วันนี้เราอยากระบายค่ะ(เห็นเขาบอกว่าได้ระบายกับไครซักคนอารมณ์จะดีขึ้น)แต่เราไม่สามารถระบายกับใครได้เลย

    เรื่องมีอยู่ว่าแม่เราบังคับให้เราย้ายโรงเรียนตอนม.5 โดยส่วนตัวเราๆไม่อยากย้ายเลยค่ะ แต่เพราะรักแม่เลยตามใจ
ตอนนี้เรารู้สึกท้อมากๆๆๆๆ  แล้วเพื่อนเราคือเขามีกลุ่มของเขาอยู่แล้วส่วนเราพึ่งเข้ามา เราเหมือนถูกลืมค่ะ .
     เวลาไปห้องน้ำไม่เคยชวนเรา เวลาย้ายห้องเรียนไม่เคยรอเราเลยทิ้งเราไว้ข้างหลังตลอดแล้วชอบได้เดินคนเดียว เวลาพูดคุยกันพอเราคุยบ้าง เขาก็จะเมินเราหรือเงียบไปแล้วเปลี่ยนเรื่องคุย ไปทำงานกลุ่มก็ไปทำกันเองโดยที่ไม่บอกเรา ดังนั้นเวลามีงานกลุ่มหรืองานที่ให้จับคู่เราจะอึดอัดมากๆ. เวลาไปทำงานก็เหมือนเป็นส่วนเกิน.                                เราเหนื่อยมากจริงๆค่ะ บางทีเราก็คิดว่าเราอาจจะคิดมากก็ได้ แต่ยิ่งนานเข้ามันก็ยิ่งชัดเจนขึ้นเรื่อยๆว่าพวกเขาไม่อยากคบเรา  จนตอนนี้เราภาวนาให้เวลามันเดินเร็วขึ้นอยากให้ปิดเทอมเร็วๆ เราจะได้กลับบ้านไปหาเพื่อนสนิทเรา .
     ทุกคืนเหมือนจมอยู่ในความทุกข์นั่งนับวันว่าเหลือกี่วันที่จะได้กลับบ้าน เมื่อก่อนอยากไปโรงเรียนไปหาเพื่อนไปเรียนหนังสือ แต่ตอนนี้โรงเรียนเป็นสิ่งที่เราเกลียดและกลัวที่สุด. ไม่มีวันไหนเลยที่คิดอยากไปโรงเรียน
      เคยคิดว่าจะลาออกแต่พอนึกถึงแม่แล้วทำไห้ไม่กล้า ที่ทุกวันนี้อดทนอยู่เพราะแม่ล้วนๆ เราเหนื่อยมากจริงๆที่จะต้องเข้าหาเขา เหนื่อยที่จะวิ่งตามแล้ว หรือว่าเราควรอยู่คนเดียวคะ?  1ปีครึ่งสำหรับทุกคนยาวนานมั้ย ตอนนั้นเราเคยคิดว่าแป้ปเดียวแต่ตอนนี้มันเหมือนเวลาชั่วชีวตเลย.......