มีขอบเขตในการให้สิคะ  ... ให้เท่าที่คุณสบายใจ

เช่นเรื่องเรียน กรณีสอบไม่ติดมหาวิทยาลัยของรัฐ หากคุณจ่ายค่าเทอม มหาวิทยาลัยเอกชนไม่ไหว ก็บอกแฟนไปตรงๆ

เด็กโตแล้ว ก็ต้องดิ้นรนช่วยเหลือตัวเองบ้าง
แม่เด็ก หากอยากตามใจลูก ก็จะประเมินศักยภาพตัวเองถูก

แฟนทำธุรกิจกับคุณ ได้รับเงินเดือนจากคุณ
ตรงนี้ เขาย่อมทราบฐานะตนเองดี ลูกเขาก็ทราบเช่นกันค่ะ

ที่ยังใช้จ่าย ตามใจได้อยู่ เพราะคุณยังจ่ายให้ไงคะ

ซึ่งแฟนก็เคยปฏิเสธแล้ว คุณก็ยังจ่ายให้อยู่ดี
เรามองว่า เขาก็เกรงใจคุณนะ

คราวหน้า เมื่อเขาปฏิเสธ คุณก็แข็งใจไม่ให้

หรือ แนะนำช่องทางหารายได้เสริมให้เขา

ส่วนเรื่องที่เขาไม่ไปพูดกับพ่อเด็ก เพราะพูดไปก็เท่านั้นค่ะ เขารู้เช่นเห็นชาติกันดี ขี้เกียจจะไปยุ่งเกี่ยว หรือขอร้องอะไรอีก

เรื่องเขารักและตามใจลูก ... เขามีลูกคนเดียวนี่คะ และคงจะไม่มีคนที่สองแล้ว เป็นเรื่องเข้าใจได้ค่ะ
ความรักความสงสารที่ให้เด็ก ก็จะออกมาในรูปแบบอะไรตามใจได้ ก็ตามใจ แบบนี้แหละค่ะ

กรณีเรื่องงาน ที่คุณอยากได้คนที่เก่งกว่านี้ ช่วยคุณคิดแผนดำเนินธุรกิจได้
หรือ ไม่อยากได้คนมีภาระ มีลูกติด

ตรงนี้ ต้องเลือกอย่างเด็ดขาดค่ะ
ถ้ายังอยากมีแฟนคนนี้ต่อ ข้อเท็จจริงสองข้อข้างต้น เปลี่ยนไม่ได้หรอก คุณต้องอดทน และทำใจยอมรับให้ได้

ถ้าไม่อยากอดทน
ก็แบ่งสรร ข้าวของเงินทองกันให้ดี แล้วแยกย้ายกันไปค่ะ
(เขาอาจจะมีแฟนใหม่ที่ใจกว้าง คุณอาจจะมีแฟนใหม่ที่ปลอดภาระติดตัว ...
บางที ก็แค่ความไม่ลงตัวกันแค่นั้นเอง ไม่ใช่เรื่องใครผิดใครถูกเลยค่ะ)

ก็ลองให้แฟนรับภาระค่าใช้จ่าย​ของลูกเองดูค่ะ

คุณบอกเอง ว่าให้เงินเดือนแฟนทุกเดือน


ค่าใช้จ่าย​ทุกอย่างคุณออกให้หมด


เงินเดือนของแฟนไปไหนหมด ทำไมไม่เอามารับผิดชอบ​ค่าใช้จ่าย​ของลูกตัวเอง