สวัสดีครับ ชาวพันทิปทุกคน
วันนี้ผมจะมาเล่าเรื่องราวชีวิตที่เเย่ๆ ได้ระบายให้ทุกคนได้ฟัง ใครอ่านแล้วมีคำติ คำด่า ผมน้อมรับครับ ผมเเค่อยากระบาย ซึ่งทำได้ในแค่ใน Social
ย้อนไป16ปี
ผมเป็นเด็กบ้านนอกคนหนึ่ง ที่อาศัยอยู่แถบอีสาน
ท้าวความตั้งแต่เล็ก ผมมีนิสัยขี้ขโมย อยากได้เหมือนคนอื่น ขโมยเล็กขโมยน้อย อยากกินขนมอยากกินนั้นนี้ ด้วยความที่แต่ก่อนพ่อแม่ไม่ตามใจ และความที่เรานิสัยไม่ดีด้วย ภายนอกเราดูเหมือนคนปกติมากๆ เหมือนเด็กทั่วไป จนพอเราอยู่ ป.6 เหตุการณ์ครั้งแรก เราจำได้ดี เราอยากได้มือถือ ของน้าข้างบ้าน เราเลยใช้ความสนิทกับพี่ข้างบ้าน ย่องไปเอา….แน่นอนครับ ผลที่ตามมาคือเรายังเด็ก เราคิดแบบเด็กๆ จนเขาจับได้ซึ่งยังไม่ทันได้ใช้งาน
เหตุการณ์นี้คือครั้งแรกที่เราขโมยของคนอื่น
ซึ่งเราก็จดจำว่ามันเป็นสิ่งไม่ดี เห็นน้ำตาแม่ ต้องบอกว่าตอนนั้นเองเราอยู่แค่ ป.6 การให้อภัยของผู้ใหญ่จึงได้เกิดขึ้น
พอขึ้นม.ต้น ระหว่างที่ผ่านมา ผมก็ทำตัวปกติ เลิกลักเล็กขโมยน้อย พอเรียนในตัวจังหวัด ก็ค้นพบเเสง อารมณ์เด็กบ้านนอกเข้ากรุงฯ ได้เจอสังคมเพื่อนที่ดีและไม่ดี จนได้รู้จักกับบัดดี้ คนหนึ่ง ซึ่งตอนนั้นเราติดเกมส์ ออนไลน์ มันก็จะมีไอเทมที่ต้องเสียเงิน ด้วยความที่เราไม่มี แต่เพื่อนเรามี เพื่อนเราก็ช่างใจดี ที่ไปขโมยทองแม่มาขายเพื่อนเอาเงินมาเติมเกมส์ เราก็เลยมีส่วนร่วมไปด้วย จนเรื่องแดงที่โรงเรียนรู้ แต่ก็ไม่ได้อะไรกับเรานะ เพราะเราไม่ได้ยุให้เขามาขาย แต่เขาทำเอง แต่ด้วยความรู้สึกผิดหลายๆอย่าง ก็เลยไปรับสารภาพกับเพื่อนคนนั้น ผลปรากฎว่าแม่เขาให้เลิกคบกับเรา เราก็อะ โอเคไม่เป็นไร แต่จริงๆก็ไม่ได้เลิกหรอก แต่เปลี่ยนกิจกรรมกัน ไปทำอย่างอื่น แต่ส่วนเรื่องติดเกมส์ ผมก็ยังเล่นอยู่ ถึงแม้บัดดี้จะไม่ไปด้วยแล้ว จนกลายเป็นขาดเรียน ติด ร. หลายๆอย่าง เลยดร๊อปเรียนย้ายมาอยู่ จังหวัดปัจจุบัน
ผ่านมาหลังจากนั้น เราเริ่มคิดได้เพราะก็15-16ปีแล้ว ก็เลยเรียนสายอาชีพ ในช่วงนั้นเราทำสวนทำไร่ ช่วยงานที่บ้านทุกอย่าง เปลี่ยนตัวเอง ได้การยอมรับกับครอบครัว ญาติๆคนอื่นๆ พอเราไปเรียนเราก็กลายเป็น นักศึกษาที่คนอื่น อาจารย์สนับสนุน แข่งทักษะเอย ประชุม เป็นหัวหน้าชมรม หัวหน้าห้อง ทุกอย่างดีหมด อาจารย์ไว้ใจ เรียนดี คือช่วงนั้นคิดได้ว่า การเป็นคนดี ก็จะเจอแต่อะไรดีๆแบบนี้เองเนอะ
จนเรียนจบ ไปหางานทำ นั้นนี้โน้น สุดท้ายได้กลับมาบ้าน เพราะโควิด เรื่องเกิดเมื่อปีที่แล้ว…
เราได้รู้จักกับการพนันที่ชื่อ บาคาร่า ตอนแรกเราลองเล่นเพราะเห็นคนบอกเล่นได้จริงในอินเทอรเน็ต
เราก็ลองเล่น 300 ได้มาหลักพันไม่กี่นาที แต่…!!!
นั้นไม่ได้ทำให้เราติดตอนนั้นเพราะเรารู้สึกว่าเล่นจริงสนุกกว่า (ปกติเล่นขำๆกับเพื่อนตาละ10-20บาท) เล่นแคง ทำนองนี้ แต่พอเล่นได้ครั้งแรก ยังไงมันก็มีครั้งที่ 2 ก็เติมไปเล่น อีกในอาทิตย์ถัดมา สรุป 300 หมด ก็เอออะ ช่างมันเถอะ เป็นอยู่แบบนี้ บางวันได้ก็ค่าหมูกระทะ ค่าเบียร์ ขำๆไป
แต่หลังจากนั้นมันไม่ขำ เพราะมีวันหนึ่งเรามีเงิน แค่ 50 บาทในยูสเซอร์ (ไม่ได้โปรโทม ไม่ได้สนับสนุน)
เราเล่นทบ ทบ ทบ ปรากฎได้เป็นหมื่นเลย เอาเงินไปซื้อมือถือใหม่ จากนั้นความอยากได้มันก็เกิดขึ้น เราไม่ของเล่ารายละเอียดเพราะมันเยอะมากกกก
พอเราเล่นได้เราดีใจเรานอนหลับ พอเราเสีย เอาละทีนี้ เราเริ่มกลับมายืมเงินเพื่อนจากที่ไม่เคยยืมใครเลย แต่ก็อย่างว่า ได้แค่100-200 เอง บังเอิญมีเพื่อนเราเขาปล่อยเงินดอก100/20 1อาทิตย์ เราก็เริ่มลองกู้ดู จาก 1,000 สู่ยอด 20,000 ซึ่งถามว่าเราหาเงินคืนได้จากไหน ก็บาคาร่านี้แหละ แต่…..
เมื่อถึงวันเดือนดับในชีวิต เล่นไม่ได้ หมดที่กู้จากเพื่อน หนี้ก็ติด เอาไงดีละชีวิต เริ่มสร้างเรื่องโกหกคุณย่า ว่าไปกู้เงินเขามาจริงแต่บอกว่าเอามาลงทุน คุณย่าก็รีบโอนมาให้อย่างไว เราก็ใช้หนี้เขานะ ปฏิญาณกับตัวเองไว้ว่า ฉันเลิกเล่นดีกว่า….
ความคิดนี้อยู่ในหัวได้10 นาที จัดการเติมเล่น พอหมดตัวครั้งที่2ในเดือนถัดไป เราพูดความจริงบอกท่านไปว่าเราเอาเงินไปทำอะไร ท่านก็อภัยเราจะชดใช้หนี้ให้อีกตามเคย และหลังจากนั้นจนถึงวันนี้ เราต้องโดนจับ เพราะเราไปโกงเงินเขาเพื่อที่จะเอามาต่อยอด ให้ได้เงินใช้หนี้ บ้างนั้นนี้บ้าง ตอนนี้เราสำนึกผิดได้ แต่มันคงไม่ทันเวรกรรมที่เราทำเอาไว้กับคนรอบข้าง ทุกวันนี้เรากลายเป็นคนที่ไม่เหลือใคร เพื่อนสนิท ญาติ พี่น้อง หมดทุกคน เราอยู่ตัวคนเดียว กับหนี้ที่เราก่อไว้ไม่มีปัญญาหาไปจ่าย ตินนี้กำลังคิดว่า ตาย กับ ยอมรับความจริงชดใช้ อันไหนมันจะดีกว่ากัน
เราอยากตั้งกระทู้นี้เตือนเราเป็นคนสุดท้ายในชีวิต
สำหรับผู้อ่าน อาจจะสงสัยหลายๆอย่าง คือเรามันเลวบัดซบเอง ถึงเจอคนดี เราทำให้คนดีเกลียดเราได้ทันทีเลย ซึ่งเราไม่ได้อยากทำ แต่เพราะเห็นเเก่ตัว ตอนนี้เราหมดทุกอย่างจริงๆ เราอาจจะโดนจับแน่ๆ แต่ก็ยังไม่รู้ชะตากรรมต่อจากนี้ เราเคยคิดฆ่าตัวตายหลายครั้ง ลองหลายครั้งมากแต่ เขาไม่ให้ตาย เพราะเวรกรรมเยอะ นรกไม่รับแน่ๆ ถ้าเราจะขอกำลังใจจากเพื่อน ขอให้ผลบุญนั้นส่งกลับไปยังผู้อ่านด้วยนะ ส่วนใครจะคอมเม้นท์ว่าเรา ในทางลบ มันไม่ผิดเลย เรามันโง่ โง่ขนาดชีวิตตัวเองไม่รักดี
ยังมีความเป็นคนอยู่ไหม ต่อไปนี้จะทำอย่างไรต่อดี ?
วันนี้ผมจะมาเล่าเรื่องราวชีวิตที่เเย่ๆ ได้ระบายให้ทุกคนได้ฟัง ใครอ่านแล้วมีคำติ คำด่า ผมน้อมรับครับ ผมเเค่อยากระบาย ซึ่งทำได้ในแค่ใน Social
ย้อนไป16ปี
ผมเป็นเด็กบ้านนอกคนหนึ่ง ที่อาศัยอยู่แถบอีสาน
ท้าวความตั้งแต่เล็ก ผมมีนิสัยขี้ขโมย อยากได้เหมือนคนอื่น ขโมยเล็กขโมยน้อย อยากกินขนมอยากกินนั้นนี้ ด้วยความที่แต่ก่อนพ่อแม่ไม่ตามใจ และความที่เรานิสัยไม่ดีด้วย ภายนอกเราดูเหมือนคนปกติมากๆ เหมือนเด็กทั่วไป จนพอเราอยู่ ป.6 เหตุการณ์ครั้งแรก เราจำได้ดี เราอยากได้มือถือ ของน้าข้างบ้าน เราเลยใช้ความสนิทกับพี่ข้างบ้าน ย่องไปเอา….แน่นอนครับ ผลที่ตามมาคือเรายังเด็ก เราคิดแบบเด็กๆ จนเขาจับได้ซึ่งยังไม่ทันได้ใช้งาน
เหตุการณ์นี้คือครั้งแรกที่เราขโมยของคนอื่น
ซึ่งเราก็จดจำว่ามันเป็นสิ่งไม่ดี เห็นน้ำตาแม่ ต้องบอกว่าตอนนั้นเองเราอยู่แค่ ป.6 การให้อภัยของผู้ใหญ่จึงได้เกิดขึ้น
พอขึ้นม.ต้น ระหว่างที่ผ่านมา ผมก็ทำตัวปกติ เลิกลักเล็กขโมยน้อย พอเรียนในตัวจังหวัด ก็ค้นพบเเสง อารมณ์เด็กบ้านนอกเข้ากรุงฯ ได้เจอสังคมเพื่อนที่ดีและไม่ดี จนได้รู้จักกับบัดดี้ คนหนึ่ง ซึ่งตอนนั้นเราติดเกมส์ ออนไลน์ มันก็จะมีไอเทมที่ต้องเสียเงิน ด้วยความที่เราไม่มี แต่เพื่อนเรามี เพื่อนเราก็ช่างใจดี ที่ไปขโมยทองแม่มาขายเพื่อนเอาเงินมาเติมเกมส์ เราก็เลยมีส่วนร่วมไปด้วย จนเรื่องแดงที่โรงเรียนรู้ แต่ก็ไม่ได้อะไรกับเรานะ เพราะเราไม่ได้ยุให้เขามาขาย แต่เขาทำเอง แต่ด้วยความรู้สึกผิดหลายๆอย่าง ก็เลยไปรับสารภาพกับเพื่อนคนนั้น ผลปรากฎว่าแม่เขาให้เลิกคบกับเรา เราก็อะ โอเคไม่เป็นไร แต่จริงๆก็ไม่ได้เลิกหรอก แต่เปลี่ยนกิจกรรมกัน ไปทำอย่างอื่น แต่ส่วนเรื่องติดเกมส์ ผมก็ยังเล่นอยู่ ถึงแม้บัดดี้จะไม่ไปด้วยแล้ว จนกลายเป็นขาดเรียน ติด ร. หลายๆอย่าง เลยดร๊อปเรียนย้ายมาอยู่ จังหวัดปัจจุบัน
ผ่านมาหลังจากนั้น เราเริ่มคิดได้เพราะก็15-16ปีแล้ว ก็เลยเรียนสายอาชีพ ในช่วงนั้นเราทำสวนทำไร่ ช่วยงานที่บ้านทุกอย่าง เปลี่ยนตัวเอง ได้การยอมรับกับครอบครัว ญาติๆคนอื่นๆ พอเราไปเรียนเราก็กลายเป็น นักศึกษาที่คนอื่น อาจารย์สนับสนุน แข่งทักษะเอย ประชุม เป็นหัวหน้าชมรม หัวหน้าห้อง ทุกอย่างดีหมด อาจารย์ไว้ใจ เรียนดี คือช่วงนั้นคิดได้ว่า การเป็นคนดี ก็จะเจอแต่อะไรดีๆแบบนี้เองเนอะ
จนเรียนจบ ไปหางานทำ นั้นนี้โน้น สุดท้ายได้กลับมาบ้าน เพราะโควิด เรื่องเกิดเมื่อปีที่แล้ว…
เราได้รู้จักกับการพนันที่ชื่อ บาคาร่า ตอนแรกเราลองเล่นเพราะเห็นคนบอกเล่นได้จริงในอินเทอรเน็ต
เราก็ลองเล่น 300 ได้มาหลักพันไม่กี่นาที แต่…!!!
นั้นไม่ได้ทำให้เราติดตอนนั้นเพราะเรารู้สึกว่าเล่นจริงสนุกกว่า (ปกติเล่นขำๆกับเพื่อนตาละ10-20บาท) เล่นแคง ทำนองนี้ แต่พอเล่นได้ครั้งแรก ยังไงมันก็มีครั้งที่ 2 ก็เติมไปเล่น อีกในอาทิตย์ถัดมา สรุป 300 หมด ก็เอออะ ช่างมันเถอะ เป็นอยู่แบบนี้ บางวันได้ก็ค่าหมูกระทะ ค่าเบียร์ ขำๆไป
แต่หลังจากนั้นมันไม่ขำ เพราะมีวันหนึ่งเรามีเงิน แค่ 50 บาทในยูสเซอร์ (ไม่ได้โปรโทม ไม่ได้สนับสนุน)
เราเล่นทบ ทบ ทบ ปรากฎได้เป็นหมื่นเลย เอาเงินไปซื้อมือถือใหม่ จากนั้นความอยากได้มันก็เกิดขึ้น เราไม่ของเล่ารายละเอียดเพราะมันเยอะมากกกก
พอเราเล่นได้เราดีใจเรานอนหลับ พอเราเสีย เอาละทีนี้ เราเริ่มกลับมายืมเงินเพื่อนจากที่ไม่เคยยืมใครเลย แต่ก็อย่างว่า ได้แค่100-200 เอง บังเอิญมีเพื่อนเราเขาปล่อยเงินดอก100/20 1อาทิตย์ เราก็เริ่มลองกู้ดู จาก 1,000 สู่ยอด 20,000 ซึ่งถามว่าเราหาเงินคืนได้จากไหน ก็บาคาร่านี้แหละ แต่…..
เมื่อถึงวันเดือนดับในชีวิต เล่นไม่ได้ หมดที่กู้จากเพื่อน หนี้ก็ติด เอาไงดีละชีวิต เริ่มสร้างเรื่องโกหกคุณย่า ว่าไปกู้เงินเขามาจริงแต่บอกว่าเอามาลงทุน คุณย่าก็รีบโอนมาให้อย่างไว เราก็ใช้หนี้เขานะ ปฏิญาณกับตัวเองไว้ว่า ฉันเลิกเล่นดีกว่า….
ความคิดนี้อยู่ในหัวได้10 นาที จัดการเติมเล่น พอหมดตัวครั้งที่2ในเดือนถัดไป เราพูดความจริงบอกท่านไปว่าเราเอาเงินไปทำอะไร ท่านก็อภัยเราจะชดใช้หนี้ให้อีกตามเคย และหลังจากนั้นจนถึงวันนี้ เราต้องโดนจับ เพราะเราไปโกงเงินเขาเพื่อที่จะเอามาต่อยอด ให้ได้เงินใช้หนี้ บ้างนั้นนี้บ้าง ตอนนี้เราสำนึกผิดได้ แต่มันคงไม่ทันเวรกรรมที่เราทำเอาไว้กับคนรอบข้าง ทุกวันนี้เรากลายเป็นคนที่ไม่เหลือใคร เพื่อนสนิท ญาติ พี่น้อง หมดทุกคน เราอยู่ตัวคนเดียว กับหนี้ที่เราก่อไว้ไม่มีปัญญาหาไปจ่าย ตินนี้กำลังคิดว่า ตาย กับ ยอมรับความจริงชดใช้ อันไหนมันจะดีกว่ากัน
เราอยากตั้งกระทู้นี้เตือนเราเป็นคนสุดท้ายในชีวิต
สำหรับผู้อ่าน อาจจะสงสัยหลายๆอย่าง คือเรามันเลวบัดซบเอง ถึงเจอคนดี เราทำให้คนดีเกลียดเราได้ทันทีเลย ซึ่งเราไม่ได้อยากทำ แต่เพราะเห็นเเก่ตัว ตอนนี้เราหมดทุกอย่างจริงๆ เราอาจจะโดนจับแน่ๆ แต่ก็ยังไม่รู้ชะตากรรมต่อจากนี้ เราเคยคิดฆ่าตัวตายหลายครั้ง ลองหลายครั้งมากแต่ เขาไม่ให้ตาย เพราะเวรกรรมเยอะ นรกไม่รับแน่ๆ ถ้าเราจะขอกำลังใจจากเพื่อน ขอให้ผลบุญนั้นส่งกลับไปยังผู้อ่านด้วยนะ ส่วนใครจะคอมเม้นท์ว่าเรา ในทางลบ มันไม่ผิดเลย เรามันโง่ โง่ขนาดชีวิตตัวเองไม่รักดี