สวัสดีครับผมอายุ15ปีครับเป็นคนสกลนคร
พ่อกับเเม่เลิกกันตั้งเเต่3ขวบ
เรื่องมันมีอยู่ว่า ถ้าผมจำไม่ผิดน่ะครับตั้งเเต่ป.2ผมจำได้ว่าผมลื่นเเล้วไม้ก็ทิ่มที่เบ้าตาข้างซ้ายของผม ผมไม่รู้ว่ามันเกี่ยวไหมที่ทำให้ผมเป็นวุ้นตาเสื่อม

ตอนผมประมาณ ป.2 ผมเป็นภูมิเเพ้เวลาตื้นเช้ามาผจะคันตามากมันจะเป็นนเเบบนี้
เเทบทุกวันผมก็ขยี้ตาทั้งสองข้างผมขยี้ตาวัผนนึงประมาณ3-5ครั้งเเล้วบางทีขยี้จนตาเเดงตอนนั้นผมไม่ได้คิดอะไรเพราะมันรู้สึกฟินๆ เเล้ววันนึงผมไปนาตอนนั้นมันเป็นช่วงเกี่ยวข้าวผมก็ไปกับแม่เเล้วผมก็นั้งเล่นดินอยู่ใต้ต้นไม้ผมมองข้นไปบนฟ้าผมเห็นอะไรไม่รู้มันจะใสๆประมาณ2-5เส้นมันจะเหมือนกับพวกหนอนเเต่มันจะใสๆ ผมก็ไม่ได้คิดอะไรผมก็ดูมันตามภาษาเด็กๆเวลามองเเล้วมันเพลินดี ตอนนั้นผมไม่รู้ว่าเป็นวุ้นตาเสื่อมผมก็ไม่สนผมก็เล่าให้เเม่ฟังว่าผมเห็นหนอนอวกาศแม่ผมก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไรเเม่ผมก็ไม่ได้สนใจ หลังจากนั้นมาผมเริ่มมีมือถือ ตอนอายุ12(ป.6) ผมก็เล่นกับเพื่อนเล่นrovจนผมมีอาการตาแห้งเเต่ก็ไม่ได้เล่นทั้งวันน่ะครับวันนึงเล่นไม่ถึง8ชั่วโมงผมก็ไปเล่นกับเพื่อนที่ศาลากลางเล่นตั้งเเต่7โมงเช้าถึงประมาณตอนบ่าย1(13:00น.)ผมกับเพื่อนก็ไปเตะบอลำอเตะเสร็จก็บ่าย2(14:00น.)ผมก็กลับบ้านไปขอตังเเม่20บาทผมก็ไปซื้อน้ำปั่นกับเพื่อน10บาทก็ไปเล่นเกมต่อพอถึงบ่าย3พวกผมก็ไปอล่น ซ่อนแอบเเล้วก็ตำรวจจับโจรใันสนุกมากตอนเด็กๆ

จนผมขึ้นม.1เทอม2เเม่ผมเสีย
(ผมขอไม่บอกน่ะครับว่าเสียด้วยโรคอะไร)
ผมมีพี่สาวคนนึงอายุ26 หลังจากที่เเม่ผมเสียผมก็ได้มาเรียนที่กรุงดทพมาอยู่กับป้า ป้าผมตอนนี้อายุประมาณ63 ผมมาอยู่กับป้ากับลูกของป้ากับลูกเขยของป้า
เขาให้ผมเรียกเขาประมาณว่า
พ่อ เเม่ ยาย ประมาณว่าเอาผมมาเลี้ยงเป็นลูกเขานั้นเเหละครับ ผมก็เรียกเเบบนั้นมา คนที่บ้านผมเขาขี้บ่นมากเเล้วก็ด่าผมเเถบทุกวันว่า(ปึกภาษาอีสานเเปลเป็นภาษากลางก็โง่นั้นเเหละครับ)ตั้งเเต่มาอยู่ที่กรุงเทพผมไม่คุยกับคนที่บ้านเลยถ้าเขาไม่ถาม เวลากินข้าวผมมาที่บ้านหลังนี้เเรกๆผมก็คุยด้วย ลูกของป้าผมเรียกว่าเเม่ส่วนป้าเรียกยายส่วนลูกเขยของป้าผมเรียกพ่อ วันนึงลูกของป้าเขาทำกับข้าวเสร็จเขาถามว่าอร่อยไหมไม่มีใคาตอบผมก็ตอบไปว่าอร่อยเเล้วสิ่งที่ผมโดนคือเขาไม่ได้ถามกินๆไปไม่ต้องพูด(ขออนุญาตพูดคำว่าน่ะครับ)หลังจากนั้นผมก็เริ่มออกห่างไม่คุยกับใครกินข้าวเสร็จรีบเข้าห้องมาเล่นโทรศัพท์ทุกวันนี้ผมมีโทรศัพท์เป็นเพื่อนออกไปไหนก็ไม่ได้ไม่รู้จักไม่คุ้นเคยไม่มีเพื่อนเขาไม่ให้ไปเล่นกับเพื่อนเเล้วก็ไม่ให้เพื่อนมาบ้าน ผมก็ดูยูทูปคุยกับเพื่อนในเเชท ส่วนมากผมจะคุยกับเพื่อน
พอผมขึ้นม.3ผมก็ได้เรียนออนไลน์ทั้งเทอมเพราะโควิด ผมเรียนได้1เดือนอาการของผมก็เริ่มมาคือ
วุ้นตาเสื่อมมันเป็นเเรงกว่าเดิมจากใสๆกลายเป็นสีเทาๆมีประมาณตาสองข้างรวมกันไม่เกิน20เส้นมันจะมีเป็นจุดด้วยประมาณ6จุด
ผมก็เริ่มตกใจก็หาในกูเกิลว่าเป็นอาการเเบบนี้เขาก็บอกมาว่าเป็นวุ้นตาเสื่อมผมก็เริ่มใจไม่ดีล่ะผมเลยบอกพี่ผมว่าเป็นเเบบนี้น่ะ คือผมไม่กล้าบอกคนที่บ้านเพราะเขาจะชอบด่าเเล้วก็ไม่ชอบฟังคำอธิบายเเละผมก็เกรงใจเขาด้วยไม่อยากเป็นภาระ พี่ผมก็จะพาไปตรวจเเต่ก็ไปไม่ได้โควิดระบาดหนักมากผมก็โอเคถ้าเขาพาไปตรวจมันเสี่ยงมากเพราะพี่ผมอาจติดโควิดรวมผมด้วยเเล้วจะเสียการเสียงานผมก็เข้าใจ ผมเป็นตั้งเเต่เดือนกรกฎาคม วันที่23 ก่อนผมจะเป็นผมปวดตาแระมาณ5วันผมจึงวังเกตุเห็นเส้นเทาๆนั้นตอนเเรกเห็นเส้นเดียวที่ตาข้างซ้ายเเล้วเวลาผ่านไปมันก็เป็นมากขึ้นเป็นทั้ง2ข้าง
คือผมมีอาการประมาณที่ครับ
-วุ้นตาเสื่อม
-สายตาสั้น-เอียงเเต่ไม่รู้เท่าไหร่ผมยังไม่บอกคนที่บ้านบอกเเค่พี่สาวผมพี่สาวผมก็จะตัดเเว่นให้
-เวลาทำตาเบลอหรือทำให้ตามันผ่อนคลาย ตาซ้ายผมมันจะเหล่อออกข้างๆเเล้วก็เวลามองไกลๆเเล้วทำตาเบลอหรือทำให้ตาผ่ินคลายตาขวาผมมันก็จะเหล่ออกไปทางข้างๆเหมินกันครับ อาการนี้ผมไม่รู้เป็นตอนไหนตอนเด็กก็เป็นผมก็เลยสังเกตุว่าถ้าเราทำตาเบลอเเล้วตาเราจะเป็นยังไงว่ะผมเลยทำเเล้วถ่ายรูปไว้ผมเลยรู้ว่าตาซ้ายผมเหล่ อาการนี้จะทำให้ผมใช้สายตาได้ไม่นานเพ่งอะไรได้ไม่นานก็จะปวดหัว ตาล้าง่าย ผมสงสัยว่าผมเป็นตาเหล่ซ้อนเร้นรึป่าวครับ
-ภาพติดตาบ่อยมาก โดยเฉพาะที่มันเป็นสีตัดกันเช่นสีขาว-ดำ เเดง-น้ำเงิน ขาว-น้ำเงิน ฯลฯ
-เวลามองผนังเรียบๆเช่นผนังสีขาวอยู่ในที่เเสงน้อยเเต่ไม่มืดน่ะครับเวลาผมองผมจะเห็นเเสงเป็นจุดสีขาวๆเหมือนหิ่งห้อย มันจะเป็นอยู่เเบบนี้ผมลองหลับตาทีละข้างซ้ายขวาก็ยังเป็นอยู่ไม่หายไปไหนผมต้องกระพริบตาหรือมองไปทางอื่นไม่สนใจมันตอนผมหลับตาหรือพักสายตาก็จะเป็นบ่อยครับเป็นทุกวัน
-เวลาอยู่ในเเสงวว่างมากๆจะเห็นเหมือนไฟตกจะเป็นตอนเวลาเดิมๆ2ทุ่จะเริ่มเป็นเเต่เป็นไม่ค่อยบ่อยเเต่เป็นทุกวันเเต่อยู่ในเเสงธรรมขาติไม่เป็น
-เป็นภาพสั่นๆเหมือนเงาพัดลผมสังเกตุเห็นเมื่อ4วันก่อนผมไปข้างนอกผมก็เลยสังเกตุเห็น ตื่นเช้ามาก็เห็น

ผมมาอยู่ที่กรุงเทพตั้งเเต่แม่ผมเสียไปผมไม่เคยได้ความรักความอบอุ่นจากบ้านหลังนี้เลย ความรักที่ผมได้ก็ได้จากพี่สาวเพียงคนเดียวเขาเป็นคนสมัยใหม่เขารับฟังผมทุกอย่างเเล้วเขาก็เข้าใจ บางครั้งเขาก็ขู่ผมว่าถ้าผมทำอย่างโน่นอย่างนี้ผมก็จะโดนขู่ว่าจะส่งไปอยู่กับพี่สาวคือผมไม่อยากไปเพราะถ้าผมไปอนาคตผมดับเลยเพราะพี่สาวผมไม่ได้มีตังส่งผมเรียนเหมือนคนที่บ้านผม แต่ผมก็ไม่เคยขอเงินคนที่บ้านซื้อขนมเลย เขาเอาผมมาเลี้ยงผมก็นับถือเขาเป็นคนที่มีพระคุณมากๆ เเต่ผมอยากได้เเค่อย่างเดียวจากเขาคือความรักความห่วงใยความอบอุ่นจากเขาบ้าง

ลืมบอกว่าคนที่เอาผมมาเลี้ยงเขามีลูกอยู่แล้ว ผมเลยติดว่าถ้าเอาผมมาเลี้ยงเหมือนลูกทำไมผมไม่เคยได้ความรักจากเขาเลย

ใครที่อ่านถึงตรงนี้ก็ขอขอบคุณมากๆเลยน่ะครับ
ผมก็เเค่อยากจะระบายเเละขอคำปรึกษาครับ

ใครที่อ่านเเล้วไม่เข้าใจหรือผมพิมพ์ตรงไหนก็ขออภัยด้วยนะครับ

ขอบคุณล่วงหน้าครับ