ชีวิตที่ต้องมีคนจำกัดเวลากลับบ้านว่าต้องกลับบ่าย 15:30 คือเลิกละต้องกลับเลย เเต่เพื่อนคนอื่นเค้าไม่ได้มีพ่อเเม่ที่จำกัดเวลากลับบ้านเเบบนี้ไม่เค้าออกไปหากินเหล้ากินเบียร์กันพ่อเเม่นังไม่ว่าเลย เเต่เราไม่ได้อยากไปกินเหล้ากินเบียร์เเบบนั้นเราไม่ดื่ม เราเเค่ต้องการ เล่นบาส นั่งคุยกับเพื่อนซัก ชั่วโมงนิดๆ ไม่ได้ต้องการกลับบ้าน3-4ทุ่มหรอก เเต่เเค่ขอกลับซัก 16:00-16:30-17:00ไม่เกินนี้อ่ะไม่ได้ต้องการอะไรมากมายเลย เราอายุ18เเล้ว เเต่พ่อเเม่มองเราเป็นเด็กที่เอาตัวไม่รอด ทั้งๆที่เราโตเเล้ว เป็นพี่ใหญ่สุดในโรงเรียน เวลาเพื่อนไปฉลองเปิดเทอมทั้งห้องก็ไม่เคยได้ไปเลย ขับมอไซค์ขึ้นถนนใหญ่ก็ไม่ได้ ทำอะไรก็ไม่ได้ ขนาดไปกินหมูกระทะกับเพื่อนยังมีพ่อเเม่ไปนั่งเฝ้า มันน่าอึดอัดมากเลยนะคะ เราขอหอก็ไม่ให้อยู่กลัวเราเอาผู้ชายขึ้นห้องกลัวเราเอาคัวไม่รอดคือคิดเเทนเราทุกอย่างเลย ทั้งๆที่เเฟนซักคนยังไม่เคยมี เเละเราก็เล่นกับเพื่อนผู้ชายเป็นส่วนมาเพื่อนผู้หญิงก็มีเเต่ผู้หญิงห้องเรามีน้อย เราเรียน รด เราเป็นคนห้าวๆ เเละก็เรื่องเเฟนอะยังไม่คิดจะมี ขออยู่กับเพื่อนเเบบนี้ไปก่อน มันน่าอึดอัดมากเลยนะชีวิตเเบบนี้ เราอยากเรียนสายภาษาเพราะเราชอบภาษา ก็ย้ายเราไป สาย วิทย์-คณิต คือเราอะเรียนได้เเต่ไม่ได้ชอบ เเละบังคับให้เราสอบพยาบาลทั้งๆที่เราไม่เคยคิดอยากเป็นเลยเราชอบ การบริหารธุรกิจ ค้าขาย สินค้ากับต่างประเทศ ชอบเป็นนายตัวเองไม่ได้อยากเป็นพยาบาลเเถมมากดดันอีกว่าเราต้องสอบพยาบาลให้ติดทั้งๆที่เราไม่ชอบเลย ชีวิตนี้อยู่เพื่อเป็นสิ่งที่พ่อเเม่เลือกให้รึป่าว?