คือมีเพื่อนมาขอยืมตังค์ครับราวเกือบหมื่นกว่าถึงสองหมื่นบาท เพราะซึ่งด้วยความที่โตขึ้นอ่ะเนอะภาระค่าใช้จ่ายในชีวิตของคนเราก็มากขึ้นตามวัยตามอายุที่มันต้องใช้เงินผมเข้าใจ ซึ่งเพื่อนผมคนนี้เรารู้จักกันมาตั้งแต่เรียนมัธยมต้นครับ จนมาถึงมหาลัยต่างแยกย้ายกันไปคนละที่ แต่มันก็ไม่เคยลืมผมเลยยังชวนมาเจอกันหลังเลิกเรียนประจำไม่มีวี่แววจะทิ้งกันไป ผ่านอะไรกันมามากมายเรื่องดี เรื่องแย่ จนเรียนจบกันมาได้ แต่ด้วยความที่ยุคโควิดแบบนี้ เงินมันก็หายากทำอะไรก็ฝืดไปหมด รายได้ก็เข้ามาน้อยลงๆ ถ้าสมัยตอนเป็นเด็กๆผมเข้าใจนะภาระมันไม่ได้เยอะเหมือนตอนโตที่จะช่วยเลี้ยงค่าข้าว ค่าเหล้า ค่าเที่ยวอะไรให้เพื่อนได้บ่อยๆ เพื่อนผมมันก็หาข้ออ้างสารพัดในการจะยืมเงินผมเพื่อให้มีน้ำหนักพอจะให้ผมใจอ่อนช่วยมันให้ได้ จนผมบอกย้ำๆๆ ว่าช่วยไม่ได้จริงๆ มันด่าผมแรงมากว่า เสียแรงเสียเวลาที่คบกับคนแบบผม รู้งี้ไม่รู้จักตั้งแต่แรกจะดีกว่า ช่วยเพื่อนแค่นี้ช่วยไม่ได้ อีกหน่อยจะช่วยอะไรใครได้วะครอบครัวลูกเมียใช้เงินมากกว่านี้ จะรอดเหรอ แล้วก็ไม่ต้องมาเจอกันอีกผิดหวังที่คิดว่าเป็นเพื่อนที่ดีมาตลอด แล้วมันก็บล็อกผมทุกช่องทางการติดต่อ จนผ่านเวลามา3-4ปีแล้วก็ไม่เจอกันอีกเลย ผมมานึกถึงมันแล้วก็เศร้าครับที่เสียเพื่อนไปเพราะเรื่องเพียงแค่ไม่กี่วัน