คือเราคุยกับคนคุยเก่ามา 4 เดือนค่ะ ระยะเวลา 4 เดือนนี่เรามีความสุขมาก เรียกได้ว่าให้ไปทั้งใจเลย เพราะตอนแรกเราชอบคนนึงอยู่หลายเดือน แต่พอมาเจอคนคุยคนนี้ เรากลายเป็นไปหลงเขาหัวปักหัวปำเลยค่ะ ทีนี้ เขาเป็นคนที่ชอบไม่ตอบแชท เราต้องทักซํ้าถึงจะตอบ ทำให้เรารู้สึกพยายามอยู่ฝ่ายเดียวมาก ๆ แต่เราก็พยายามมองข้ามตรงนั้นไปค่ะ ต่อมาเราก็คุยกันจนใกล้จะวันเกิดเรา เขาก็ถามวันเกิดแล้วเราก็บอกไป พอถึงวันเกิดเราเขาหายไปเลยค่ะ หายแบบหาย เรารอเขา นึกว่าเขาจะแฮปเป็นคนแรก แต่เขาไม่มาแฮป จนเราต้องทักซํ้าว่าเฮ้ย นี่วันเกิดเรานะ แล้วมันเป็นวันเกิดที่เสียใจที่สุดในชีวิตเลยค่ะ เพราะในวันเกิดเราทุกอย่างแย่มาก แต่เขาเป็นรอยยิ้มของเรา แล้วเขาก็ดันลืมวันเกิดเราไป เราเลยหายไปจากเขาสักพัก ไม่ถึง 5 วัน เขาไปคุยกับคนใหม่ค่ะ เราเสียใจมาก ๆๆๆๆ แล้วเราก็เลยนอนโทษตัวเองว่าเพราะเราหายไปเขาเลยไปคุยกับคนใหม่ ผ่านไปหนึ่งเดือน เขากลับมา เราดีใจมาก ๆ เพราะรอเขามาตลอด เขากลับมาให้เรารักอีกครั้ง แต่เพื่อความแน่ใจ เราเลยถามว่าได้คุยกับใครอีกมั้ย เขาก็บอกว่า ไม่ได้คุย เราเลยทุ่มให้เขาสุดใจเลยค่ะ มีความสุขมาก เขากลับมา 10 วันได้ วันนั้นช่วงเย็น เขาบอกเราว่า พี่ก็มีแค่เรา จะไปมีคนอื่นได้ไง เรามีความสุขมากเลย แต่ตกดึก มันไม่ใช่ค่ะ .... เขามาบอกเราว่า คนที่เขาคุยอยู่อีกคนขอเขาเป็นแฟน และเขาก็จะเลือกคนนั้น ใจเราสลายไปหมดเลยค่ะฮือ ตอนนั้นจำความรู้สึกตัวเองได้ เสียใจจนแทบทรุด แล้วเหมือนแผลมันยังไม่หายสนิทมั้งคะ ก็มีคนเข้ามาคุยกับเราจนรู้สึกมันเลยเถิดละ คุยกันมาได้ 1 อาทิตย์กว่า เรายังไม่พร้อมมีใคร แต่เราก็อยากเปิดใจ เพราะไม่อยากเสียใจนาน นั้นแหละค่ะ เรายังระแวงที่จะมีความรักอยู่ แต่ไม่ใช่ว่าคนใหม่ไม่ดีนะคะ เขาดีมาก ไม่ปล่อยให้เราพยายามคนเดียว แต่เราแค่อยากอยู่คนเดียวน่ะค่ะ คือเราสับสนในตัวเองมากเลย เพราะแผลในใจเรามันยังไม่หายสนิทขนาดนั้น ฮือ เราไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงค่ะ แล้วก็เป็นคนที่ปฏิเสธคนไม่เป็น ไม่อยากให้เขาเสียใจเพราะเรายังเจ็บกับแผลเก่าอยู่ ...