คือเราอยู่คนเดียวมาได้ซักพักแล้ว ก่อนหน้านี้เราเจ็บมาเยอะมากเรื่องความรัก จนเราคิดได้ ตอนนี้เรากลายเป็นคนที่คุยกับใครได้ไม่นานเลยบางทีเราก็ไม่ตอบเพราะเราขี้เกียจ หรือไม่ได้สนใจอะไรมาก เราจะรู้สึกเบื่อ รำคานมากเวลาอีกฝ่ายมาวุ่นวายกับเรามากเกินไปเราไม่ชอบความามพันธ์ที่ต้องมาคุยกันตลอดทั้งวันเราเป็นคนรักอิสระและให้อิสระกับคนคุยมาก เราไม่ชอบความวุ่นวายเราชอบความธรรมดาที่ไปเรื่อยๆ ไม่ต้องมาคาดหวัง หรือพูดถึงอนาคต อยู่คนเดียวก็ก็สบายใจนะไม่ต้องมาเหนื่อยใจหรือเศร้าหรือร้องไห้อยู่กับเพื่อนโครตมีความสุขนะแต่บางทีความรู้สึกเวลามันอยู่คนเดียวเหงามากๆๆๆๆๆๆ เราอยากมีคนคุยแต่ก็นั่นแหละพอมีมันก็กลับไปเป็นแบบเดิมที่ขี้เบื่อ เวลาเขามาเซ้าซี้เรามากเกิน เราหาคนที่เข้าใจเราที่ยากมาก ไม่มีใครทนเราได้เลย อาจเป็นเพราะเราอยู่คนเดียวมานานจนเป็นคนแบบนี้ เราอยากมีคนคุยนะแต่ไม่ต้องอะไรกับเรามาก ไม่ต้องหวือหวา เราชอบความสัมพันธ์แบบที่ต่างฝ่ายต่างมีเวลาเป็นของตัวเองไม่ต้องมาหวานไม่ต้องมาบอกรัก เราชอบการคุยกันที่แบบเป็นตัวของตัวเอง เหมือนคุยกับเพื่อนหรือคนที่เราสนิทไม่ต้องมาแอ๊ปอะ5555 เราอยากคุยจนเรารู้สึกดีเองคุยไปเรื่อยๆไม่ต้องรีบ ถ้าเราโอเครเราขอคบเอง55555 (แต่นั่นเเหละเราก็ไม่เคยเจอความสัมพันธ์แบบที่เราต้องการหรือเราโลกส่วนตัวสูง เราก็เลิกอยาเป็นคนแบบนี้แต่ก็ไม่ได้) เหนื่อยกับตัวเองสุดๆเลย คงต้องอยู่คนเดียวยาวๆ