สวัสดีดีค่ะคือตอนนี้เราอยู่ในสถานะคนยื้อเราอยู่บ้านเดียวกันเมื่อก่อนอยู่หอเหมือนคบกันแรกๆอะไรก็ดีไปหมดเข้ากันทุกอย่างจนเราจับได้ว่าเขาแอบคุยกับคนเก่าด้วยความที่เรากลัวเขาจะกลับไปเรางี่เง่าขึ้นทุกวันเราระแวงจนตอนนี้1ปีเขาหมดรักเราแล้วไล่เราทุกวิถีทางบอกว่าที่ทำอยู่ทุกวันนี้คือทำให้ฐานะคนๆนึงเรากลัวว่าจะต้องเลิกเรานอนร้องไห้ทุกวันเขาจะหาว่าเรางี่เง่าเขาไม่สงสารเราทุกครั้งที่เราร้องแต่เราเหมือนจะขาดใจเลยเราไม่มีครอบครัวไม่ได้อยู่กับพ่อกับแม่ทำงานหาเลี้ยงตัวเองจนเจอเขาทุกอย่างมันทำให้เรามองเขาดีจนไม่คิดว่าเขาแย่อะไรเลยเราไม่ได้บ้าหรือปัญญาอ่อนแต่เรารู้สึกขาดเขาไม่ไหวจิงๆยิ่งนึกภาพตอนเลิกกันเราร้องไห้ทั้งคืนเราไม่อยากอยู่คนเดียวเราคิดว่าถ้าอยู่โดยไม่มีเขาเราขอไม่อยู่บนโลกนี้ซะดีกว่ามันทรมานมากเลยค่ะ ป.ลจะด่าจะว่าอะไรก็ได้เรายอมรับแต่เราเหมือนทั้งชีวิตมีเขาเป็นที่พึ่งแล้วทำให้เรามีกำลังใจที่จะก้าวออกไปในแต่ละวัน