หอแต๋วแตก เป็นหนังที่โดนด่า โดนวิจารณ์ และโดนดูแคลนเสมือนประชากรชั้น 10 ก็มิปาน ซึ่งโดยส่วนตัวก็ไม่ได้รู้สึกดีกับหนังเรื่องนี้นัก 

แต่พอหยิบมาดูตอนนี้แล้วมันคลายเครียดได้ดีจริง ๆ ดูไปก็บันเทิงไปกับความทะลึ่งตึงตังที่แทรกเข้ามา ความเว่อร์แฟนตาซีเกินจริง ตัวละครด่ากันไปกันมาหยาบ ๆ คาย ๆ 

ขอชื่นชมและคารวะนักแแสดง ทั้ง โก๊ะตี๋ จาตุรงค์ เอกชัย และทุก ๆ คน ทุกคนต่างทำหน้าที่กันได้ดีมากที่สุด หากไม่ใช่พวกเขาก็นึกไม่ออกเหมือนกัน ว่าใครจะทำได้เท่านี้ ตั้งแต่การด้นบท (ให้ตลก) รวมไปถึงการสร้างคาแรคเตอร์ตัวละครให้มีเอกลักษณ์โดดเด่นไม่ซ้ำใคร พร้อมทั้งผสานไปกับตัวละครอื่น ๆ ได้อย่างกลมกลืน และหากไม่ใช่พวกเขา หอแต๋วแตกก็คงไม่เดินทางมาถึงภาคที่ 7 เข้าไปแล้ว ซึ่งหากนับพจมาน สว่างคาตา นี่ก็จะถือเป็นภาคที่ 8

เชื่อว่าอนาคต หอแต๋วแตก คงจะตามรอยเป็นตำนานหนังไทย เหมือนหนังรุ่นพี่ อย่าง บ้านผีปอบ ที่ถึงแม้จะไม่ใช่หนังที่ดี แต่ก็มีความบันเทิง และเอกลักษณ์น่าจดจำ

บางทีชีวิตก็ต้องการความไร้สาระ ไร้แก่นสาร และความลามกทะลึ่งตึงตัง เฉกเช่นเดียวกับหนัง บางทีหนังไร้สาระ ไร้แก่นสารมันก็ให้อะไรกับเราได้เช่นกัน ถึงจะให้ไม่ได้ในเรื่องอาหารสมอง แต่ก็ให้ได้ในด้านความบันเทิง หอแต๋วแตก ถึงจะไม่ใช่หนังที่ดีเลิศเลอ แต่มันก็ถือเป็นหนังอีกหนึ่งเรื่องที่ทำให้ดิฉันมีความสุข