คนส่วนใหญ่ที่ไปทำงานที่มาเลเซีย คิดเป็นร้อยละ80%คือการประมงครับ
ไม่ใช่ขายบริการ หรือ ทำงานตามร้านอาหาร

กิจการประมงในมาเลเซียเริ่มขยายตัวมากขึ้นในปี2558
หลังจากที่ประเทศไทย โดนใบเหลืองจากอียู
และเริ่มที่จะทำการประมงแบบยั่งยืน หรือ IUU
เหตุที่เรือไทยต้องระเห็จไปอยู่ที่นั่นก็เพราะ มาตรการของรัฐบาลไทย
ที่ต้องการตอบสนองในนโยบายIUUด้วยข้อจำกัด ของเรือและอุปกรณ์ทำการประมง
เจ้าของเรือคนไทย นำไปขายให้มาเลบ้าง นำไปขึ้นทะเบียนเป็นเรือมาเลเซียบ้าง หลายพันลำ
เรือต่างๆเหล่านี้ ถูกต่อขึ้นด้วยการสวมทะเบียน หรือที่เราเรียกว่า เรือผี

เมื่อเรือถูกจำหน่ายไปยังมาเลเซีย เจ้าของเรือก็ว่าจ้างคนไทยนี่แหละ ไปเป็นคนจับปลา
มีเงินเดือน ส่วนแบ่ง ให้กับไต๋และแรงงานชาวไทย
เรือลำนึงใช้คนงานมากกว่า10คนบางลำอาจจะถึง20
ถ้า1000ลำก็ตก1~2หมื่นคน
บวกกับเรือของชาวมาเลเซียเอง ที่ใช้แรงงานไทยอยู่แล้วอีกร่วม3~4พันลำ
คิดดูเอาเองว่า เป็นจำนวนเท่าไหร่?

คนงานในเรือประมงอวนล้อม จะทำงานราว21-24วัน แล้วจะเดินทางกลับไทย
ผ่านช่องทางด่านศุลกากร ที่ปาดัง ด่านนอก และ ด่านวังประจัน สตูล
กลับมาพักผ่อนกอบโกยเงินเข้าประเทศ ได้5-7วันก็จะกลับไปมาเลเซีย
ทุกคนต้องทำพาสปอร์ต มีจ้อบเข้า-ออก นายจ้างทำเวิคเปอร์มิทให้
ใช้รถตู้โดยสารวิ่งจากด่านไปจุดต่างๆของมาเลเซีย

ส่วนอาชีพขายบริการ คือหญิงสาวที่ไปทำงานคาราโอเกะ หรือ บาร์ผับ
แต่เทียบจำนวนคนถือว่าน้อยมาก
เมืองที่ปกครองด้วยคนจีนเช่น ปีนัง กัวลาลัมเปอร์ และเมืองท่า เท่านั้นที่จะมีอาชีพนี้
ส่วนเมืองที่ปกครองด้วยชาวมุสลิม จะไม่มีร้านรวงพวกนี้ เหล้าเบียร์ไม่มีจำหน่าย
ค่ำลงปิดบ้าน คล้ายเมืองร้าง ต่างจาก ปีนัง และเมืองอื่นๆ

ส่วนงานร้านอาหาร เมื่อก่อนต้มยำกุ้งดังมาก ร้านอาหารต่างๆจะจ้างเชพหรือกุ๊กและคนงานไปปรุงอาหารขาย
ต่อมาก็เรียนรู้แบบครูพักลักจำ คนงานไทยจึงน้อยลงสำหรับร้านอาหารในมาเลเซีย

การเป็นคนในพื้นที่ บางทีข้อมูลก็ไม่ได้มีจริงตามที่เข้าใจ
รู้อะไรควรรู้ให้จริง เพราะการตอบในสื่อสังคมเช่นนี้ อาจทำให้เกิดการเข้าใจผิดได้