ขอเล่าก่อนว่าเรากับแฟนคบกันมาได้ปีกว่าๆ ก่อนหน้านี้ก็ไม่มีปัญหาอะไร แต่มาพักหลังๆที่เราเริ่มรู้สึกแปลกๆไม่รู้ว่าคิดมากกรือป่าวนะ เริ่มจากตอนแราคบกันแรกๆแฟนเรามีรุ่นพี่ที่รร.เก่ามาชวนทำงานๆนึงซึ่งแฟนเราก็ทำ ตอนยังไม่โควิดก็ออกไปเล่างานจ้างนอกบ้างบางทีก็ไปกับพี่คนที่ชวนนั่นแหละ( ต้องบอกก่อนว่าพี่เค้าไม่มีแฟนนะ )แต่พอมาช่วงโควิดก็เปลี่ยนมาคุยกันทางซูมแทน พี่เค้าก็ดูเป็นคนดีนะอารมณ์แบบเด็กเรียนอ่ะ แต่เราไม่เข้าใจที่เวลาคุยงานกันอ่ะ บางทีดึกๆ4 5 ทุ่ม เที่ยงคืนอยากจะโทรก็โทรมา เราไม่เข้าใจว่าทำไมต้องคุยคนเราควรมีเวลาส่วนตัวกรือป่าววะคือมันก็เึกแล้วป่ะคุยกันพรุ่งนี้ตอนเช้าไม่ได้หรอ? ช่วงหลังๆนี่เริ่มโทรมาก็บ่อยอยู่ล่าสุดมันมีงานสัมนาแล้วงานเลิกตี1กว่าๆ แล้วพอจบงานก็คุยต่อยันตี3 ซึ่งเราก็ง่วงนะแต่แบบมันนอนไม่หลับเพราะเราเป็นคนหลับยากมากถ้ามีเสียงหรือแสงไฟ เราจะนอนไม่หลับอันนี้ก็ไม่ได้โทษพวกเค้าหรอกนะ เราเองนี่แหละที่หลับยาก บางทีเราก็หงุดหงิดนะที่แบบเขาคุยกันไม่เป็นเวลา หรือเราคิดมากไปเองก็ไม่รู้นะ แต่เราก็ไม่ชอบอยู่ดี เรารู้สึกเหมือนว่ามันไม่ใช่เราอ่ะที่สนิทกับแฟนเรา มันมีคนอื่นที่สนิทกว่า น้อยมากเลยนะที่เราคุยกับแฟนเราขนาดเราอยู่ด้วยกัน เราเลยรู้สึกเหมือนเราเป็นคนอื่น เรานอยๆด้วยแหละ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรให้แฟนเราฟังนะว่าเรารู้สึกยังไงเพราะเรารู้ว่าแฟนเราตั้งใจกับงานนี้มาก เราไม่อยากทำให้แฟนเราไม่สบายใจ เราก็ได้แต่เก็บเรื่องราวที่เราไม่โอเคไว้ในใจเราคนเดียว เรากลัวถ้าเราพูดออกไปแล้วแฟนเราจะไม่เข้าใจเราเพียงเพราะเราไม่ได้ทำงานเดียวกับเขา เราไม่อยากให้เค้ารู้สึกว่าเรางี่เง่า ไม่เข้าใจ พาล เราอึดอัดมากบางทีเราหาคำตอบไม่ได้เราก็แอบร้องไห้คนเดียวอยู่บ่อยๆ บางทีเราก็คิดว่าเราควรจะถอยออกมาดีมั้ยนะ แต่เราก็รักเขามากอ่ะ  เราไม่รู้จะจัดการกับความรู้สึกเรายังไงดี?