ผมมีปัญหาคาใจครับ ผมคบกับแฟนมาปีกว่าๆแล้ว คือผมพึ่งเลิกกับแฟนได้2-3วันที่ผ่านมานี้ สาเหตุก็คงเป็นเพราะว่าผมเป็นคนไม่ค่อยมีเวลาให้แฟนมั้งครับ ผมก็ไม่ค่อยแน่ใจ พักหลังเราเริ่มคุยกันน้อยลงเรื่อยๆเพราะผมไม่มีเวลา แต่ผมก็พยายามโทรไปคุยเรื่อยๆนะครับเวลาผมว่าง บางทีก็รู้สึกว่าเธอไม่ค่อยอยากคุยกับผมเท่าไหร่ มันมีหลายๆปัญหาครับ ไม่ใช่แค่เรื่องเวลาอย่างเดียว ด้วยความที่คบกันมาได้ซักระยะ ก็อาจจะทำให้ผมชิน ใส่ใจเธอน้อยลง เพราะคิดว่ายังไงก็ได้ เดี๋ยวค่อยคุยก็ได้ เดี๋ยวค่อยเจอก็ได้ ล่าสุดที่ผมไม่ได้เจอกับแฟนก็ประมาณเดือนกว่าแล้วครับ  ทั้งๆที่เราอยู่ไกลกันไม่ถึง10กิโล เป็นเพราะเรื่องโควิดด้วยครับ ผมรู้ตัวดีว่าผมเป็นแฟนที่ไม่ดี ไม่ค่อยใส่ใจเท่าที่ควร แต่ถ้าถามผมว่ายังรักผู้หญิงคนนี้อยู่รึเปล่า ผมบอกได้เต็มปากเลยครับว่าหมดหัวใจ ผมรู้สึกตกหลุมรักเธอได้ในทุกวัน ผมคิดถึงเธอแม้เวลาที่ผมทำงานยุ่งๆ แต่ก็อย่างว่า ด้วยเรื่องงานหรือเรื่องต่างๆ เวลาว่างก็ไม่ตรงกัน ล่าสุดที่เราคุยกัน เธอถามผมว่าเอายังไงต่อดี เลิกไหม ผมก็ตอบสั้นๆว่า "แล้วแต่" เป็นคำสั้นๆที่ดูเหมือนผมไม่ใส่ใจเธอเลย แต่จริงๆแล่วใจผมน่ะ รู้ตัวดีว่ายังเติมเต็มส่วนที่เขาต้องการไม่ได้ครับ หลังจากเราบอกเลิกกันก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลยเพราะเธอบล็อคผมทุกช่องทางเลย รู้สึกคิดถึงเธออยู่ตลอด แต่ก็คิดเสมอว่า ถ้าเรายังไม่พร้อมอยู่แบบนี้ จะกลับไปทำให้เขาเสียใจ ทำให้เขาหนักใจต่ออีกหรือ? ผมก็ละอายใจตัวเอง ที่ต้องทำให้คนที่ผมรักรู้สึกเหงารู้สึกเสียใจอยู่ตลอดเวลา ผมเหมือนคนที่เห็นแก่ตัวมาตลอด คิดแค่ว่ารักก็เลยยื้อไว้ทุกครั้งที่เรามีปัญหากัน ผมยังอยากติดต่อกลับไปเสมอ แต่เธอคงไม่อยากคุยกับผมอีกแล้ว ผมควรทำยังไงดีครับ …. หมายถึงผมจะทำยังไงกับความรู้สึกตัวเองดี จะจัดการความรู้สึกยังไงดี เข้ามาพูดคุยกันหน่อยนะครับ ขีวิตจริงผมเป็นคนขี้อาย ไม่กล้าปรึกษาคนนั้นคนนี้ ทั้งๆที่มีเพื่อนๆอยู่รอบตัว อย่างน้อยได้ระบายในนี้ก็ช่วยให้ผมสบายใจขึ้นแล้วครับ ขอบคุณที่เข้ามารับฟังพูดคุยนะครับ อยากรู้ว่าในมุมมองคนอื่นจะทำยังไงกันบ้าง