คือเราทำงานอยู่ที่ๆหนึ่งค่ะ ไม่ใช่งานบริษัทรายได้เป็นรายวันและค่อนข้างดีค่ะ แต่งานที่ทำเป็นงานที่หนักมากทั้งขน ยก รวมถึงแปรรูปด้วย(เป็นเกี่ยวกับพวกสัตว์อะไรพวกนี้ค่ะ เเต่ไม่ได้ฆ่านะคะ) เป็นงานตอนกลางคืนค่ะ เรียกได้ว่าทำทุกอย่างทำทุกวัน หยุดได้อะไรได้ แต่เรื่องมีอยู่ว่าเราทำที่นี่เพราะว่าพ่อกับเเม่ให้มาทำ (หาเงินช่วยทางบ้าน) โดยมีญาติๆด้วย กลายๆว่าคอยคุมประพฤติเราเป็นนัยๆด้วยค่ะ มันกลายเป็นว่าเราไม่สามารถทำงานอย่างเป็นตัวเองได้ อึดอัดมากๆค่ะ เวลาเราหยุดทีก็ต้องคอยตอบคำถามว่าเราหยุดทำไมจะไม่ พูดก็ไม่ได้ เราเป็นเด็กเงียบๆค่ะเราไม่ชอบพูด พอมาทำที่นี่คือเราก็ต้องฝืนตัวเองทุกอย่างแต่ก็ยอมค่ะเพื่อเงิน เเต่พอนานๆไปเข้ามันกลายเป็นว่าเราอึดอัดเราเก็บทุกอย่าง เราเป็นคนไม่ชอบพูดไม่ชอบระบายกับครอบครัวค่ะ ทุกคนคงเข้าใจคำว่าครอบครัวไม่ใช่เซฟโซนใช่มั้ยคะ? นั่นเเหละค่ะ ทำให้เราไม่พูดกับใครเลย จนปัจจุบันเราหยุดงานบ่อยเราเข้าใจว่าเราก็ผิดค่ะ เรารู้สึกไม่อยากไปทำงานเลย คิดตลอดเวลาว่าถ้าวันนี้ทำเราจะโดนอะไรบ้าง โดนกระแทก-ดันอะไรบ้าง เราอยากลาออกค่ะเเต่ติดที่ว่าเรายังมีหนี้สินกับที่นี่อยู่(แต่จะหมดแล้ว) พี่เรา(แท้ๆ)ก็บอกให้ทนไปก่อนงานมันหายาก เราก็เข้าใจเขานะคะ แต่เราเหนื่อยมากจนหลายๆครั้งเราร้องไห้ออกมา เเละบางครั้งเราก็เครียดมากจนคิดเลยว่าถ้าเราตายทุกอย่างมันจะจบมั้ย เคยคิดจะไปหาจิตเเพทย์เพื่อหาทางออกให้ตัวเองค่ะ แต่ครอบครัวเราคงคิดว่าเราทำไปเพื่อเรียกร้องความสนใจเราเลยไม่ทำและอึดอัดต่อไปค่ะ เราควรทำยังไงกับสถานการณ์ตอนนี้ดีคะ ทั้งท้อทั้งเครียดไปหมดเลยค่ะ