ผมเลือกผู้พิพากษาหัวหน้าศาลจังหวัดครับ เพราะถือครองอำนาจตุลาการ 1 ในอำนาจอธิปไตย สามารถตัดสินชีวิตของคนได้ ต่อให้มีตำแหน่งใหญ่โตเป็นนายอำเภอ ผู้ว่าราชการจังหวัด ผู้กำกับสถานีตำรวจ ผู้บัญชาการ ปลัดกระทรวง อธิบดี ฯลฯ ถ้ากระทำความผิดสุดท้ายต้องขึ้นศาล

เงินเดือนผู้พิพากษาหัวหน้าศาลจังหวัดมากกว่าผู้ว่าราชการจังหวัดเสียอีก แต่เรื่องเงินรายได้จากส่วนอื่นๆที่เป็นลักษณะสีเทา นอกจากเงินเดือนและค่าประจำตำแหน่ง ผู้ว่าได้มากกว่าแน่ๆ

ต่อให้เป็นผู้พิพากษาศาลชั้นต้น อายุแค่สามสิบกว่าปี ไม่ใช่ผู้พิพากษาหัวหน้าศาล ตำแหน่งและระดับแตกต่างกันกับจำเลย เช่น จำเลยเป็นปลัดกระทรวงมาก่อน หากได้ดูแลสำนวนคดีก็สามารถตัดสินความเป็นตายของข้าราชการระดับปลัดกระทรวงได้ครับ

ผู้พิพากษาหัวหน้าศาลจังหวัดมีอำนาจจ่ายสำนวนให้ผู้พิพากษาคนอื่นๆ มีอำนาจพิจารณาคดีเองได้

อำนาจออกหมายค้นหมายจับ ( ผู้พิพากษาทุกคนมีอำนาจนี้ หากตำรวจหรือฝ่ายปกครองไม่ได้รับหมายศาลก็ทำงานไม่ได้ โดยศาลจะออกคำสั่งหรือหมายจับ หมายค้น หรือหมายขัง ตามที่ศาล"เห็นสมควร"หรือโดยมีผู้ร้องขอก็ได้ - ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 59 วรรคหนึ่ง)

และผู้ว่าราชการจังหวัดในปัจจุบันถูกลดทอนอำนาจลงไปมาก จากเมื่อก่อนที่มีอำนาจล้นฟ้า ปัจจุบันเหลือไม่มากนัก ทำหน้าที่ได้แค่ประสานงานระหว่างหน่วยงาน

ผู้ว่าราชการมีอำนาจปกครองบังคับบัญชาตามที่อธิบดีเจ้าสังกัดของข้าราชการนั้นมอบอำนาจให้เท่านั้น ถ้าประพฤติชั่วนักผู้ว่าฯก็รายงานให้ต้นสังกัดย้ายออกจากจังหวัด บางคนอาจถูกขอให้ต้นสังกัดตั้งกรรมการสอบสวนทางวินัยอีกต่างหาก ถ้าต้นสังกัดไม่ทำให้ ไม่ย้าย ผู้ว่าก็ทำอะไรไม่ได้ เช่นตำรวจ ทหาร ป่าไม้ สาธารณสุข ฯลฯ ถ้าทำความผิด ผู้ว่าก็ย้ายไม่ได้ต้องขอให้ต้นสังกัดย้ายให้แทน เพราะไม่มีอำนาจย้ายในมือ ยกเว้นได้รับอำนาจจากเจ้ากรมนั้น

ในทางปฏิบัติ  แม้ผู้ว่าไม่มีอำนาจบังคับบัญชาโดยตรง  แต่ข้าราชการในจังหวัดก็ให้ความเคารพนับถือเหมือนกัน เพราะผู้ว่าฯเป็นผู้บริหารสูงสุดในจังหวัด  เป็นสัญลักษณ์ ของจังหวัด

อำนาจที่ล้นฟ้ามหาศาลมากมายแบบเมื่อก่อน แทบไม่หลงเหลือแล้วครับ ทำให้ทุกวันนี้แค่เรียกประชุมของหัวหน้าส่วนราชการจังหวัด นั่งเป็นประธานเฉยๆ คอยเซ็นเอกสารต่างๆ และเป็นประธานในการเปิดงานพิธีต่างๆ เท่านั้น

และสุดท้าย ทุกคำตัดสินอยู่ที่ปลายปากกาของผู้พิพากษาได้ครับ ( ผมถึงเลือกผู้พิพากษาหัวหน้าศาลจังหวัด )