ขอเกริ่นก่อนนะครับผมเพิ่งเริ่มเล่นกระทู้นี้เป็นครั้งแรก หากผิดพลาดต้องขออภัยด้วยครับ ผมเป็นเกย์นะครับ คบกับแฟนมาตั้งแต่สมัย ม.ปลาย ผมเป็นคนสนุกสนานเฮฮอาเข้ากับคนง่าย ส่วนแฟนเป็นคนที่เก็บตัวนิดหนึ่งซึ่งผมก็คิดว่าไม่เป็นอุปสรรคกับการคบกันอะไรมากมาย เราคบกันมาเลื่อยๆเกือบ 8 ปี ตลอดเวลาก็มีความสุขดีนะครับ ทุกข์บ้างปะปนไป ผมเป็นวิศวะโยธา ส่วนแฟนเป็นสาธาฯ คือเราคบกันมาก็ผ่านอะไรกันมามากมายครับ ทั้งพิสูจน์ในคนรอบข้างเห็นทั้งอะไรต่างๆนาๆ เราสองคนอยู่ในช่วงชีวิตกันตลอดเวลาที่คบกันครับ เรียกได้ว่าทุกอย่างกำลังจะดี เราคบกันตั้งแต่เด็กๆอะครับ จนเข้ามหาลัย แล้วอยุ่มาวันนี้เมื่อปี 62 ผมเข้า ICU เนื่องจากเป็นโรคสมองขาดเลือดเขาก็พาผมไป รพ.ตลอด (ผมอยู่ที่สุพรรณ แต่ไปหาหมอที่ ในกรุงเทพ) นี่ก็คือโมเมนต์ที่ผมประทับใจเขาไปอีก ทั้งไม่ว่าเหตุการณ์ไหนเราก็สู้มาด้วยกันตลอด จนมาปี 63 เราต่างคนต่างไปฝึกงานซ้ำช่วงนั้นก็มีโปรเจ็คจบร่วมด้วย เราต่างคนต่างเหนื่อยก็เลยทำให้คุยน้อยลง แต่ก็คุยกันทุกวันนะครับ ไม่ค่อยได้หวานเหมือนคบกันแรกๆ แต่เราก็เจอกันในทุกๆเดือน แต่ก็ร็สึกได้ว่ามันกันมากกว่าปกติ แต่ผมก็ไม่ได้อะไร พยายามคิดว่าอาจจะเป็นเพราะเราโตกันแล้วมั้งแลยไม่ค่อยหวานเหมือนตอนก่อน พอเราฝึกงานเสร็จตอนต้ปี 64 เราก็กลับมาอยู่ที่สุพรรณกัน ไปมาหาสู่กันเกือบทุกวัน ระหว่างนั้นเราก็มักสัญญาว่าจะซื้อยบ้านซื้อรถกันครับ ผมอยู่สุพรรณได้เดือนกว่าๆ ผมก็ได้งานที่การรถไฟ จนผมมาทำงานระหว่างที่ผมทำงานผมก็กำลังทำเรื่องซื้อบ้าน โดยที่ผมไม่ได้บอกเขากะว่าจะเซอร์ไพส์เขา จนอยู่มาวันหนึ่งเขาบอกเลิกผม เขาให้เหตุผลว่าอยากขอไปใช้ชีวิตบ้าง ในตอนนั้นผมรู้สึกได้ว่าโลกของผมที่วางแพลนไว้พังหมดเลยครับ ทั้งอ้อนวอนให้เขาอยู่ทั้งทำให้เราสารพัดให้เขากลับมา แต่เขาก็บอกเพียงว่าไม่ได้รักเราแบบแฟนแล้ว เขาบอกว่าที่เลิกเพราะเขาเขาอยากให้เราเจอคนที่ดี แต่ผมเองก็ไม่เคยคิดแบบนั้นนะครับ ผมคิดถึงเขาทุกๆวันแต่ความรู้สึกผมก็ดีขึ้นบ้างแล้วเพียงแค่อยากลืมเขาให้ได้ หลายๆคนพูดว่าในเมื่อลืมไม่ได้ก็จำเป็นต้องจำเขาเพื่อให้ชีวิตเราดี แต่ผมมักจะตอบว่ามันลำบากนะกว่าจะผ่านไปในแต่ละวัน จนเลิกกันมาเกือบ5 เดือนแล้ว มีใครหลายคนเข้ามาด้วยในชีวิตผม แต่ผมกลับรู้สึกว่าผมก็ไปไม่ได้ จนทุกวันนี้ไม่กล้าที่จะคุยกับใคร จนมันกลายเป็นกำแพงที่สูงมาก เพื่อนๆผ่านมันไปได้อย่างไรกันบ้างครับ ใช้เวลานานไหม พูดคุยกันได้นะครับ