อ่านกระทู้ทำนอง 'มีวิธีจีบสาวที่อยู่ไกลกันทำยังไง'  หรือ บางที่ก็พวกกระทู้  'คบกับแฟนผ่านโลกไซเบอร์ยั่งยืนมั้ย' อะไรประมาณนี้ อ่านแล้วฟิน ชอบๆๆๆๆ

มองย้อนเทียบกับตัวเอง วัยรุ่นสมัยนี้รู้จักคนกว้างขวาง เจอคนง่าย ถูกใจคบกันได้เร็ว ได้เปิดโลกกว้าง นึกถึงสมัยก่อนเวลาจะจีบใครต้องเขียนจดหมายไปหา รอกว่าเจ้าหล่อนจะตอบกลับ กว่าไปรษณีย์จะมาส่ง พอได้รับจดหมายตอบกลับนี่โคตรดีใจ ทุกวันนี้ยังเก็บไว้อยู่เลย จดหมายรักสมัยก่อน 5555

สมัยนั้นบ้านไหนติดโทรศัพท์นี้โคตรเจ๋ง  เวลาโทรหาสาวต้องเตรียมเหรียญไปเยอะหน่อย ต้องหาตู้โทรสาธารณะที่เป็นมุมส่วนตัวนิดนึง ช่วงเวลาโทรนี่ต้องประมาณ ทุ่มสองทุ่มนะ ยืนคุยทีตุ่มเต็มตัวเพราะโดนยุงกัด

คุยได้ปีก็เริ่ม ๆ ห่างกันไป พอโตขึ้นมาหน่อย โทรศัพท์บ้านเริ่มแพร่หลาย ได้รู้จักเพื่อนใหม่ เป็นเพื่อนของเพื่อนอีกที คิดว่าการโทรคุยเฉย ๆ ไม่พอ ลงทุนนั่งรถไฟไปหาเจ้าหล่อนถึงนครปฐม แล้วต้องต่อด้วยโบกรถหกล้อ รถอีเต๋นที่วิ่งผ่านมาเข้าไปอีกทีด้วยนะ บ้านหมาก็ดุ ยืนคุยหน้าบ้านได้แปร๊บเดียวพอดีเกรงใจคุณพ่อเค้า เลยขอตัวกลับ จากนั้นก็ห่าง ๆ กันไปอีกเช่นเคย

อีกคนบ้านใกล้หน่อย อยู่จังหวัดเดียวกันแต่แค่เรียนคนละที อันนี้โทรคุยซักพัก ก็ไปหาถึงบ้านแค่ครั้งเดียว เจอหมาดุอีกโคตรเซ็ง  มาพักหลังเตรียมสอบเข้ามหาลัยก็เลยห่าง ๆ กันไป

แบบนี้กระมังที่เรียกว่า รักก็จริงแต่แพ้ระยะทาง