เอาจริงๆ เราเคยฟังมินิคอมโปของ aiwa จริงๆ แค่ครั้งเดียวตอนม.ปลาย เครื่องขนาดพอๆ กับรุ่นนี้ มีชั้นเก็บซีดี 50 แผ่นอยู่ในตัวเครื่อง (แต่พังไปแล้ว) ฟีเจอร์ก็ไม่มีอะไรมาก มี DSP 3 แบบ กับอีควอไลเซอร์สำเร็จรูป 3 แบบ แค่นั้น แต่สิ่งที่ชอบคือมีระบบปรับเสียงเบส กับเสียงแหลมให้อีก 4 ระดับ เลยทำให้รุ่นนั้นให้เสียงเบสที่ลูกค่อนข้างใหญ่ ฟังสนุก เสียงแหลมสดกระจ่าง ฟังเพลินมากๆ แล้วเราก็ไม่ได้จับมินิคอมโปยี่ห้อนี้เลย แม้แต่ตัวในตำนานที่ให้แรงขับสูงสุด 1,000 วัตต์ (RMS) หรือรุ่นหมื่นวัตต์ในตำนาน ก็ไม่เคยได้ฟัง 

เอาล่ะ ก่อนที่จะออกทะเลไปไกล กลับมาที่ aiwa NSX-D939 ตัวนี้ดีกว่า ตัวนี้เป็นตัวท็อปสุดของมินิคอมโปไอว่าที่วางจำหน่ายในช่วงปี 2538 - 2539 อันที่จริงจะเรียกว่าตัวท็อปก็ไม่เชิง เพราะในอนุกรมผลิตภัณฑ์มินิคอมโปของไอว่า มันมีทั้งรุ่นที่มีฟีเจอร์เยอะแยะยุบยับ ทั้งรุ่นกำลังขับสูง ทั้งรุ่นคุ้มค่าคุ้มราคา เอาง่ายๆ คือ ซอยรุ่นเยอะจนจำไม่หมด บางรุ่นก็ทับไลน์กันไปมา เอาง่ายคือ สมัยนั้นคงเลือกกันตาเหลือกเลยแหละ 

ทีนี้มาดูสเปคของมินิคอมโปตัวนี้กันดีกว่า ตัวนี้ให้กำลังขับของลำโพงคู่หน้าที่ 50 วัตต์ (RMS) ให้กำลังขับสูงสุดที่ 900 วัตต์ (PMPO) มาพร้อมระบบซีดีถาดหมุน เปลี่ยนแผ่นอัตโนมัติได้ 3 แผ่น เทปคู่พร้อมระบบ Auto Reverse ต่อ AUX ได้ 2 ช่อง ต่อลำโพงเซอร์ราวด์และซับวูฟเฟอร์ได้ 

นอกจากนี้ยังมีวงจรเพิ่มเสียงเบส (Super T-Bass) ปรับได้ 4 ระดับ มีวงจรเพิ่มความใสให้กับเนื้อเสียง (BBE) ปรับได้ 4 ระดับ และรองรับการถอดรหัสเสียง Dolby Pro-Logic แบบ Full Option 

ว่ากันตามตรง ไม่ได้ตั้งความหวังอะไรสำหรับมินิคอมโปชุดนี้เท่าไหร่นัก แต่พอฟังไปฟังมา จับกับเพลงหลายๆ แนว เออ... มันก็ฟังได้นะ กำลังขับ 50 วัตต์ (RMS) ที่ให้มาก็ถือว่าแรงใช้ได้เลย สามารถเร่งให้ดังมากๆ ได้โดยที่เสียงไม่พร่าเพี้ยน ยิ่งจับกับเพลงร้อง แนวลูกทุ่ง เพื่อชีวิต แล้วใช้ฟีเจอร์ปรับเสียงที่ติดมากับเครื่องอย่าง Super T-Bass และ BBE ก็ทำให้เนื้อเสียงโดยรวมน่าฟังขึ้น เบสที่ได้ลูกค่อนข้างใหญ่ แต่อาจจะเก็บตัวช้าไปนิด เสียงแหลมที่ใสกระจ่าง จนบางทีก็คิดว่ามันกระจ่างไปรึเปล่า แต่พอลองปรับจูนเสียงเพิ่มด้วยอีควอไลเซอร์ ก็ทำให้เสียงแหลมที่กระจ่างหลอกหูนั้นลดลงไปได้บ้าง ส่วนเนื้อเสียงร้องอยู่ในระดับกลางๆ ไม่หนา ไม่บางจนเกินไป 

ไม่มีข้อสรุปสำหรับมินิคอมโปชุดนี้ว่าเสียงมันดีหรือไม่ดี เพราะรสนิยมของเสียงนั้นเป็นเรื่องของปัจเจกบุคคล ก็เหมือนเราทานอาหารนั่นแหละ บางคนอาจจะตั้งประเด็นว่า ทำไมไม่เล่นเครื่องเสียงไฮเอนด์ไปเลย อืม... ใจจริงก็อยากอยู่นะ แต่ด้วยทุนปัจจัยเป็นสำคัญ เลยฟังได้แค่มินิคอมโปแบบนี้ แต่เอาเถอะ หลายคนอาจจะมีเครื่องพวกนี้ไว้รำลึกความจำสมัยยังเป็นวัยรุ่น สมัยทำงานได้เงินเดือนก้อนแรกก็เป็นได้ เอาเป็นว่าหูใครหูมัน ความคิดใครความคิดมันละกันเนอะ ไปละ สวัสดี

ปามมี่ สาวเชียงใหม่

28 สิงหาคม 2564