ประเด็นคือ เรามีปัญหากับแฟนทะเลาะกันถึงขั้นบอกเลิกกัน แต่เราคิดว่า ปัญหามันเคลียร์กันได้บอกเลิกทางรถโทรศัพท์มันไม่โอเคเราจึ เราจึงเดินทางไปหลาย 100 กิโล เพื่อตามง้อเค้า พอไปถึงพอไปถึงเค้าก็ไม่ค่อยยินดีเท่าไหร่แต่เราดึงดันที่จะอยู่ จะอยู่เพราะว่าเรารักเขาอยากให้ทุกอย่างกลับมาเหมือนเดิมซึ่งตอนที่อยู่ด้วยกัน มีอะไรด้วยกันทุกวัน โดยไม่ได้ป้องกันเพราะปกติเราเป็นคนท้องยาก มีปัญหาเรื่องสุขภาพ เราไปอยู่ที่นู่นมาได้ 5 วัน ก่อนกลับก็ตกลงกันว่าจะลองปรับเข้าหากันดู  แต่พอเรากลับมาจริงๆมันไม่เป็นแบบที่เราคิด เราปรับแต่เขา ไม่เลย ทำทุกอย่างให้เรารู้ว่าเขามีคนอื่นแล้วให้เราตัดใจ แต่เรายังเชื่อมั่นใจในตัวเขา  ทั้งๆ ที่คนรอบข้างบอกให้พอ หลังจากที่เรากลับมาได้ 3-4 วัน ปัญหามันรุ่นแรงขึ้นอีก เราเครียดกินไม่ได้นอนไม่หลับ อาการนี้เป็นก่อนที่เราจะไปหาเขานะคะ คือกินแล้วอ๊วก น่าจะเครียดลงกระเพาะ น้ำหนักลง ไป5-6 โล ภายในระยะเวลาไม่เท่าไหร่ เราจิตตก ค่อนข้างมาก คิดต่างๆนาๆ แล้วอาการอ๊วกก็เป็นหนักขึ้น ปวดหัว โน้นนี่นั่น ส่วนเรื่องเราและเขาก็รุ่นแรงขึ้นเรื่อยๆ ในระหว่างนี้เราก็รักษาโรคซึมเศร้าไปด้วย อะไรดลจิตอะไรดลจิตโดนใจให้เราคิดก็ไม่รู้ เฮ้ยถ้าท้องทำไงว่ะ  เราเลยลองคำนวณ นับๆ ว่าตั้งแต่ ไปหาเขากลับมาได้กี่วัน เรากลับมาได้ 7 วัน อยู่ที่บ้านแฟน 5 วัน ถ้ารวมแล้วก็ 15 วัน ด้วยความที่จิตตก ก็เลยลองซื้อที่ตรวจครรภ์มาตรวจ ปรากฏว่าขึ้นขึ้นสองขีด แต่ขีดที่2 จางมาก จางจนมองแทบไม่เห็นต้องเพ่งดู เราก็เห้ย เป็นไปได้หรอ เราท้องยากนะ กลับมาได้ไม่กี่วันเอง แถมเครียดมากกว่าเดิม เอาไงดีนะ บอกใครได้ปรึกษาใครดี คิดวนๆ เราก็บอกผู้ชายนะ แต่เขาไม่ค่อยยินดีเท่าไหร่ พูดแค่เพียงเอาให้ชัวร์ก่อน ลองหาข้อมูลใน อินเตอร์เน็ต ข้อมูลอยู่ว่าให้ลองไปตรวจเลือดเพื่อความชัวร์ หลังจากนั้นอีกวันตัดสินใจไปตรวจ ปรากฏว่าโฮมโมน HCG ขึ้นจริงๆ 19.16 เราก็ใจหนึ่งดีใจนะ แต่อีกใจก็ทำไงต่อดี เราส่งผลตรวจเลือดให้เขาดู เขาทำเสียงเครียด บอกว่าฉีดยาคุมตอนนี้ทันไหม ถ้าจะเอาออกต้องทำไง เราเลยบอกว่าไม่เอาออก นี่คือของขวัญของเราถึงแม้จะมาในวันที่เทอไม่เหมือนเดิม แล้วเขาก็บอกว่า จะให้รับผิดชอบรับได้นะ แต่อารมณ์เหมือนว่ารับแค่ลูกไม่รับแม่ เป็นไงอึ้งไปเลย แต่ในใจเราลึกๆ เรายังหวังว่าเขาจะกลับมา เพราะที่ผ่านมาเขาดีกับเรามาก เราถามว่าจะเอาไงต่อ เขาบอกว่ารีบหรือไง ความจริงเป็นสิ่งไม่ตายจะกลัวอะไร เราก็บอกว่าไม่ได้กลัว แต่นานไปท้องเราโตให้เราบอกที่บ้านว่าไง เขาก็นิ่งไม่พูดอะไรต่อ เราอดทน กับคำพูดเชือดเฉือนน้ำใจ  เขาก็ยังตอบเรานะในไลน์ ถ้าเราทักไป โทรไปก็รับ แต่จะไม่คุยมาก ในแต่ละวันเวลามันเดินช้ามา เราเครียด อ๊วกหนักกว่าเดิม พอกลับบ้านต้องทำตัวปกติ ทรมานสุดๆ บอกใครไม่ได้ เราไม่อยากให้ใครมองเขาไม่ดี เราอดทนรู้ทั้งรู้ว่าเขามีคนอื่นคุย แต่ลึกๆ หวังว่าเจาจะคิดได้ หลังจากนั้นผ่านมาได้ 3-4 วัน เราถามเขาอีก ประมาณว่าจะทำไงดีเราเครียด ความรู้สึกมันขึ้นๆ ลงๆ อึดอัด บอกใครไม่ได้ เขาตอบมาว่าก็บอกแล้วไงว่าจะรับผิดชอบ เราถามว่าเมื่อไหร่ เขาไม่ตอบ เราเลยถามต่อว่า เราจะกลับมาเป็นครอบครัวได้อีกไหม เราหวังลึกๆว่าจะเป็นแบบนั้น เขาตอบกลับมาว่า ทุกวันนี้ก็ทำดีที่สุดแล้ว คุยด้วยบ่อยแล้ว เขาบอกว่าอยากตรวจ DNA เราก็แบบว่าน๊อกไปเลย เฮ้ยที่ผ่านมาไม่รู้จักเราจริงๆหรอ เราไม่ใช่คนที่จะไปเอากับใครก็ได้ เขาบอกว่า ไม่รู้สิ มันเร็วไป อยู่ๆเราไปหา อยู่ๆ ก็ท้อง กลับไปได้อาทิตย์เดียว เป็นไปได้หรอ  เราบอกว่า ที่ไปหาคือต้องการไปขอโทษ ขอโอกาสให้เราเคลียร์ใจกันไม่คิดเหมือนกันว่าเรื่องจะเป็นแบบนี้ ไม่คิดว่าเธอจะมีคนอื่นคุยแล้วด้วย เพราะมันแค่ไม่กี่วันเอง หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้คำตอบอะไร ทุกวันนี้อยู่กับความเครียด วิตกกังวล ไม่สามารถปรึกษาใครได้ ต้องรักษาโรคซึมเศร้าด้วย มันทรมานมากเลยค่ะ กลัวลูกเป็นอะไร เราพยายามกิน บำรุง แต่จิตใจเรามันอยากจริงๆ เราควบคุมไม่ได้
แต่ละวันมันทรมาน รู้สึกโดดเดี่ยว กังวนไปหมด พยายามกินแต่น้ำหนักก็ไม่ขึ้น พยายามนอนก็ไม่หลับ ซึ่งตอนนี้เขาก็ตอบแชทเรานะ ถ้าเราทักไป โทรไปก็รับ  แต่จะให้มาถามสาระทุกข์สุกดิบไม่มีค่ะ มีแต่เราโทรไปเล่าให้เขาฟัง โน้นนี่นั่น เป็นห่วงเขา มีความสุขทุกครั้งที่ได้ยินเสียงเขา  ทุกวันนี้ก็ยังรักเขา มันผิดไหมค่ะ ไม่รู้จะไปต่ออย่างไร .....หวังเสมอว่าเราจะกลับมาเหมือนเดิม