คือ ผมเป็นเด็กฝึกงานที่ต้องไปฝึกอยู่ต่างจังหวัดครับ มีผญคนหนึ่งซึ่งก็เป็นเด็กฝึกงานเหมือนกันรุ่นเดียวกันแต่บ้านอยู่แถวบริษัทซึ่งบังเอิจเข้ามาฝึกงานมีเขากลับผมสองคนฝึกพร้อมกันพอดี  ก็คือว่าตลอดเวลาที่ฝึกงานเราคุยกันน้อยมาก เพราะอยู่คนล่ะแผนกแทบไม่ค่อยได้คุยอะไรกันเรยคุยก็เรื่องถามนั้นถามนี้เล็กน้อยที่เราและเขาไม่เข้าใจ เวลาผ่านไปเรี่อยๆผมกลับเริ่มรู้แล้วว่าผมชอบเขาหรือป่าวว่ะ ผมเริ่มคิดกลับตัวอย่างนี้ แต่ผมเป็นคนขี้อายมากน้ะ อยากจะเดินไปคุยกับเขาเพื่อพัฒนาความสัมพันธ์ในเรื่องดีๆ อยากรู้จักกลับเขามากขึ่น แต่ความสำพันธุ์ของผมกลับเขาดูเหมือนเธอจะไม่ได้คิดในเรื่องนี้ไม่รู้เหมือนกันผมคิดไปเองมั่ง ไม่ถึงว่าเชิงลบหรอกแค่ไม่ได้สนิทหรืออะไรขนาดนั้นผ่านไปเรี่อยๆผมก็รู้สึกว่าทำไมผมต้องอยากเห็นหน้าเขาอยู่ตลอดเวลา ซึ่งผมก็ยัง งงกับตัวเองเหมือน แต่ผมก็เลยคิดว่าน่าจะไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้นแบบนั้นก็เลยทำงานไปเรี่อยๆ จน ถึงวันฝึกงานจบที่โรงงานเขามีการก็เลี้ยงส่งผมสองคนกลับเขา แต่ตอนช่วงก่อนงานเลี้ยงจะเลิกราและจะต้องจากกันไปนั้น ในหัวผมตอนนั้นคือ ต้องแยกย้ายกันแล้วรือ จะไม่ได้เจอเขาคนนี้อีกแล้วจิงๆรือ แล้วผมก้ผมเห็นเธอยืนมองมาที่ผมก่อนจะกลับผมอาจคิดไปเองแต่ว่าผมไม่เคยเห็นเธอยืนมองแบบนั้นเรยทั้งที่ยุงเยอะมากตรงนั้น สุดท้ายผมก็ไม่กล้าบอกทั้งที่รู้ว่ากลับไปคงไปนั่งคิดนึกเสียดายที่ไม่ได้บอกเขาไม่ว่าผลจะเป็นยังไง ซึ่งความรู้สึกทั้งสองคนรู้สึกเหมือนกันแต่ไม่มีใครทีจะกล้าที่จะบอก  จนแยกย้ายกันจริงๆ ผมกลับมากักตัวที่บ้าน ผมรู้สึกว่าใบหน้า รอยยิ้ม การกระทำทุกอย่าง อยากจะกลับไปจุดนั้นอีกครั้งอยากจะกลับไปสถานที่นั้นอีกครั้งอยากจะยืนมองเขาเหมือนเดิมอีกครั้งพุดแล้วก็55ขำดีน่ะพอกลับมาบ้าน กลับทำให้ผมเข้าใจความรู้สึกของผมมันยิ่งชัดขึ่นเรี่อยๆ ผมยังจำใบหน้าเธอได้ชัดเจนมาก ผมนึกไปว่าคงไม่ได้เจอเธอคนนั้นแล้ว รู้สึกเสียดายมากอย่างก็น่าจะได้บอกลา รือประมาณว่า เรากลับแล้วน่ะ เนี้ยแค่ประมาณนี้ที่ไม่ได้พูดกลับเธอ ทำให้ผมรู้สึกเฟวมาก
 
ความรู้สึกที่ว่า จำทุกอย่างที่เป็นเขาได้และชอบนึกตลอดเวลา แต่ไม่ได้เป็นอะไรกับเขาเลย และอยากจะเจอกับเธอคนนั้นอีกครั้งหนึ่ง 
อาจจะมีติดๆขัดๆบ้างแต่พอได้มาอธิบายความรุ้สึกเป็นการพิมพ์แบบนี้ผมก็รู้สึกดีมากๆเรยครับ