เราคบกะแฟนมา ปีนึงแล้ว 
ก่อนที่จะย้ายมาอยู่ด้วยกัน เราบอกเค้าว่า "เราเป็นคนทำงานบ้านนะ แต่เราก็ไม่ได้ทำทุกวัน" 
เค้าก็บอกว่า "เค้าเป็นคนไม่ทำงานบ้านเลยนะ" เราก็รับรู้ซึ่งกันและกัน 

ด้วยงานเราเป็นงานที่ต้องทำทุกวัน แล้วเราเป็นคนเล่นเกมด้วย ว่างเมื่อไหร่ก็คือเล่นเกม
ถ้าเราจะทำงานบ้าน เราจะทำตอนที่เราทำงานทุกอย่างเสร็จหมดตามแพลนแล้ว 

พอเราย้ายมาอยู่ด้วยกัน 
ซักผ้า เราจะซักตอนที่รู้สึกว่า มันมากพอที่เราจะยกไหว  
กวาดบ้าน ถูบ้าน เราไม่ได้ทำทุกวัน แต่ถ้ามันผม หรือ ผงต่าง ๆ เยอะมาก ๆ เราก็จะทำ 
เก็บโต๊ะ เรามีความเชื่ออยู่แล้วว่า ถ้าโต๊ะรก มันจะทำให้การงานวุ่นวาย ชีวิตวุ่นวาย เราจะเก็บตลอด 
ล้างจาน เราจะกลับมาทำหลังจากที่กลับมาห้อง (บางทีถ้ากินข้าวเย็น หรือ มื้อสุดท้ายของวันก็จะรีบทำ) 
ซึ่งงานทั้งหมดนี้ แฟนเราไม่ทำเลยจริง ๆ 

กินอะไรก็วางไว้ที่เดิม แกะอะไร ฉีกอะไรก็เอาวางไว้ตรงนั้น ทั้งหมดคือ เราต้องมาตามเก็บทุกอย่างเลย 
เรากลับมาจากที่ทำงาน ก็เหนื่อยแล้ว ยังต้องมาเหนื่อยอีก บางทีเราก็รู้สึกหงุดหงิด แล้วก็ไม่อยากทำเลย

จนแฟนเราว่าเราว่า "ซกมก"  แล้วตอนนี้เค้าก็จะย้ายไปอยู่ที่อื่น 

1.เราแย่มากขนาดนั้นเลยหรอ
2.เรามีวิธีแก้ไขหรือปรับ Mindset ยังไงให้เราเป็นแม่บ้านแม่เรือนมากขึ้นบ้าง 
3.เราควรรับมือกับเรื่องนี้ยังไง