ตื้อในนี้ไม่ได้ออกเเนวเเบบเกรียนๆ ตื้อวันละสามเวลา พรำ่เพ้อนะครับ เเต่ ออกเเนวสม่ำเสมอ ใช้ความดีระยะยาวเข้าหา พยายามหาเรื่องที่เธอสนใจมาถามเธอเพื่อสานสัมพันธ์กัน เเต่เเอบเเสดงถึงว่ากำลังจีบอยู่

หลังจากที่ก่อนหน้านี้โดนปฏิเสธหลังคุยกันประมาณ 6 เดือน เธอบอกไม่โอเค ซึ่งผมก็เข้าใจ เเต่ตอนที่เธอบอกวันนั้น ก็ยอมรับว่ามีพร่ำเพ้อไปบ้าง เพราะไม่อยากเสียเธอไปเเค่นั้น เเค่ตอนนั้นตอนเดียวเท่านั้น

หลังจากนั้นผมก็รักษาระยะห่างเเละไม่ได้ใช้คำคุยกันเหมือนเเต่ก่อน เเต่ใช้คำเหมือนคนเพิ่งรู้จักกันใหม่ๆ

ผมคิดว่าเธอก็ยังเหลือใจให้ผมอยู่บ้างเเม้เธอจะปฏิเสธผมไปเเล้วก็ตาม

ผมรู้ว่าผมทำอะไรผิด(ไม่ใช่เรื่องผญหรือผมคุยกับคนอื่น) เช่น ล่ำเส้นเธอ รุกเร็วเกินไป ทำให้เธออึดอัด ซึ่งผมยอมรับผิดเเละสารภาพว่ารู้สึกผิดมากๆกับเธอไปเเล้ว เเต่เธอเงียบไม่ตอบอะไร ไม่บล๊อค เเค่ไม่ตอบ ผมไม่รู้จะขอโทษอะไรเเล้ว กลัวพิมเยอะ เดี๋ยวเธอมองว่าผมเยอะ เลยทุกวันนี้จะพิมเเค่ “ฝันดีนะครับ” เพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนเธอมากเกินไป เเต่จะทำไปเรื่อยๆ จนกว่าจะหมดรัก เเละจะหาคำถามที่เธอสนใจมาถามสั่นๆก่อนนอน ถึงจะก็ไม่ตอบก็ไม่เป็นไร

ผมรักเธอมาก, ยอมรับว่าตอนเเรกมาคุยเล่นๆ เเค่เหงา เเละเธอเคยบอกเเล้วว่าผมไม่ใส่ใจเธอ จนเธอตีตัวออกห่างผมถึงรู้ว่ารักเข้าให้เเล้ว เเต่เธอคงมองว่าปัญญาอ่อน ณ วันนี้ที่ผมพรำ่เพ้ออยู่ ตอนเธอมีใจให้ผมผมกลับหลงระเริงว่ายังไงเธอก็ชอบผม ทำให้ผมถามอะไรไปไม่คิด(เช่น คุยกับคนอื่นอยู่ไหม หรือมีใครในใจเเล้วหรือป่าวประมาณนี้ ผมสำนึกเเล้วว่ามันเป็นคำถามที่เลวมากๆ เเละก็ขอโทษเธอไปเเล้ว)

ผมจะมีโอกาศเปิดใจเธอได้อีกไหมครับ ใครเคยตื่อเเบบสม่ำเสมอเเบบนี้เเล้วได้ผลบ้าง เเละนานเท่าไรครับ

ขอบคุณมากที่อ่านจนจบ