สวัสดีครับผมเป็นเด็กอายุ14ผมเครียดเรื่องครอบครัวมากจนบางครั้งแค่นึกถึงเรื่องที่โดนด่าโดนตีจนร้องไห้มาหนักหลายครั้งมากพอตอนทะเลาะกับแม่เขามักจะตีผมแรงมากบางครั้งหยิบเหล็กมาตีจนผมเลือดไหลแล้วผมร้องไห้หนักมากผมไม่รู้จะทำยังไงตอนนั้นผมคิดอะไรไม่ออกนอกจากคำว่าทำร้ายตัวเองผมมองไปเห็นกระจกที่วางไส้อยู่ผมหยิบมาแล้วกำมันจนแตกแล้วเลือดไหลหนักมากแล้วร้องไห้ไปด้วยผมเดินออกจากห้องน้ำพร้อมกับเลือดที่ยังไหลจากมือที่ผมกำกระจกแต่พอพ่อแม่เห็นผมเป็นแบบนี้ก็ยังมาด่าผมเห็นก็ตีแล้วตอนนั้นเลือดก็ยิ่งไหลผมเลยวิ่งออกมาจากตรงนั้นแล้วก็มาต่อยกำแพงอย่างแรงจนช้ำไปหมดแต่ไม่มีใครในครอบครัวสนใจผมเลยแต่มีคนหนึ่งนั้นคือป้าของผมพอเห็นผมเลือดไหลเขาก็วิ่งมาหาผมตอนผมจะต่อยกำแพงอีกครั้งเขามาปลอบผมด้วยความอบอุ่นมันทำให้ผมร้องไห้หนักมากจนไม่อยากทำอะไรเลยเขาพูดกับผมเหมือนกับลูกคนหนึ่งของเขาแต่ป้าผมไม่มีลูกแกอยู่คนเดียวแล้วตอนเด็กผมมักจะไปนอนกับเขาทุกวันแล้วตอนวันเกิดพ่อแม่ก็ไม่เคยซื้ออะไรมาให้ผมเลยก็มีแต่ป้าคนนี้ที่ซื้อของกินมาให้ผมหลายอย่างแล้วตอนที่ผมร้องไห้จากการที่โดนแม่ด่าแม่ตีก็มีแต่ป้าคนเดียวที่มาปลอบผมแล้วซื้อของมาให้ผมมีความสุขพอถึงตอนที่ผมกำกระจกพร้อมกับต่อยกำแพงก็มีคนเดียวที่มาปลอบผมสนใจผมจนทำให้ผมคิดว่าเขาเป็นแม่แท้ๆของผมไปแล้วแต่เรื่องแบบนี้มันจะวนเป็นแบบนี้ทุกๆวันทุกๆเดือนทุกๆปีผมเจอเรื่องแบบนี้มาตลอดผมร้องไห้ออกมาเกือบทุกวันทุกดือนผมเครียดมากจนนอนไม่หลับมีกินข้าวไม่ลงบ้างบางวันผมมักจะเก็บตัวอยู่แต่ในห้องคนเดียวทุกวันแล้วก็ไม่กินข้าวแต่ป้าผมก็มักจะซื้อขนมซื้อข้าวมาให้ผมกินแล้วมองไปหาพ่อแม่เขาไม่เคยซื้ออะไรให้ผมแบบนี้เลยนอกจากผมจะบอกว่าหิวเอาแต่ใส่ใจน้องกับพี่ชายผมไม่สนใจผมเลยจนผมไม่รู้จะหันไปพึ่งใครนอกจากป้าผมแล้วตอนนี้ผมติดโทรศัพท์มากเพราะมีเพื่อนๆในโลกออนไลน์อยู่ข้างๆผมไม่เหมือนกับพ่อแม่ผมที่เอาแต่ด่าผมพวกเขาดีกับผมมากแต่ตอนที่ทเลาะกับแม่เขาก็ยึดโทรศัพท์ผมไปไม่ให้คืนเอาไปให้น้องผมเล่นแทนแล้วก็ด่าผมมีแต่คำแรงๆผมต้องหาเวลามาเอาคืนไปมีครั้งหนึ่งแม่ปาโทรศัพท์ผมจนแตกเล่นไม่ได้ก็มีแต่ป้าคนเดิมที่ซื้อให้ผมใหม่เอาใส่ใจผมมากกว่าพ่อแม่แท้ๆของผมอีกแต่ผมก็ร้องไห้เกือบทุกวันผมเครียดมากผมควรไปหาหมอดีมั้ยครับ