หมู่บ้านนี้มีบ้านฝั่งเดียว ถนน 2 เลน อีกฝั่งเป็นกำแพงของหมู่บ้านข้าง ๆ
บ้านดิฉัน ด้านนึงเป็นที่ดินว่าง อีกด้านเป็นบ้านร้าง ปากซอยอยู่ทางบ้านร้าง
(ตั้งใจเลือกตำแหน่งนี้เพื่อเลี่ยงปัญหากับเพื่อนบ้านสารพัด เหมือนจะดีแล้วเนาะ) 
อยู่มาตั้งแต่เริ่มโครงการเป็นสิบ ๆ ปี แรก ๆ ถนนก็ 2 เลน พอเก่าไปใหม่มา
ตลอดทางมีรถจอดฝั่งกำแพง ของวางหน้าบ้าน ถนนเหลือ 1 เลน
ก็ยังพอไหว เพราะระยะเข้าบ้านยังใช้ 2 เลนได้

จนวันนี้ มีรถมาจอดตรงบ้านร้าง ชิดฝั่งกำแพง เดือดร้อนละ เข้าบ้านลำบาก ถนนเหลือเลนเดียว วงเลี้ยวแคบ
ด้านซ้ายของรถจะครูดกำแพง เครียดทุกวัน บางทีต้องถอยหลังขยับให้ข้างซ้ายห่างออกมาอีก
การถอยหลังก็จะโดนรถคันที่จอดนั่นได้ ด้านขวาไฟหน้าจะรอดมั้ย อดทนอยู่ 2 สัปดาห์ ไม่ได้ อยู่แบบนี้ไม่ได้

สัปดาห์ที่ 3 ตัดสินใจเขียนหนังสือไปวางไว้กระจกหน้ารถคันที่จอดนั่น อ้างพรบ. จราจร บอกความเดือดร้อนของเรา
ผลคือนิ่ง (หนังสือที่วางไว้หายไปนะ)
สัปดาห์ที่ 4 เขียนหนังสืออีกฉบับ ให้เห็นว่าถนนเป็นที่สาธารณะ และตรงที่คุณจอดคือถนน
ไม่ใช่ที่จอดรถส่วนบุคคล การอยู่ร่วมกันต้องยึดหลักกฎหมาย
ผลคือนิ่ง (หนังสือก็หายไปจากหน้ารถนะ)
3 วันต่อมา ถามหากรรมการหมู่บ้าน ให้ช่วยด้วย
ได้รับคำตอบว่า รถที่จอดตรงนั้นกรรมการหมู่บ้านให้มาจอดเอง เพราะบ้านเจ้าของรถอยู่ต้นซอย
หน้าบ้านเขาก็มีรถจอดอยู่แล้ว ถ้าจอดที่ต้นซอยอีกคันรถขยะจะเข้าซอยไม่ได้ เราควรช่วยๆ กันไป
บ้านอื่น ๆ เขายังให้ความร่วมมือเลย เอาหน้ารถเข้ายาก ก็เปลี่ยนเอาท้ายรถเข้าบ้านซะ

เหตุผลของเราคือ เราต้องเอาหน้ารถเข้าบ้าน เพราะกระโปรงท้ายรถต้องขนถ่ายของทุกวัน
และไม่ต้องการให้เครื่องยนต์ ส่วนคนขับตากแดด
เราว่าปัญหาคือ ทำไมทุกคนไม่จอดรถในบ้าน

ไม่มีสัญญาณของความเห็นเดียวกันจากปลายสาย...

เสียใจ จะไปทางไหนดี
กฎหมู่อยู่เหนือกฎหมาย

ตอนนี้ กรรมการหมู่บ้านมองว่าไม่เห็นจะเดือดร้อนอะไร อยู่ที่จิตสำนึกของดิฉันไม่ดีเอง
(เขาเหล่านั้นต่างใช้พื้นที่ถนนทุกคน)  คนอื่น ๆ คือเงียบ
เสียใจอีกแล้ว นี่คือผลของการไม่มีอำนาจ