จากเคยมีรายได้เดือนละ 300,000 บาท
เป็นคนที่ไม่กินเหล้าไม่สูบบุหรี่ไม่เที่ยวแล้วก็ไม่ถือเงินด้วย  ทุกอย่างแฟนถือหมด

จู่ๆก็โดนเพื่อนโกง เพราะว่าเป็นคนที่ชอบอุปถัมภ์เพื่อน เนื่องจากตอนนั้นเงินเราคิดว่าหาง่ายไม่เคยเห็นค่าเงิน แฟนที่คบกันอยู่ก็ไปมีชู้กับเพื่อนตอนไปกินเหล้า

เพียงแค่ข้ามคืนไม่เหลืออะไรเลยมีหนี้เกือบ 2 ล้าน แฟนที่กำลังจะแต่งงานก็มานอนกับเพื่อนสนิท  โดนเผาเชิดเงินไปอีก

แทบล้มละลายสิ้นเนื้อประดาตัว
กว่าจะตั้งหลักได้ก็ผ่านมาหลายปี

เคยบวชด้วย 3 ปีสึกออกมาทำงาน
ก็เหมือนชีวิตล้มเหลว  เคยตั้งกระทู้อยู่แรกๆ ทำให้เราได้อะไรแนวคิดอะไรหลายๆอย่าง ตอนหางานแรกๆเมื่อปี 60 จำได้เลยทำงานที่แหลมฉบังเป็นพนักงานรายวันวันละ 303บาท   เพราะหาสมัครงานที่ไหนก็ไม่มีใครรับ  พอเริ่มจะรับได้ กับเหตุการณ์แบบนี้ก็โดนเขาไล่ออก  


ต้องหางานใหม่อีกแต่คราวนี้งานครั้งนี้มันเหมือนเป็นอะไรสักอย่าง  ที่เป็นแนวทางปูพื้นฐานจนถึงปัจจุบัน  จากพนักงานรายเดือนคลังสินค้า supplier  อย่าให้ออกไปเป็นพนักงานประจำผู้ช่วย supervisor

5 ปี บริษัท  จากวันละ300  สู่เงินเดือน 60k+.และจะโตขึ้นอีก ทุกอย่างไม่ได้เสกมา ทำงานหนัก  มาก็เรียนรู้ จดทุกอย่าง หาความรู้ทุกอย่าง 5ปี ไม่เคยมีฉลองปีใหม่  ไม่เคยเที่ยวสงกรานต์ ไม่เคยมีวันหยุด

เพราะเราเริ่มข้ากว่าเพื่อน คนอื่นเริ่มตอนอายุ 22 23  เราเริ่มตอนอายุ จะ33 แล้ว


ตอนนี้หนี้จะหมดแล้ว  เดือน พย. คงหมดภาระหนี้สิน  เหลือแค่บ้าน ทาวโฮม  มีรถเก๋งมือ2 1 คัน ยังผ่อนอยู่


ทุกคนเคยผิดหวังกันหมด ครับ
แต่ว่าเรามักจะมองว่าเรื่องของเราเลวร้ายกว่าคนอื่นเสมอทั้งๆที่มันไม่จริงเลยมันเป็นเรื่องปกติที่สามารถเกิดขึ้นได้กับทุกคน

ตอนนี้คุณแค่เดินไปเตะขาเก้าอี้แล้วก้มลงจับเท้าตัวเองด้วยความเจ็บปวด  แต่เชื่อเถอะครับ ยังมาคนอีกมากที่เจ็บมากกว่าการเตะขาเก้าอี้  ถ้าจะให้ผมบอกว่าผมเข้าใจคุณผมคงไม่เข้าใจจริงๆ หรอกนอกจากจะลองเดินเตะมันด้วยตัวเองเพราะว่าบางทีเตะเหมือนกันแต่ความเจ็บปวดต่างกันคนรอบข้างที่มองก็คงไม่รู้สึกแบบเดียวกับที่เรารู้สึก แต่แต่เห็นภาพ  แต่คงไม่อาจรู้สึกแบบเดียวกัน

แต่เชื่อเถอะครับว่าไม่นานมันก็จะผ่านไป
จริงๆ  ไม่ว่าเราจะทุกข์ใจมากแค่ไหนเจ็บปวดแค่ไหนล้มเหลวมากแค่ไหนสักวันนึงมันก็จะผ่านไปความทุกข์ใจนั้นก็จะค่อยๆผ่านไป อยู่ที่ว่าเราจะใช้เวลากับมันมากน้อยแค่ไหน ถ้าตอนนี้สมมุติว่าคุณอายุ 30 คุณคิดว่าจะใช้เวลาทำใจกี่ปี 5 ปีก็เหมือนนับหนึ่งใหม่ตอนอายุ 35 ถ้า 10 ปีก็เหมือนนับหนึ่งใหม่ตอนอายุ 40

ถามตัวเองครับ  จะใช้เวลากี่ปี กี่วันหรือกี่เดือน  อย่าบอกว่าทำไม่ได้  ไม่ไหว

คนที่บอกว่าไม่ไหวทนไม่ได้  เปรียบเหมือนเด็ก  ที่เจอแดดร้อนๆ  แล้วบอกตัวเองไม่ไหวแล้ว  แล้วมันจะร้อนขึ้นเรื่อยๆ  จึงคิดว่ามันคงร้อนไม่หยุด  จึงฆ้าตัวตัวก่อน
แต่หารู้ไม่  สักพักเมื่อถึงตอนพลบค่ำอากาศ ก็จะเย็นสบายๆ  เป็นสัจธรรมของชีวิต  เมื่อถึงจุดสูงสุดทีนจะค่อยๆลดต่ำลง

จงอย่าทำตัวเหมือนเด็ก

แต่ช่วงความทุกใจ เราไม่อาจลืมได้แต่เราทำสิ่งต่างไป ให้มันบรรเทาลงได้ เหมือนกลางวันแดดร้อนก็เข้าร่ม

เพราะฉะนั้นทุกคนต้องเริ่มใหม่เสมออยู่ที่ว่าคุณอยากจะเริ่มตอนไหนเท่านั้นเอง ยิ่งเริ่มช้า  อายุจะมากขึ้น

ตั้งเป้าหมายวางแผนอนาคตแล้วก็ลงมือทำ
อย่าบอกว่าทำไม่ได้เพราะนั่นมันคือการตัดอนาคตของตัวเองอย่าบอกว่ายาก เพราะว่าเมื่อคุณบอกตัวเองว่ามันยากนั่นหมายความว่ามันจะสั่งให้คุณไม่อยากทำอะไร

#ขอแก้ไขข้อความนะครับผิดเยอะ😅ไม่ถนัดพิมพ์มือถือ