คือช่วงหลังที่เราเรียนจบมีงานทำแต่ตอนเรียนปี1-ปี4คือเราอยู่แต่หอพักนะคะรู้สึกว่ามันดีกว่าอยู่บ้านมากๆช่วงปิดเทอมก็เช่าอยู่นะคะไม่ค่อยกลับบ้านอารมณ์ตอนกลับไปอยู่ยาวๆมันอึดอัดมาเหมือนเราโตขึ้นแล้วอยากอยู่ในห้องเงียบๆทำนั่นนี่ในห้องแต่ที่บ้านคือไม่ให้ล็อคห้องแล้วแม่ก็ชอบมาเปิดไม่เคาะแล้วน้องก็ชอบเปิดพรวดเข้ามาเอาของเรานั่นนี่บางทีของหายไปเลยโกรธหลายครั้งด้วยฟ้องแม่แม่ก็บอกเรามีเงินให้เราไปซื้อใหม่ เราจะกลับบ้านเฉพาะวันหยุดสำคัญนะคะกลับทีไรเราทำงานเลยเพราะเราไม่อยู่คือแบบห้องน้ำก็ไม่มีใครขัดเลยโสโครกมากกลับไปมีไรต้องไปขัดครัวก็รกมากห้องนอนเราคือของกระจัดกระจายยังกับขโมยเข้าห้องตลอดเวลากลับมาเจอ พอเราบ่นแม่ว่าเออให้น้องมันทำความสะอาดบ้างแม่ก็ชอบพูดว่าน้องมันขี้เกียจทำไงได้ แต่พอเรานะแม่ใช้เอาๆใช้แบบทำหลายอย่างทั้งๆที่น้องไม่ค่อยถูกใช้เลยจ้า(น้องห่างกับเรา5ปีไม่เด็กนะ) พ่อก็ให้ท้ายตลอดว่าเราเป็นพี่ เราเลยคิดว่าที่หอคือที่ที่เราสบายใจมากรับผิดชอบแค่ชีวิตตัวเองโดยไม่เดือดร้อนใคร 
 จนเราเรียนจบมีงานทำทีนี้ได้ทำงานใกล้บ้านแต่เราไปเช่าหออยู่นะไม่อยู่บ้านโดยให้เหตุผลที่บ้านว่ามนสะดวกกว่าอยู่บ้านทีนี้จ้าแม่เกิดความน้อยใจทุกครั้งที่เรากลับไปเยี่ยมที่บ้านว่าเราไม่รักครอบครัวนั่นนี่ไม่อยากอยู่กับคนที่บ้านบอกว่าพ่อแม่ฝากชีวิตกับเราไม่ได้นั่นนี่ ทุกครั้งเราก็แบบทนๆท่านบ่นไปเราไม่เถียงแต่เราก็ส่งเงินไม่ขาดนะ  เราต้องรู้สึกต้องทำยังไงกับเหตุการณ์บ้านเราในปัจจุบันดีคะเราไม่อยากกลับไปอยู่เลยอ่ะเราอึดอัดจริงๆ