หนูอายุ 13 หนูเรียนออนไลน์หนักมากหนูเครียดค่ะ หนูนอนดึก การเรียนหนูเเย่ ความรับผิดชอบหนูน้อยลง หนูต้องตื่น6โมงตรงทุกวันเพื่อใส่บาตร ทั้งๆที่หนูนอนตี2-3เพราะต้องทำงานค่าง เพราะตอนนั้นสมองมันเเล่นมันเพลินมันมีความสุขมากๆ ถ้าหนูใส่บาตรไม่ทันหนูก็ต้องโดนด่าว่าตื่นสาย เล่นมือถือจนดึกดื่นเเล้วก็โดนยึดมือถือบ่อยมาก พอหนูบอกว่าต้องใช้เรียนเเต่หนูโดนบอกว่ามันเป็นข้ออ้าง หนูเสียใจมากทำไมต้องคิดว่าหนูเป็นคนเเบบนั้น พอหนูร้องไห้เขาก็บอกว่าสำออยร้องไห้ทำไม หนูเก็บกดมาก ร้องไห้บ่อยตาหนูลอย เขาบอกเเต่ว่าเล่นมือถือจนเหมือนคนบ้า เเต่เขาไม่เคยโทษตัวเองเลยว่าที่เราเป็นเเบบนี้เพราะอะไร เงิน 2000 ที่เขาเเจกนักเรียน เขาก็ยึดไม่ให้หนูเเม้เเต่บาทเดียว เขาบอกว่าถ้ามีลูกเเบบนี้เอาออกตั้งเเต่ทีเเรกคงจะดี เเต่เขาไม่เคยถามหนูเลยว่าอยากเกิดมาเเล้วมาเจออะไรเเบบนี้มั้ย เขาควรที่จะดีกับหนูกว่านี้ เขาบอกว่าชาตินี้ก็คืนบุญคุณกูไม่หมด...คือหนูควรติดหนี้บุญคุณเขาไหมคะ หนูรู้ว่าเขารักหนูเลยเลี้ยงหนูโตมาได้ขนาดนี้เเต่บางทีหนูเเค่น้อยใจ เสียใจ ทำไมต้องมาเจออะไรเเบบนี้ หนูเข้าใจว่าเขาต้องเสียอะไรเยอะมากเพื่อเสียเงินเสียเวลาเพื่อเลี้ยงหนู  เเต่หนูก็เเบบ เห้ออ ทำไม ทำไม ทุกครั้งหนูด้อยค่าว่าตัวเองเป็นคนไม่ดีตลอด สงสารครอบครัวนะคะ เเต่ก็สงสารตัวเองเหมือนกัน