คือว่าเราแต่งนิยายหลายเรื่องมากค่ะ​ แต่สุดท้ายมันก็ไม่จบสักเรื่องเพราะเราขัดใจกับวิธีการแต่งของตัวเองค่ะ​ วิธีการ​บรรยาย​ หรือภาษา​ ไม่ใช่ปัญหาของเราค่ะ​ ปัญหาคือเวลาที่ตัวละครโมโหหรือหงุดหงิด​หรือเกลียดใครสักคนในเรื่อง​ แม้จะเป็นเรื่องเล็กๆน้อย​ แต่เรารู้สึกว่าเราชอบใส่อารมณ์ตัวเองเข้าไปหนักมากๆเลยค่ะ​ โกรธเป็นตุเป็นตะ​ เวลาเรากลับมาตรวจคำผิดพร้อมเช็กเนื้อเรื่องไปด้วยมันให้ความรู้สึกว่าเราทำเวอร์ไปกับเรื่องเล็กๆน้อยๆของตัวละครทำไมเราต้องให้ตัวละครของเราโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขนาดนั้น​ แต่แก้ยังไงก็ไม่หายค่ะแย่มากเราชอบใช้ความรู้สึกตัวเองมากเกินไปไม่รู้จะแก้ยังไง​ พอจะมีวิธีการที่จะช่วยให้เราพอดีกับความรู้สึกของตัวละครไหมคะ​ แนะนำทีค่ะฮ่าๆๆ​
เพราะเนื้อเรื่องมันตายเพราะแบบนี้ตลอด​

โอ๊ะ​ ไหนๆเราก็ขอคำปรึกษาเรื่องนี้แล้วขอเรื่องนี้ด้วยแล้วกันค่ะ​
   คือเราไม่สามารถแต่งนิยายที่ให้ความโรแมนติกได้เลยค่ะ​ พอเราแต่งๆไปแล้วเรารู้สึกเอียนมากๆๆแบบไปต่อไม่ได้อะค่ะคือพอแต่งออกมาแล้วคนอื่นอาจจะมองว่าฟินมากเขินเวอร์อะไรแบบนี้แต่สำหรับเรามันเอียนมากค่ะแบบขยะแขยง​ยังไงไม่รู้ซึ่งเราก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าเพราะอะไรเราถึงรู้สึกแบบนี้​ แต่เราชอบอ่านแนวโรแมนซ์มากนะคะดีต่อใจค่ะ​ แต่แต่งเองไม่ได้เลยเพราะขี้เดียดตัวเองค่ะ​ ขอวิธีแก้ปัญหาตรงนี้ด้วยนะคะแหะ


รวมๆแล้วมี2คำถามค่ะ​
1. ทำยังไงให้ยับยั้งอารมณ์ตัวเองให้พอดีเวลาแต่งให้ตัวละครโกรธกับเรื่องเล็กๆน้อยๆ
2. ทำยังไงให้ไม่อยากจะอ้วกกับการใส่ความโรแมนติกให้กับนิยายของเรา​
ขอบคุณมากๆค่ะ​