มีเพื่อนทำงานอนุรักษ์ของมูลนิธิแห่งหนึ่ง ชวนเราไปเที่ยว แต่เพื่อนไปทำงานที่เกาะแตน
งานของเพื่อน คือเตรียมความพร้อมในการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์เกาะแตน 
- ให้ความรู้ชาวบ้านเกี่ยวกับการอนุรักษ์ และป้องกันรักษาโรคต่างๆ เบื้องต้น
- วางทุ่นจอดเรือให้เรือท่องเที่ยวแทนการทิ้งสมอซึ่งจะทำลายประการัง

เราบินไปโดยสายการบินเดียวตอนนั้นคือ บางกอกแอร์เวย์ส จากดอนเมืองไปลงสนามบินสมุย
นั่งสองแถว วนไปครึ่งเกาะไปสมทบกับเพื่อนมูลนิธิที่มาเรือเฟอรรี่จากท่าเรือดอนสัก
มีเรือจากเกาะแตนมารับไปยังเกาะ

พวกมาทำงานผูกเต้นท์นอนกันที่ทำการชมรมอนุรักษ์บ้านเกาะแตน
- สัมมนากันทั้ง outdoor หน้าที่ทำการชมรม และ indoor ในโรงเรียน ตอนค่ำ มีไฟปั่นถึงสองทุ่ม

เราไปพักที่คอเล่าบีชรีสอร์ต คอเล่าที่แปลว่าปะการังอ่ะ

มีนักท่องเที่ยวต่างชาติมาพักผ่อน เล่าว่ามาต่อเรือยางให้เป็นเรือใบ - ลูก ๆ อยู่ใต้โต๊ะข้าง ๆ

มีคนเอาเรือไปพายเล่น - เขาหวงนะเพื่อน

ที่เกาะแตนมีปรมาจารย์เล่นเรือใบ - ใช้เชือกเส้นเดียว - อยู่สองคน
ตาทองกับตามี ท่านหนึ่งกลับเรือได้โดยบังคับเชือก อีกท่านกลับเรือต้องใช้พาย 

คนที่พาพวกเราแล่นเรือใบครั้งนี้คือตามี ในภาพท่านอายุ 80 ปี
ทีแรกจะเอาลูกมะพร้าวผูกเป็นชูชีพด้วยเพราะเราว่ายน้ำไม่แข็ง ตามีบอกว่าถ้าเอามะพร้าวไปก็ไม่ต้องไป
สละมะพร้าวค่ะ - เรื่องแบบนี้ขอต้องลอง - แต่เรื่องจริงก็คือแถวนี้น้ำไม่ลึก

- คนทำงานออกทะเลไปวางทุ่น - เราออกทะเลไปสน็อกเกิล

ดำสน็อกเกิลไปเห็นอวนพันกับปะการัง - เพื่อนเลยให้เป็นลูกมือ

ขากลับ แยกกับพวกทำงานที่สมุย เราขึ้นเครื่องกลับ
จำแม่นเลยว่า ไม่มีใครให้คำตอบได้ว่าเครื่องจะขึ้นกี่โมงเพราะจะเลื่อนเที่ยวบินไปเรื่อย ๆ จนผู้โดยสารเต็มพอถึงจะบิน จึงไปนั่งรอร้านสนามบิน

ถึงวันนี้ได้เห็นภาพบ้านเรือน โรงแรม เส้นทางเดิน บนเกาะแตนมีความเจริญ ต่างจากตอนนั้นมาก 
แต่ ความสวยงามของภาพท้องทะเล ไม่เคยเปลี่ยนไป