สวัสดีครับ วันนี้ผมจะมาเล่าเรื่องที่ผมเพิ่งจะเจอมาในวันนี้

เรื่องมีอยู่ว่าแม่บอกให้ผมอ่านหนังสือสอบ ผมก็อ่าน นั่งอ่านๆไปแม่ก็บ่นไป ผมก็ไม่ได้รู้สึกโกรธอะไรแค่หงุดหงิดนิดหน่อยที่แม่จะบ่นทำไมเพราะเราอ่านอยู่ หลังจากนั้น แม่ก็เดินเข้ามาเอสกระดาษปัดใส่หน้า ผมนึกว่าท่านโกรธมาก โดยที่ผมนั่งอ่านหนังสืออยู่นิ่งๆ ผมเป็นคนที่เวลาโกรธมักจะไม่ด่าหรือทำร้ายคนอื่น แต่ผมชอบกำสิ่งของที่อยู่ในมือเพื่อเตือนสติตัวเองมากกว่า แล้วสิ่งที่อยู่ในมือผมดันเป็นกระดาษ แต่แม่เดินเข้ามาเห็นพอดีนึกว่าโมโหแม่มากๆจนทำกริยาแบบนี้ ผมกำลังจะพูดว่าที่กำไม่ใช่เพราะโกรธจนไม่ไหว ผมยังไม่ได้พูดแม่ก็คิดไปเองว่าถ้าผมโตขึ้นไปมากกว่านี้ผมอาจจะถึงขั้นทำร้ายแม่ ซึ่งความคิดนั้นไม่เคยอยู่ในหัว มันสอมง หรือความคิดทั้งหมดของผมเลย แม่ก็ประชดๆไปจนแม่เริ่มร้องไห้ ผมรู้สึกผิดจนอยากจะพูดความจริงแต่ผมว่าแม่ก็ไม่ฟัง เพราะผมเข้าใจความรู้สึก เป็นใครๆก็เสียใจทั้งนั้น จากนั้นพ่อก็เดินมาตะคอกด่าผม มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกเสียใจมากๆ แล้วแม่ก็เดินขึ้นไปด้านบน ผมสติหลุดไปสักพักหนึ่งโดยถือกระดาษชีทที่เอาไว้อ่านหนังสือสอบค้างไว้และรอสติผมกลับมา ในหัวผมตอนนั้นเหมือนกับโลกหยุดหมุน น้ำตาผมไหลออกมาเป็นครั้งแรกในรอบ 4 กว่าปี และมีแต่ความคิดที่รู้สึกผิดมากที่สุดจนไม่สามารถอธิบายได้ รู้สึกไม่เข้าใจ รู้สึกเสียใจที่ท่านไม่เข้าใจหรือเปิดรับฟังผมเลย ผมได้แต่อยู่ท่านั่งถือกระดาษไปนานมากๆ ใจเต็มไปด้วยความกลัว จนคิดว่าวิญญาณหลุดออกไปแล้วซะอีก ตอนนั้นผมไม่สามารถขยับหรืออะไรได้เลย อยู่ดีๆ ความคิดอะไรบางอย่างมันเข้ามาในหัวผม ผมไม่รู้ แต่มันสามารถทำให้ผมตื่นจากความทุกข์นั้น มาได้ และผมก็มานั่งเขียนกระทู้นี้แหละครับ ผมรู้สึกผิดมากๆ และขอบคุณทุกคนมากๆ ถ้าอ่านข้อความนี้จบ

นี่คือวิธีเดียวในตอนนี้ที่สามารถบรรเทาอารมณ์ของผมได้ครับ
ขอบคุณมากครับ