เลิกงานแล้วแหงนหน้าขึ้นฟ้ามีฝนตกปลอยๆ  รู้ตัวแน่ๆว่ายังไงก็จะต้องเปียกกลับบ้านเลยเดินตากฝนมาที่รถมอเตอร์ไซด์เพื่อนยากซะอย่างงั้น 555

มีเรื่องมากมายที่ผ่านเข้ามาค่ะ มันทำให้เราคิดว่าการเติบโตไปเป็นผู้ใหญ่นั้นไม่ง่าย ตอนเด็กแค่เลิกเรียนกลับบ้านกินข้าวอร่อยๆเครียดที่สุดก็แค่ตอนสอบ ทำไมมีความสุขขนาดนั้นก็ไม่รู้ คิดอย่างนั้นกันไหมคะ? เรารู้สึกเศร้าแต่ก็ไม่ได้อยากร้องไห้ บอกตัวเองว่า "ฮึบ" แล้วก็เดินไปต่อ เป็นแบบนี้เสมอมา แต่บางทีก็ไม่มีแรงที่จะดันตัวเองขึ้นมาใหม่เหมือนกัน เราเคยคิดสั้นอยู่ครั้งหนึ่ง เราเหนื่อยมากเลยมือไม้อ่อนทำจานแตกเลยคิดถึงฉากในหนังในหัวมันก็แวบขึ้นมาว่า "คนที่เขากรีดตัวเองเขาเจ็บไหมวะ" คิดแค่นั้นจริงๆแล้วหยิบจานแก้วมากรีดตัวเอง (โคตรเจ็บ เจ็บ) เลือดเริ่มเยอะเลยตั้งสติแล้วไปหาหมอ พอพ้นจากเรื่องนี้แล้วเราก็มองโลกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เราไม่อยากตายแล้วจึงพยายามหาเหตุผลที่จะมีชีวิตต่อไปเรื่อยๆ 5555 ตอนนี้คือดูแลหมาที่โดนทิ้งมา เลี้ยงเขาตั้งแต่ยังไม่ลืมตาดูโลกจนตอนนี้อยู่ด้วยกันมา 8 ปีแล้ว ให้เขาได้มีความสุขจนเขาเป็นโลกทั้งใบของเราแล้ว

กระทู้นี้ไม่มีอะไรค่ะแค่อยากบ่นอยากระบายออกมาบ้างในช่วงที่ฝนตกกับอากาศเย็นๆ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ