เราเป็นลูกคนเล็กที่ทำงานมาตั้งแต่เด็กจำได้ตอนม.1ปิดเทอมเราไปทำงานที่โรงงานผลได้ค่าแรง100กว่าบาทในสมัยเมื่อประมาณ10ปีลำบากแสนลำบากและช่วงปิดเทอมม.2 พอ ม.3ช่วงเสาร์อาทิตย์ และปิดเทอมเราก็ไปทำร้านอาหารเพื่อแบ่งเบาภาระพ่อแม่เงินทุกบาททุกสตางค์คือให้แม่หมดพอตอนนี้เราเรียนจบมาเงินทุกบาทเราก็ให้แม่เหมือนเดิมแต่ไม่เคยพอสำหรับเขาเขาบ่นทุกวันว่าเราให้เงินเขาน้อย เงินเดือนเรา 13000บาท เราให้เขา 10000 บาทเก็บไว้ใช้จ่ายของสิ้นเปลือง3000บาท เช่น ค่าเน็ตโทรศัพท์รายเดือน ยาสระผม ครีม  หรือเสื้อผ้า แม่เขามันจะพูดเสมอว่าเงินไม่พอใช้ คือเราไม่อยากฟังเพราะแค่เรื่องงานที่เราทำมาก็หนักและเหนื่อยเราอยากพักสมองสัก2ชั่วโมงก็ยังดี แล้วเขาก็ชอบพูดว่าเขากะพี่ทำงานหนักมากในเมื่อก่อน ซึ่งเราก็เขาใจแหละแต่เราก็ทำงานหนักเหมือนกันเขาไม่เคยนึกถึงเราเลยเขาพูดไม่เคยถนอมน้ำใจเราเลยบ้างครั้งเราก็ท้อใจอยากออกไปใช้ชีวิตคนเดียวแค่ก็ทำไม่ได้เพราะเป็นห่วงคนที่บ้านเราไม่รู้ว่าทุกวันที่เราทำงานเพื่ออะไรหรืออยู่เพื่ออะไร