ละเอียด(อาจมีคำหยาบนะครับ)  ขอเล่านิดหน่อยในชีวิตผมตอน ป.6จบแล้ว ในชัวที่พ่อผมบวชเนียจะมีสมุดรายชื่อช่วยงานในห้องพ่อ ส่วนเราจะอยู่ในห้องห้องเราจะอยู่นอนกับปู่ย่าห้องใหญ่ นอนกันคนละเตียง เวลาจะทำอาหารเนี้ยจะเดินผ่านห้องพ่อตู้เย็นเราก็อยู่ในห้องพ่อ เราก่อนเดินผ่านไปมาทุกวันในการทำอาหารหรือหาของกิน หลังจากพ่อ สึกออกมา พ่อกับเมียใหม่ เพื่อจะนับเงินคนที่มาช่วย แต่สมุกรายชื่อหาย พ่อบอก ลูกเห็นสมุดสีเเดงยาวๆไหม เราบอกไม่เห็น แต่พ่อตอบกลับว่าจะไม่เห็นได้ไงอยู่บ้านคนเดียว เราก็บอกไม่เห็นจริงๆ พ่อก็ด่าเราอยู่บ้านทำของหายไอ  เราก็บอกไม่รู้ พอพ่อหาเจอ เราบอกว่า ไหนหายหาไม่เจอไม่มีคำขอโทษด่าลูกอย่างเดียว พ่อตอบจะไปไหนก็ไป เออกูไปก็ได้และพ่อก็ไปอยู่กับเมียน้อยไป  พอเราเข้าม.ปลาย พ่อมาตายจากโควิดเราย้ายมาห้องพ่อ อยู่บ้านสนิกกับย่าที่เอาแต่ใจไม่ฟัง อะไรสักอย่าง พอสอนหรือจะทำของให้มันง่ายขึ้นไม่เอาบ่นใสอีกยกเว้นดูยูทูปเวลาเขียนหวยให้ลายมืออ่านได้ไม่พอใจตัว7ต้องมีขีดเองเขียนไม่ถูกหลักในใจแล้วให้กูเขียนทำไม   พอได้หอยโครงมาจะทำหอยจุ๊บกิน ตอนนั้นเราล้างหอยใช้กระทางขูดตะไคร่ออก หอยเยอะมากเราใสทีเดียวมันเยอะใส่น้ำ2ขันไม่พอ เราขัดรอบแรกจะเอาหอยออกจะเทน้ำทิ้ง สักพักยายมาดูเราล้าง แกบอกใสน้ำเยอะทำไม ก็หอยมันเยอะอันนี้จะเอาออกจะล้างอีกรอบ เขาแสดงวิธีล้างเอาหอยขูดข้างกระถาง หลานก็ทำแบบนี้เหมือนกัน  เราอธิบายให้ฟัง เจ้าตัวไม่ฟัง เราเลยบอกแล้วแต่จะล้างบังแล้วแต่ท่าน ตอบกูมาว่า ไม่-ก็อย่า- ตอบกับไม่-ก็ได้เออ ด่าลกลับมาเออไอเด็ก  เออกูมันเหี้ียทอง ย่าด่ากลับมาอีสัสจะไปไหนก็ไป เออกูไปอยู่แล้วอี ไป ไปหลังบ้านเราก็พูด ไม่ได้กูทำควายไรไม่ได้ TV ตู้เย็น มือถ์อ ซื้อของ  เรียก กูจังจะทำงานอดิเรกก็เรียก ที่กูไม่ได้ทำไรผิดบ่นใส่กูอีกบลาๆๆๆๆ ด่ากันได้สักพักก็หยุดกัน  ทุกวันนี้ยังมีคนโทษผมผิดโดยเรราไม่ผิดแต่จะให้เราขอโทษไอพวก ที่ฟายทำผิด ไม่สนปายดูแต่ผลโทษเด็กโตแบบนี้แล้วบอกปรเทศไทยยุติธรรม