ตามหัวข้อเลยค่ะ เราเป็นคนที่ชอบคิดไปเองว่ามันมีผีอยู่ทุกที่เลย เมื่อตอนเด็กๆเราไม่กลัวผีเลยโตมาสัก12ก็กลัวๆบ้างบางที พอ13ก็เลิกกลัวแบบเลิกสนิทเลย เที่ยงคืนก็คือมานั่งกินโจ๊กชิวๆนอกห้อง ผ่านมาปีนึงตอนนี้เราอายุ14ก็กลับมากลัวอีกแล้วค่ะ แล้วครั้งนี้เป็นหนักมากๆ คือระแวงไปหมดเลย ในซอกในมุม ในห้องนอนที่เคยคิดว่ามันปลอดภัยที่สุดก็ยังกลัว เวลาเรากลัวจะขอให้เพื่อนที่อยู่ในสายช่วยพูดเยอะๆให้เราหายกลัว หรือทำอะไรก็ได้ แต่แน่นอนค่ะว่าจะโดนหลอกกลับมาว่าแบบ เห้ยใครอยู่ข้างหลัง เห็นระวง ตรงนั้นนะไรแบบนี้คือเราจะกดออกสาย แล้วมาร้องไห้ค่ะ คือเรากลัวจริงๆ ตอนนี้เราไม่กล้าออกห้องตอนกลางคืนเลย(ถ้าไม่มีคนในบ้านอยู่ข้างนอกด้วย) ถ้ามีคนในบ้านอยู่ด้วยไม่ว่าจะกี่โมง เราก็สบายใจขึ้นเยอะค่ะ แล้วยิ่งตอนเข้าห้องน้ำเวลาหลับตาเราจะเห็นภาพผีหรืออะไรน่ากลัวๆตลอดเลย ถ้าไม่มีเพลงฟังตอนอาบก็จะระแวงหนักมากๆ แล้วตอนนี้คือเพดานห้องเรามีรูรั่วใหญ่มาก ก็มักจะคิดไปเองว่าจะมีอะไรห้อยมาไหม ทั้งที่ใจเราก็รู้ว่ามันไม่มีอะไรหรอก 
*สาเหตุที่เรากลัวขึ้นมาเพราะพี่ชายที่เรารู้จักเขาเปิดเพลงนึงให้ฟังค่ะ เราจำชื่อเพลงไม่ได้แต่มันเป็นเรื่องของที่พักจังหวัดเรา ว่ามีนู่นนี่ หลังจากนั้นเราก็หลอนไม่หยุดเลย เราไม่ชอบเลยค่ะที่เป็นแบบนี้ พยายามคิดว่าจะต่อยผี จะสู้ผี(คิดอะไรของหล่อนน่ะ555) แต่สุดท้ายก็กลัวแล้ววิ่งเข้าห้องอยู่ดีค่ะพยาพยามแล้วนะคะ ตอนนี้เสียงของตกหรือเสียงอะไรเล็กๆน้อยๆเ หรือเงาของต่างๆเราก็ระแวงไปหมดเลย จะหาว่าเราบ้าหรือหลอนก็ได้นะคะเพราะมันอาจจะเป็นความจริง..ฮือT T