยกับผม ทั้งที่ผมก็บอกเค้าไปแล้วว่าเลิกกันเธอจะทำอะไรก็ทำ จะคุยกับใครทำอะไรก็ทำ เค้าก็ไม่หยุดมาด่าจนผ่านไปปีหนึ่งเค้าก็ยังรอผมกลับมาครบกับเค้าลูกของเราก็กำลังน่ารัก เป็นเด็กผู้หญิงอีกต่าง คนที่บ้านก็เชียร์ให้กับมาครบกับใหม่ ทั้งพ่อแม่ผมและพ่อแม่เค้า ผมเองก็อยากกับมาครบผม ผมนิ่งได้ไปใช้ชีวิตเข้าอะไรมากขึ้นแล้วก็เรียนจบปวสแล้ว ตัดสินใจเริ่มต้นกันใหม่ เรื่องราวเก่าให้เป็นโมฆะไป 

มันก็คือการเริ่งใหม่ดีค่อยไปดีขึ้นระหว่างผมก็ไปเรียนเทียบโอนปริญญาตรีมันก็ดูปกตินะผ่านไปอีกปีหนึ่งผมรักได้ใหม่แล้วดูจะไม่มีเรื่องวุ่ยวายอีกไม่ทันถึง2ปี ผมใกล้จะจบปริญญาตรี เค้าก็เริ่งกลับไปเหมือนเดิม ผมรู้สึกได้พยายามมองโลกในแง่ดีเค้าทำงานเราทำงานเรียนวันอาทิตย์วันเดียวไม่น่ามีอะไร สัญชาติญาณของเรามันกับก็ต้องเหมืองที่รู้สึก ผมไปเจอข้อความคิดถึงดูเป็นหวังเป็นใย ในไลน์ของผู้ชายคนอื่น มันพังหมดเริ่ม ทะเลาะกันหนักด่ากันไปมาพอผมจะพอเค้าขอโทด เค้าก็โดยพ่อแม่เค้าว่าอยู่เพราะผมมีรูปแชท แต่ความคิดเห็นเค้าก็ยังอยากให้อภัยกันแหละเพื่อ ผมก็เข้าใจครับ แต่มันยากจังทำใจพยายามอยู่เดือน1 ผมรู้เลยว่าผมกับไปหมดรักเค้าเหมือนเดิมอีกแล้วอยากพอ

จะเอาไงดีครับ