นี่คือหนังแบบคนไม่รักก็เกลียดไปเลย พล็อตเรื่องเรียบง่าย ใช้ตัวละครสองคน บทสนทนายาวเหยียดตลอดเรื่อง การลำดับเรื่องต้องใช้สมาธิเพื่อเรียบเรียง งานภาพชวนฝันเหนือจริง
แต่พอถูกเขียนและนำเสนอด้วยผู้กำกับที่มีวิสัยทัศน์ (Sam Esmail) ทุกองค์ประกอบจึงกลมกล่อมมีสเน่ห์และทำให้ผมตกหลุมรักอย่างจัง
ทั้งหมดในเรื่องคือเรื่องราวของคนสองคน เจอ คบ เลิก เติบโต พบ จาก ไม่ต่างจากชีวิตของคนทั่วไป แต่ด้วยสไตล์การเล่าเรื่อง เสน่ห์ของนักแสดง และสารจากบท หนังรักเล็ก ๆ เรื่องนี้จึงเป็นรักซึมลึกราวกับอ่านงานเขียนกินใจที่ต้องใช้เวลาดื่มด่ำ
ระหว่างดู ผมพบว่ากลิ่นของเรื่องเหมือนงานการเดินทางแห่งรักของผู้กำกับ Richard Linklater ใน Before Trilogy ผสมกับอารมณ์การเล่าเรื่องและงานภาพของหว่องกาไว ราวกับ Esmail ต้องการจะคารวะงานไตรภาค Before ในเรื่องการเติบโตของความรัก ทั้งฉากการเรียนรู้กันของสองคนในคืนหนึ่ง การพูดคุยบนรถไฟ การทะเลาะกันในโรงแรม การกลับมาเจอเพื่อเปิดใจกันยังที่พักนางเอก โดยเพิ่มบรรยากาศเหนือจริงจากงานภาพ องค์ประกอบศิลป์ และตั้งคำถามถึงความเหงาของชีวิตอันหวานขมกัดกินหัวใจ ตามแนวทางของหว่อง แต่ไม่เสียความเป็นตัวเองจากพลังการเล่าเรื่องที่ชัดเจน จนได้หนังที่มีความเป็นเอกลักษณ์พิเศษขึ้นมา
เมื่อทั้งเรื่องดำเนินไปด้วยบทสนทนาจากตัวละครสองคน ภาระจึงอยู่ที่นักแสดง Justin Long เล่นเป็นผู้ชายที่หมกมุ่นกับความคิดในหัว หลงตัวเอง ไม่เชื่อในรัก น่ารักน่าชังน่าเห็นใจ กับ Emmy Rossum ผู้หญิงช่างคิดฝัน แต่ก็เป็นตัวของตัวเอง ตัวละครธรรมดาแทนชีวิตพวกเราได้ทุกคน ที่ทั้งคู่ทำหน้าที่แบกเรื่องให้เราไม่อาจละจากบทสนทนาที่สะท้อนตัวตน ความฝัน การเรียนรู้กัน อีโก้ การเติบโต ความสุขเศร้าเจ็บปวด ไปจนการยอมรับความจริง เรียนรู้ "รักที่แท้" ในท้ายสุด
การตัดต่อ องค์ประกอบศิลป์ งานภาพ และดนตรี ล้วนเป็นตัวละครเสริมที่ทำให้เรื่องดำเนินไปอย่างมีพลัง มุมกล้องที่ถูกวางมาอย่างมีเอกลักษณ์ งานภาพแสงสีถูกใช้เสริมความรู้สึกของตัวละคร งดงามลงตัวราวกับแปลงบทกวีเป็นภาพยนตร์
นี่คือชีวิตของผู้ชาย ชีวิตของผู้หญิง ที่ถูกสร้างมาให้เป็นตัวของตัวเอง จนได้มาพบและเรียนรู้กัน หลายบทสนทนาในเรื่อง บอกเล่าเรื่องราวของชีวิตและสิ่งที่เรียกว่ารัก ได้สวยงามและเจ็บปวด เพราะเราทุกคนเกิดมาพร้อมแรงดึงดูดให้โคจรมาพบในห้วงเวลา จนกว่าจะถึงวันจากลาด้วยเส้นทางและเหตุปัจจัย
"Why does it feel so impossible to let you go. I don't belong in a world where we don't end up together. There are parallel universes out there where you are with me and whatever universe that is, that is where my heart lives in."
"ผมรู้แก่ใจว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะปล่อยคุณไป โลกที่ไม่มีเราใช้ชีวิตไปด้วยกันมันไม่ใช่โลกที่ผมจะอยู่ คงมีโลกคู่ขนานสักแห่งที่คุณและผมจะได้อยู่ร่วมกัน และไม่ว่ามันจะอยู่แห่งไหน นั่นคือที่อยู่ของหัวใจผม"
10/10 (แบบหาที่ติไม่เจอ)
แด่หนังรักที่เท่ห์
วายป่วง งดงามทุกภาพ รักและร้าวรานทุกคำพูด
ขอบคุณที่โลกนี้มีภาพยนตร์
Comet (2014): วงโคจรแห่งรัก
แต่พอถูกเขียนและนำเสนอด้วยผู้กำกับที่มีวิสัยทัศน์ (Sam Esmail) ทุกองค์ประกอบจึงกลมกล่อมมีสเน่ห์และทำให้ผมตกหลุมรักอย่างจัง
ทั้งหมดในเรื่องคือเรื่องราวของคนสองคน เจอ คบ เลิก เติบโต พบ จาก ไม่ต่างจากชีวิตของคนทั่วไป แต่ด้วยสไตล์การเล่าเรื่อง เสน่ห์ของนักแสดง และสารจากบท หนังรักเล็ก ๆ เรื่องนี้จึงเป็นรักซึมลึกราวกับอ่านงานเขียนกินใจที่ต้องใช้เวลาดื่มด่ำ
ระหว่างดู ผมพบว่ากลิ่นของเรื่องเหมือนงานการเดินทางแห่งรักของผู้กำกับ Richard Linklater ใน Before Trilogy ผสมกับอารมณ์การเล่าเรื่องและงานภาพของหว่องกาไว ราวกับ Esmail ต้องการจะคารวะงานไตรภาค Before ในเรื่องการเติบโตของความรัก ทั้งฉากการเรียนรู้กันของสองคนในคืนหนึ่ง การพูดคุยบนรถไฟ การทะเลาะกันในโรงแรม การกลับมาเจอเพื่อเปิดใจกันยังที่พักนางเอก โดยเพิ่มบรรยากาศเหนือจริงจากงานภาพ องค์ประกอบศิลป์ และตั้งคำถามถึงความเหงาของชีวิตอันหวานขมกัดกินหัวใจ ตามแนวทางของหว่อง แต่ไม่เสียความเป็นตัวเองจากพลังการเล่าเรื่องที่ชัดเจน จนได้หนังที่มีความเป็นเอกลักษณ์พิเศษขึ้นมา
เมื่อทั้งเรื่องดำเนินไปด้วยบทสนทนาจากตัวละครสองคน ภาระจึงอยู่ที่นักแสดง Justin Long เล่นเป็นผู้ชายที่หมกมุ่นกับความคิดในหัว หลงตัวเอง ไม่เชื่อในรัก น่ารักน่าชังน่าเห็นใจ กับ Emmy Rossum ผู้หญิงช่างคิดฝัน แต่ก็เป็นตัวของตัวเอง ตัวละครธรรมดาแทนชีวิตพวกเราได้ทุกคน ที่ทั้งคู่ทำหน้าที่แบกเรื่องให้เราไม่อาจละจากบทสนทนาที่สะท้อนตัวตน ความฝัน การเรียนรู้กัน อีโก้ การเติบโต ความสุขเศร้าเจ็บปวด ไปจนการยอมรับความจริง เรียนรู้ "รักที่แท้" ในท้ายสุด
การตัดต่อ องค์ประกอบศิลป์ งานภาพ และดนตรี ล้วนเป็นตัวละครเสริมที่ทำให้เรื่องดำเนินไปอย่างมีพลัง มุมกล้องที่ถูกวางมาอย่างมีเอกลักษณ์ งานภาพแสงสีถูกใช้เสริมความรู้สึกของตัวละคร งดงามลงตัวราวกับแปลงบทกวีเป็นภาพยนตร์
นี่คือชีวิตของผู้ชาย ชีวิตของผู้หญิง ที่ถูกสร้างมาให้เป็นตัวของตัวเอง จนได้มาพบและเรียนรู้กัน หลายบทสนทนาในเรื่อง บอกเล่าเรื่องราวของชีวิตและสิ่งที่เรียกว่ารัก ได้สวยงามและเจ็บปวด เพราะเราทุกคนเกิดมาพร้อมแรงดึงดูดให้โคจรมาพบในห้วงเวลา จนกว่าจะถึงวันจากลาด้วยเส้นทางและเหตุปัจจัย
"Why does it feel so impossible to let you go. I don't belong in a world where we don't end up together. There are parallel universes out there where you are with me and whatever universe that is, that is where my heart lives in."
"ผมรู้แก่ใจว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะปล่อยคุณไป โลกที่ไม่มีเราใช้ชีวิตไปด้วยกันมันไม่ใช่โลกที่ผมจะอยู่ คงมีโลกคู่ขนานสักแห่งที่คุณและผมจะได้อยู่ร่วมกัน และไม่ว่ามันจะอยู่แห่งไหน นั่นคือที่อยู่ของหัวใจผม"
10/10 (แบบหาที่ติไม่เจอ)
แด่หนังรักที่เท่ห์
ขอบคุณที่โลกนี้มีภาพยนตร์