เรื่องของเรื่องมีอยู่ว่า พี่สาวของแฟนเราทำงานที่บ้าน
แรกๆ เขาก็ไม่ชอบเรา หาว่าเราจะมาเป็นภาระ
แฟนก็เลยบอกว่าบ้านเขา เขาจะพาใครเข้ามาอยู่ด้วยไม่ได้เลยใช่มั้ย เขาอยากมีครอบครัวไม่ได้เลยใช่มั้ย
และแล้วครอบครัวพี่สาวเขาก็ย้ายออก
แฟนเราก็พาเข้ามาอยู่ที่บ้านสว่างวงศ์ 555
แรกๆ ไม่คุยกันเลย เราก็อยู่ของเรา ลูกของเขาชอบมาหาเรา ง่ายๆ เราเป็นคนที่เด็กๆชอบเข้าหา
ช่วงแรกเขาก็ไม่ค่อยพอใจ ห้ามลูกมา เราก็ไม่ได้อะไร เด็กมันน่ารักเราก็รัก พ่อแม่มันจะเป็นยังไงก็เรื่องของมัน
จนเวลาผ่านไปถึงปีใหม่ เป็นเวลาที่ครอบครัวแฟนจะจัดเลี้ยงโดยที่มารวมกันกินข้าวด้วยกันีกิจกรรมร่วมกัน
เราเลยถือโอกาสนั้นเข้าหาพี่สาวของแฟน ก็คุยชวนกินโน่นนี่นันปกติ
จนเวลาผ่านไปก็คุยกันมาขึ้น สนิทกันและเด็กก็ได้มาหาเราได้ตลอดเวลา ไม่ว่าจะไปไหนมาไหนหลานแฟนก็จะไปด้วยตลอด
มากินอยู่บ้านนี้ นอนที่บ้านนี้ ไป รร ก็ต้องไปส่ง เพราะ เขากลัวการไปโรงเรียน ต้องเป็นน้าไปส่งถึงจะยอมไป แต่ในระหว่าง5-6 ปีที่ผ่านมาก็ไม่ใช่ว่าจะดีกันตลอด มีไม่เข้าใจกันบ้าง อะไรบ้างแต่ก็คุยกันได้ ที่ผ่านมาเรากับแฟนเราช่วยเหลือเขาเกือบทุกอย่าง
ไม่ว่าเขาจะทะเลาะกับลูกเขา ทะเลาะกับสามีเขาหรือแม้แต่เวลาเขาป่วยแล้วสามีไม่แยแส แฟนเราก็พาไป รพ เวลาดึกๆดื่นๆ
เครื่องมือทำมาหากินพัง ไม่มีเงิน เราก็อาสาพาไปรูด แล้วค่อยผ่อน ล่าสุดก็ป่วยเราก็มีน้ำใจทำข้าวปลาอาหารไปส่งให้ เราทำดีกับเขาทุกอย่าง มีอะไรก็แบ่งปัน ช่วยเหลือ จนบางทีช่วยเขาจนเขาเสร็จทุกอย่าง แล้วตัวเองก็มาเหนื่อยทำคนเดียว
เฮ้ย!!! เราพรรณนาเยอะเกินไปล่ะ
เข้าเรื่องเลยละกัน
- ตั้งแต่ที่มีโควิดนี่แหละ ทำให้เราอยู่บ้านเยอะเกินไป มีเวลามากเกินไป ตอนนั้นไม่มี WFH ให้ พนง. สลับวันไปทำงานเอา
เราก็เลยว่าง เลยเข้าไปยุ่งกับครอบครัวเขามากเกินไป ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเลี้ยงเด็ก เรื่องสอนการบ้านเด็ก เอาเวลาของตัวเองไปช่วยเขาหมด
พอมาวันนึงที่หัวหน้าเราให้เอางานมาทำที่บ้าน กลายเป็นว่าเรายู่บ้าน แต่ไม่ได้ช่วยเหลืออะไรเขา เขาเลยไม่พอใจ ไม่พูดหาเราหาว่าต่างๆนาๆ
สั่งลูกหลานไม่ให้มาบ้านเราไม่ให้เข้ามายุ่งกับบ้านเรา แล้วก็โพสตืเฟสต์ทำนองว่าเราว่า " ใครคือเพื่อนแท้ ให้ดูตอนลำบาก ใครคือเพื่อยาก ให้ดูตอนเราขัดสน ใครคือ เพื่อนจริงๆ ให้ดูตอนเราจน ประมาณนี้แหละ "
แล้วอย่างนี้จะมาว่าเราเห็นแก่ตัว อีกหรอ แล้วถ้าเราไม่ช่วยเหลือในวันที่เขาไม่มีเครื่องมือทำมาหากินทุกวันนี้เขาจะมีรายได้หรอ
ขอถามหน่อยค่ะ ถ้าอย่างนี้คือเราเลวใช่มั้ยคะ เราไม่ดีใช่มั้ยคะที่เรามีงานมาทำที่บ้าน แล้วไม่ได้ช่วยงานเขา ทั้งๆก็ไม่ได้อยู่บ้านด้วยกัน
เราคิดว่าทุกคนต่างมีหน้าที่รับผิดชอบของตัวเอง ถ้าเรามีงานของเราเราก็ทำงานของเราก่อน เราคิดอย่างนี้เราผิดด้วยหรอคะ
***ถ้าเป็นคุณ คุณจะทำไง ตอนนี้เราไม่คุยกับพี่เขาแล้วค่ะ แฟนเราก็ไม่คุย เพราะแฟนเราก็โดนตอกมาเหมือนกันที่เอารถเขาไปใช้แล้วไม่ได้บอกเขา แต่ลุกสาวเขารับรู้ว่าเอารถไปใช้ พอเอามาคืน เขาบอก"ใครอนุญาต" พูดจาสีหน้าท่าทางไม่ไดีกับแฟนเราค่ะ แล้วก่อนที่แฟนเราจะเอารถเขาไปใช้ วันนั้นลูกเขาก็มานอนที่บ้านเราค่ะ ไม่ได้ขออนุญาตใครด้วย อยู่ๆก็มา แฟนเราก็เลยคิดว่า พึ่งพาอาศัยกัน เพราะเขามานอนที่บ้านไม่ใช่แค่นอนไง กินก็กินที่นี่ ไม่ได้ช่วยทำะไรเลย เราต่างหากที่เป็นคนหากับข้าวกับน้ำ หุงหาอาหารให้กิน จริงๆ พี่เขาก็ไม่น่าพูดหรอกว่าใครอนุญาต เพราะพี่น้องกัน พึ่งพาอาศัยกันไม่ได้ไม่รู้จะเรียกว่าอะไร
***เอาเป็นว่ากระทู้นี้ขอเป็นกระทู้ระบายอารมณ์ พร้อมตั้งคำถามละกันนะคะ ^^ ***
เมื่อคุณเจอญาติแฟนที่เห็นแก่ตัว คุณจะรับมือยังไง
แรกๆ เขาก็ไม่ชอบเรา หาว่าเราจะมาเป็นภาระ
แฟนก็เลยบอกว่าบ้านเขา เขาจะพาใครเข้ามาอยู่ด้วยไม่ได้เลยใช่มั้ย เขาอยากมีครอบครัวไม่ได้เลยใช่มั้ย
และแล้วครอบครัวพี่สาวเขาก็ย้ายออก
แฟนเราก็พาเข้ามาอยู่ที่บ้านสว่างวงศ์ 555
แรกๆ ไม่คุยกันเลย เราก็อยู่ของเรา ลูกของเขาชอบมาหาเรา ง่ายๆ เราเป็นคนที่เด็กๆชอบเข้าหา
ช่วงแรกเขาก็ไม่ค่อยพอใจ ห้ามลูกมา เราก็ไม่ได้อะไร เด็กมันน่ารักเราก็รัก พ่อแม่มันจะเป็นยังไงก็เรื่องของมัน
จนเวลาผ่านไปถึงปีใหม่ เป็นเวลาที่ครอบครัวแฟนจะจัดเลี้ยงโดยที่มารวมกันกินข้าวด้วยกันีกิจกรรมร่วมกัน
เราเลยถือโอกาสนั้นเข้าหาพี่สาวของแฟน ก็คุยชวนกินโน่นนี่นันปกติ
จนเวลาผ่านไปก็คุยกันมาขึ้น สนิทกันและเด็กก็ได้มาหาเราได้ตลอดเวลา ไม่ว่าจะไปไหนมาไหนหลานแฟนก็จะไปด้วยตลอด
มากินอยู่บ้านนี้ นอนที่บ้านนี้ ไป รร ก็ต้องไปส่ง เพราะ เขากลัวการไปโรงเรียน ต้องเป็นน้าไปส่งถึงจะยอมไป แต่ในระหว่าง5-6 ปีที่ผ่านมาก็ไม่ใช่ว่าจะดีกันตลอด มีไม่เข้าใจกันบ้าง อะไรบ้างแต่ก็คุยกันได้ ที่ผ่านมาเรากับแฟนเราช่วยเหลือเขาเกือบทุกอย่าง
ไม่ว่าเขาจะทะเลาะกับลูกเขา ทะเลาะกับสามีเขาหรือแม้แต่เวลาเขาป่วยแล้วสามีไม่แยแส แฟนเราก็พาไป รพ เวลาดึกๆดื่นๆ
เครื่องมือทำมาหากินพัง ไม่มีเงิน เราก็อาสาพาไปรูด แล้วค่อยผ่อน ล่าสุดก็ป่วยเราก็มีน้ำใจทำข้าวปลาอาหารไปส่งให้ เราทำดีกับเขาทุกอย่าง มีอะไรก็แบ่งปัน ช่วยเหลือ จนบางทีช่วยเขาจนเขาเสร็จทุกอย่าง แล้วตัวเองก็มาเหนื่อยทำคนเดียว
เฮ้ย!!! เราพรรณนาเยอะเกินไปล่ะ
เข้าเรื่องเลยละกัน
- ตั้งแต่ที่มีโควิดนี่แหละ ทำให้เราอยู่บ้านเยอะเกินไป มีเวลามากเกินไป ตอนนั้นไม่มี WFH ให้ พนง. สลับวันไปทำงานเอา
เราก็เลยว่าง เลยเข้าไปยุ่งกับครอบครัวเขามากเกินไป ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเลี้ยงเด็ก เรื่องสอนการบ้านเด็ก เอาเวลาของตัวเองไปช่วยเขาหมด
พอมาวันนึงที่หัวหน้าเราให้เอางานมาทำที่บ้าน กลายเป็นว่าเรายู่บ้าน แต่ไม่ได้ช่วยเหลืออะไรเขา เขาเลยไม่พอใจ ไม่พูดหาเราหาว่าต่างๆนาๆ
สั่งลูกหลานไม่ให้มาบ้านเราไม่ให้เข้ามายุ่งกับบ้านเรา แล้วก็โพสตืเฟสต์ทำนองว่าเราว่า " ใครคือเพื่อนแท้ ให้ดูตอนลำบาก ใครคือเพื่อยาก ให้ดูตอนเราขัดสน ใครคือ เพื่อนจริงๆ ให้ดูตอนเราจน ประมาณนี้แหละ "
แล้วอย่างนี้จะมาว่าเราเห็นแก่ตัว อีกหรอ แล้วถ้าเราไม่ช่วยเหลือในวันที่เขาไม่มีเครื่องมือทำมาหากินทุกวันนี้เขาจะมีรายได้หรอ
ขอถามหน่อยค่ะ ถ้าอย่างนี้คือเราเลวใช่มั้ยคะ เราไม่ดีใช่มั้ยคะที่เรามีงานมาทำที่บ้าน แล้วไม่ได้ช่วยงานเขา ทั้งๆก็ไม่ได้อยู่บ้านด้วยกัน
เราคิดว่าทุกคนต่างมีหน้าที่รับผิดชอบของตัวเอง ถ้าเรามีงานของเราเราก็ทำงานของเราก่อน เราคิดอย่างนี้เราผิดด้วยหรอคะ
***ถ้าเป็นคุณ คุณจะทำไง ตอนนี้เราไม่คุยกับพี่เขาแล้วค่ะ แฟนเราก็ไม่คุย เพราะแฟนเราก็โดนตอกมาเหมือนกันที่เอารถเขาไปใช้แล้วไม่ได้บอกเขา แต่ลุกสาวเขารับรู้ว่าเอารถไปใช้ พอเอามาคืน เขาบอก"ใครอนุญาต" พูดจาสีหน้าท่าทางไม่ไดีกับแฟนเราค่ะ แล้วก่อนที่แฟนเราจะเอารถเขาไปใช้ วันนั้นลูกเขาก็มานอนที่บ้านเราค่ะ ไม่ได้ขออนุญาตใครด้วย อยู่ๆก็มา แฟนเราก็เลยคิดว่า พึ่งพาอาศัยกัน เพราะเขามานอนที่บ้านไม่ใช่แค่นอนไง กินก็กินที่นี่ ไม่ได้ช่วยทำะไรเลย เราต่างหากที่เป็นคนหากับข้าวกับน้ำ หุงหาอาหารให้กิน จริงๆ พี่เขาก็ไม่น่าพูดหรอกว่าใครอนุญาต เพราะพี่น้องกัน พึ่งพาอาศัยกันไม่ได้ไม่รู้จะเรียกว่าอะไร
***เอาเป็นว่ากระทู้นี้ขอเป็นกระทู้ระบายอารมณ์ พร้อมตั้งคำถามละกันนะคะ ^^ ***