เราแต่งงานมา 8 ปี แต่งงานสักพักก็มีปัญหากันเรื่อยๆเรื่องการใช้ชีวิตที่ต่างกัน เราเป็นคนอยู่ในกรอบ ชอบอยู่ติดบ้านหรือท่องเที่ยวตามโอกาส ส่วนสามีรักอิสระ ชอบดื่ม สังสรรค์ เพื่อนเยอะ มีโอกาสเจอผู้หญิงเยอะ สักพักเราก็รับรู้ได้ว่าสามีเปลี่ยนไป ไม่สนใจเรา ชอบหงุดหงิดใส่ เราพยายามเชื่อใจ ไม่ติดตาม ไม่เช็ค แต่สุดท้ายเราก็จับได้ว่าเค้านอกใจ เค้าบอกว่าเราสำคัญ ผู้หญิงคนนั่นไม่ได้สำคัญอะไร เค้าจะเลิก เราก็เชื่อเค้า มามองกลับไปเราเพิ่งเห็นว่าตัวเองโง่มาก

หลังจากเหตุการณ์นั้น เรามาเจอว่าเค้ายังติดต่อกับผู้หญิงคนนั้น เราคุยกันหลายครั้ง เราให้โอกาสสามี เค้ายืนยันว่าจะเริ่มต้นใหม่กับเรา เราพยายามปรับตัวอย่างหนัก เผินๆดูเหมือนทุกอย่างดีขึ้น ไม่ได้ทะเลาะกันเหมือนช่วงแรกๆ แต่สุดท้ายในปีที่ 8 เราก็จับได้โดยไม่ได้ตั้งใจว่าเค้าไม่เคยเลิกกับผู้หญิงคนนั้น เค้าร่วมมือกันหลอกเรา ทำเหมือนออกไปทำงาน กลับบ้าน มีไปค้างนอกบ้านบ้างตามเนื้องานที่ทำอยู่ 

เรารู้สึกโง่เง่า ถูกหลอก ถูกหักหลัง เราถามว่าเราทำอะไรผิด เค้าบอกเราไม่ผิด เราดีทุกอย่าง แต่เราเข้ากันไม่ได้ เค้าเลยต้องไปมีคนอื่น เรารู้สึกว่ามาถึงทางตันแล้ว ที่ผ่านมาคงเป็นเราเองที่พยายามยื้อ ปรับตัว มองโลกในแง่ดี แต่มันไม่มีประโยชน์เลย เค้าหลอกเรามาตั้งแต่แรก เค้าไม่ได้คิดจะเดินต่อไปกับเราแค่ 2 คน เค้าต้องการคงชีวิตแบบนี้ไว้โดยการมีทั้งเราและผู้หญิงคนนั้น เค้าบอกเค้าเสียใจทีเราเลือกจะไป แต่เค้าบอกว่าเค้าไม่มีทางออก เราฟังแล้วจุก เจ็บใจ เสียใจมาก

วันแรกที่เราตัดสินใจจะหย่า เราแน่วแน่มาก เราต้องการให้เค้าออกไปพร้อมของทุกอย่าง ไม่อยากจะเหลืออะไรมาย้ำเตือนความทรงจำช่วง 8 ปีที่ผ่านมา

วันต่อๆมาเราก็รับไม่ไหว เค้ายังทำดีกับเราเหมือนเดิม เรารู้ว่าจะเสียใจมากกว่านี้ในวันที่เค้าเก็บของออกไปทั้งหมดและไปทำเรื่องหย่าจริงๆ เราจินตนาการว่าเราต้องอยู่คนเดียว ไม่ต้องเตรียมกับข้าวให้ใคร ตื่นมาก็ไม่เจอใครอยู่ข้างๆอีกแล้ว ความรู้สึกมันพังทลาย กลั้นน้ำตาไม่ไหว อยากจะรั้งเค้าไว้มาก แต่เราต้องย้ำเตือนตัวเองว่าจะอยู่แบบหลอกตัวเองต่อไปไม่ได้แล้ว เค้าไม่ได้รักเรา เค้าเป็นคนเห็นแก่ตัว เราต้องเดินออกมา อย่าหันหลังกลับไป เราตั้งกระทู้นี้มาเพราะเราอยากระบายและเราอยากได้แรงผลักดันจากคนที่เคยอยู่จุดนี้ เราอยากเดินออกมาและทำใจให้ได้จริงๆค่ะ