คือเราเป็นลูกคนที่2ส่วนมากคนในครอบครัวมักจะเมินกันพอสมควรแต่เราก็เข้าใจค่ะเราก็ไม่ค่อยสนอะไรพวกนี้สักเท่าไหร่ตั้งแต่เด็กเราก็เรียนได้ที่ดีๆมาตลอดคนในครอบครัวเลยจะสนใจเราแค่ตรงนี้แต่พอเราจะขึ้นม.2เรากับกลายเป็นเด็กอีกคนไปเลยค่ะคือเรากับเป็นเด็กที่ไม่ค่อยตั้งใจเรียนสักเท่าไหร่เอาแต่เล่นโทรศัพท์จนโดนด่าบ่อยๆยอมรับนะคะช่วงแรกอาจมีนํ้าตาออกมาบ้างชอบแอบไปร้องไห้คนเดียวบ้างแต่พอเวลาผ่านไปเรื่อยโดนด่าทุกวันเราเริ่มชินกับคำพวกนั้นมากขึ้นเรื่อยจนวันนึงเราโดนแม่ดุแม่บอกว่า"เวลาด่าเนี่ยเคยสำนึกผิดบ้างมั้ยที่ด่าก็เพราะให้รู้สึกผิดนะไม่ใช่ไม่รู้สึกผิดอะไรเลยหัดรู้สึกหน่อยมันจะตายรึไงห้ะ