เรื่องนี้มันเกิดขึ้นมานานเเล้วครับ ตั้งเเต่เกิดผมอยู่ในห้องเช่าไม่ใหญ่มาก อยู่ด้วยกัน 4 คน พ่อ เเม่ ผม เเละน้อง พ่อผมรับราชการเงินเดือน 20000 กว่าบาท อายุจะ 60 เเล้ว เเม่เป็นเเม่บ้านไม่ได้ทำงาน ตั้งเเต่ผมเด็กประมาณอนุบาล ก็จำความได้ว่าเเม่เริ่มเล่นการพนันเเล้ว เล่นได้ไม่นานเสร็จเเล้วก็เลิกเล่นไปจนกระทั่งมา ม.2-3 เเม่ผมก็กลับมาเล่นอีก ตอนมัธยมต้นผมเริ่มมีเงินเก็บเป็นของตัวเองบ้างเเล้ว เพราะผมอยากซื้อของที่ตัวเองอยากได้ คราวนี้เขาเล่นหนักมาก ไปนอกบ้านทุกวัน บางวันก็กลับมาหน้าตาเครียด บางวันก็ได้เงินกลับมาซื้อของกินให้ผมกับน้อง​มันเป็นเเบบนี้อยู่เรื่อยๆครับ ทีนี้เเม่ก็เริ่มขอยืมเงินจากพ่อ ผ่านไปเรื่อยๆก็หนักกว่าเดิมครับ เเละก็ขอยืมเงินเก็บจากผมไปด้วย เเรกๆที่ให้ไปผมก็ไม่ได้อะไร เเต่เเม่มายืมไปเรื่อยจนผมไม่มี ผมอยากได้เงินคืน ก็ทวงถามเเม่เขาดีๆ เเต่เเม่เขาก็ผลัดไปเรื่อยๆ จนเขาเริ่มด่าผมที่มาทวง บอกเงินที่มีก็คือเงินที่กูให้ ถ้าจะให้คืนก็เอาค่าเลี้ยงดูมา ผมอึ้งจนพูดไม่ถูกเลยครับ เเต่ผมก็ไม่ได้ทำอะไร คราวนี้เเม่ไม่มีเงินมาคืน ก็ต้องทะเลาะกับพ่อเพราะพ่อเขาก็ยืมเงินมาอีกที เป็นเเบบนี้เรื่อยๆจริงๆครับ ตอนนั้นผมเเทบไม่อยากเข้าบ้านเลยด้วยซํ้า ผมลองไปสูบบุหรี่กับเพื่อน กินเบียร์ กินเหล้า อะไรก็ได้ขอเเค่ไม่อยู่บ้านก็พอ หรือถ้าผมต้องอยู่บ้าน อย่างน้อยผมก็ต้องมีหูฟังไว้ใส่เเล้วเปิดเพลงเสียงดังจนไม่ได้ยินอะไร พอมาเข้ามัธยมปลายก็เริ่มดีขึ้นหน่อย ช่วงนี้เขาไม่ค่อยทะเลาะกันมากเหมือนเมื่อก่อน เเต่เเม่ก็ยังไม่เลิกขาดเขายังเล่นอยู่เรื่อยๆไม่ได้ขอยืมจากพ่อ เเต่ก็กู้เซลล์เเทน ส่วนพ่อก็ตัดใจเรื่องเงินที่เเม่ยืม เเต่พอเเม่ขอยืมอีกเงินที่ไหร่ ก็มีปัญหากับพ่อทุกที นี้เป็นเบื้องหลังคราวๆครับ ตัดมาประมาณ ม.5 ปีที่เเล้วผมเริ่มทำงานเก็บเงินเป็นของตัวเองครั้งเเรกครับ ผมก็ได้เงินเดือนเเล้วเเต่วันที่ทำ เเต่เงินที่ทำได้มากสุดประมาณ 7000 กว่าบาท ช่วงนั้นโทรศัพท์ไอโฟน 5 ที่ใช้มา 4 ปีกว่าพังครับ ผมก็เลยอยากได้โทรศัพท์ใหม่พอดี เลยกะว่าจะสะสมซื้อโทรศัพท์ใหม่ประมาณ 7900 เเต่พอเเม่รู้ว่าเงินเดือนผมออก เขาก็ขอยืมไปใช้ก่อน ซึ่งผมก็ปฏิเสธ เเต่มันก็เหมือนทุกครังเลยครับ เขาจะไม่คุยกับผม ด่าบ้าง ว่าบ้าง มองผมเเบบเหยียดๆ ซึ่งตอนเเรกผมมีเท่าไหร่ก็ยอมๆให้เขายืมไปหมด เเต่ตอนหลังมาไม่ใช่ ผมปฏิเสธหนักเเน่นเเล้ว เเต่เขาก็ยิ่งเกลียดผมมากขึ้นไปอีกที่ไม่ให้เขายืม สุดท้ายเขาก็ร้องไห้ ไปบ่นกับน้อง บ่นค่าเลี้ยงดู กูเป็นคนเลี้ยงมา บลาๆ มาถึงตอนนี้ผมปลงเลยครับ ผมให้ไปเเต่ก็กลั้นนํ้าตาตัวเองเหมือนกันเพราะเป็นเงินมากสุดที่เคยหาได้ ผมเคยขอให้เขาเลิกเล่นการพนัน เเต่เขาก็บอกว่าถ้าไม่เล่นเเล้วจะเอาเงินที่ไหนกิน ค่ากับข้าวที่พ่อให้ช่วงโควิด เขาให้วันละ 200 บางวันก็ 300 เเต่ให้วันละ 100 กิน 4 คนก็มี ผมก็เข้าใจพ่ออยู่เหมือนกันเพราะเขาต้องเอาเงินไปใช้หนี้อื่นๆอีก เเละก็ไม่โกรธเเม่ เพราะเขาก็ต้องการหาเงินมาไว้ซื้อกิน เเละส่วนมากของที่ผมอยากได้เดียวนี้ผมก็จะเปิดบัญชีธนาคารเเยกไว้เองไม่ให้ใครรู้ ของที่จำเป็นก็ขอให้พ่อซื้อให้เป็นครั้งคราว ถ้าราคาไม่เเพงมาก ตอนนี้เขาไม่เล่นการพนันเเล้วเพราะไม่มีเงิน เเต่ถ้ามีเงินเขาก็ไปบ้างเเละผมก็เลิกทำงานพาร์ทไทม์เเล้วเพราะไม่มีกำลังใจ เเต่เขาก็ยังขอยืมเงินเก็บ ผมก็ต้องให้เขาไปเเบบไม่พูดอะไร ทุกวันถ้าพูดเรื่องเงินในบ้านมีเเต่เรื่องเดือดร้อนทุกที ตอนนี้ผมตัดสินใจว่าถ้าจบ ม.6 ผมจะต่อมหาลัยทำงานเก็บเงินเอง จ่ายค่าเรียนด้วยตัวเอง เเละออกมาเช่าหออยู่เลิกติดต่อกับครอบครัวจนกว่าจะมีเงินมั่นคงเเล้ว ถึงจะกลับไปช่วยเหลือพวกเขา คำถามคือ
    1. ผมจะเป็นคนอกตัญญูไหม
    2.ผมตัดสินใจถูกหรือเปล่า
    3.ที่ผ่านผมพลาดอะไรไปหรือเปล่า
ผมอยากได้คำชี้เเนะทุกอย่าง อะไรก็ได้ จะเรื่องเงิน ครอบครัว ความคิดของตัวผมเอง ถ้าผมไม่ดีผมก็อยากรู้ว่าตัวเองพลาดอะไรไป