เรากับพี่ชายห่างกัน 8ปีค่ะ  เรากับพี่ชายไม่คุยกันเลยค่ะ   เวลาเดินสวนกันก็ไม่มองหน้ากัน เหมือนเดินผ่านเฉยๆ  เหมือนคนที่ไม่รู้จักกันสวนกันตามตลาดเลยอะค่ะ  เหตุผลที่เราไม่อยากคุยกับพี่เพราะว่าแต่ก่อนพี่เราชอบไปกินเหล้า  เมามาแล้วชอบโวยวายหาเรื่องแม่  ชอบด่าแม่ว่าพ่อกับแม่ไม่รัก  รักแต่น้อง ทั้งๆที่แม่ไม่เคยทำกับข้าวให้เราเลยค่ะ  ทำไว้ให้แค่พี่  เราก็ไม่กินเพราะรุ้ว่าแม่ทำให้พี่ถ้าเรากิน  ถ้าพี่กลับมาแล้วไม่มีกับข้าวพี่จะโวยวายอีก  เอาง่ายๆคือ  แม่ไม่อยากให้พี่อารมณ์เสียเลยทำให้ทุกอย่าง  แต่เราที่ไม่เคยงี่เง่าเลยเพราะเข้าใจแม่   แม่เลยไม่ค่อยตามใจเราเท่าพี่   เราทำอะไรผิดนิดหน่อย  พี่จะเอามาพูด เอามาน้อยใจ แล้วก็พูดเรื่องเดิมๆซ้ำๆ  จะชอบพูดให้เราผิด  แต่ไม่มาพูดต่อหน้าเรานะคะ  แต่พูดเสียงดังให้เราได้ยิน   จนแม่เดินมาเอาไม้ตีเราแต่ไม่ได้ตีแรงค่ะ  พอพี่รุ้ว่าแม่ตีพี่ก็เลิกโวยวายแล้วขึ้นไปนอนทันที   เราเจอแบบนี้เกือบทุกวันตั้งแต่เราอยู่ ป.4  จนเข้ามหาลัย  ถึงได้ย้ายไปอยู่หอก็ดีขึ้นที่ไม่ได้เห็นภาพที่พี่หาเรื่องแม่  ตอนนี้เราเรียนจบแล้ว ได้กลับมาอยู่บ้านเจอพี่ทุกวัน  ยังอึดอัดเหมือนเดิมค่ะ   ถึงพี่จะดีขึ้นไม่โวยวาย ทำงานหาเงินให้แม่ใช้แล้ว   แต่ปมที่เราเจอพี่หาเรื่องแม่ทุกวัน  เคยนอนร้องไห้กับแม่  มันยังค้างในใจอยู่เลยค่ะ    จนตอนนี้เราเก็บตัวแค่ในห้อง  ไม่อยากออกไปข้างนอก  ไม่อยากเจอพีถ้ารุ้ว่าพี่กินข้าวอยู่ในครัวเราก็ต้องรอกินดึกไจะได้ไม่ต้องออกไปเจอหน้ากันค่ะ    เราอึดอัดมากเลยค่ะ  😔😔😔😔