แฟนเราทำงานหาเงินเองตั้งแต่เด็กๆ หรือตั้งแต่ประถมก็ว่าได้ เค้าบอกว่า ครอบครัวยากจน แฟนเรารักครอบครัวเค้ามาก พ่อแม่เค้าอยู่ตจว. และไม่ได้ทำงาน อยู่บ้านเฉยๆ ทั้งที่อายุไม่ถึง 50 ปี ทั้ง2คน ด้วยเหตุผลมีโรคประจำตัวซึ่งก็ไม่ใช่โรคร้ายแรงอะไร เค้ามีพี่อีกคน ทำงานเงินเดือนก็ไม่เคยพอใช้ แฟนเราต้องคอยจุนเจือค่าใช้จ่ายทุกอย่างในครอบครัวเค้า และพี่สาวเค้าบ้างเป็นบางเดือน

เราทั้ง2คน อายุไม่ถึง 30 เราคบกับแฟนคนนี้มา 6ปี ตลอด 6ปีเราก็รับรู้ตลอดเค้าต้องทำงานส่งเสียที่บ้าน เราไม่เคยยุ่งแตะต้องเงินของเค้า ก่อนหน้านี้ทำงานประจำกัน เมื่อไหร่เค้าจะพอใช้ ก็จะหยิบยืมเราตลอด จนเมื่อ 3ปีหลัง เริ่มทำธุรกิจกัน ครอบครัวเราให้เงินมาซัพพอร์ต และยังจำเป็นต้องใช้เงินอีกก้อน หันไปหาครอบครัวแฟน เผื่อจะหยิบยืมใครได้ เค้าก็บอกว่าไม่มีหรอก คนจนๆอย่างเค้าใครจะให้ยืม ไม่มีเงินก็ไม่ต้องทำ เราช่วยกันทำธุรกิจแค่2 คน ไม่มีลูกน้อง เราแบ่งรายได้กันเป็นเงินเดือนและทุกครั้งที่เค้าไม่พอใช้ เพราะพ่อแม่เค้าขอมาเท่าไหร่เค้าไม่เคยปฏิเสธ เค้าก็ยังคงยืมเราตลอดและไม่เคยจะได้คืน 

ทุกครั้งที่กลับบ้านแฟน พ่อแม่ ญาติเค้าจะชอบถาม แต่งงานมีลูกเมื่อไหร่ 
เราอยากแต่งงาน อยากมีครอบครัว แต่บางครั้งก็กลับมองว่า คงเป็นภาระเพิ่ม ในเมื่อเค้ายังคงต้องส่งเสียครอบครัว ยังคงจุนเจือพี่เค้าที่เงินเดือนไม่พอใช้ มันเป็นเรื่องที่ดีแหละเค้าดูแลครอบครัวเค้าดีมากกกกกก แต่บางครั้งก็เหมือนว่า เค้าไม่มีโอกาสได้สร้างชีวิตสร้างครอบครัวของตัวเองเลย เพราะบ้านเค้าไม่ซัพพอร์ตอะไรเลย และตอนนี้เค้าก็จะกลับไปอยู่ตจว.บ้านเค้า ด้วยเหตุผล ได้กลับไปดูแลพ่อแม่ใกล้ชิดกว่าเดิม

เราไม่เคยพูดปัญหานี้กับแฟน แต่ลึกๆเราเบื่อปัญหานี้มาก แต่ถ้าเลิกกับเค้าไป เราก็ไม่รู้ว่าเราเห็นแก่ตัวไปรึปล่าว