ตอนนี้ผมอายุ23ปีแล้วครับ ผมจบตรีตอนอายุ21 แล้วผมก็ว่างงานยาวๆตั้งแต่จบมาจนถึงตอนนี้ ซึ่งมันก็เป็นเวลาปีกว่าๆเกือบจะสองปีแล้ว เนื่องจากแถวจังหวัดที่ผมอยู่ไม่มีงานเลยครับ เป็นจังหวัดที่เคยเป็นสถานท่องเที่ยวระดับโลก แต่พอมึโรคระบาดกลับกลายเป็นจากหน้ามือเป็นหลังเท้าเลยครับ (ส่วนตัวผมเองผมยอมรับครับว่าก็แอบค่อนข้างเลือกงาน แต่เลือกงานในที่นี้ไม่ใช่ว่าเลือกงานที่ดีหรือเงินเดือนสูงอะไร แต่ผมพยายามเลือกงานที่ผมคิดว่าจะพอใช้ความสามารถตัวเองได้) เพื่อนที่จบมาด้วยกันส่วนใหญ่ก็มีงานแล้วครับถึงแม้จะงานนั้นจะไม่ได้เป็นไปตามกับสิ่งที่เพื่อนๆคาดหมายเอาไว้ ผมเคยคิดว่าผมไม่สนใจ ใครจะทำงานอะไร มีเงินเท่าไหร่ มีบ้าน มีรถตอนอายุเท่าไหร่ แต่พอเอาเข้าจริงๆ ลึกๆแล้วผมก็ยัฃแอบคิดครับ ผมรู้สึกไม่ดีเลย เหมือนตัวเองอยู่หลังคนอื่น ไม่เริ่มที่จะเริ่มทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน ปัจจุบันนี้ก็ยังคงเกาะพ่อแม่กินอยู่ แต่พ่อแม่ก็ไม่ได้ว่าอะไร (ฐานะพอมีพอกิน) อยู่ต่อหน้าพ่อแม่ผมก็ชอบแกล้งพูดว่าผมไม่สนใจหรอก ผมไม่ได้อยากมีบ้าน รถ หรือทรัพย์สินอะไร แต่ในใจคืออายครับที่ยังเกาะพ่อแม่กินอยู่ แต่เหมือนกับทำฟอร์มไปงั้นๆ สรุปคือเครียดทุกคืนก่อนนอนเลยครับ และตอนนี้ผมเพิ่งได้ทุนเรียนต่อปริญญาโทและกำลังจะเปิดเทอมที่ต่างประเทศ(ซึ่งตอนนี้ประเทศนั้นไม่ให้ต่างชาติเข้าและต้องเรียนออนไลน์ไปก่อน) แต่เป็นมหาลัยที่ไม่ได้มีชื่อเสียงอะไรเลย และถ้าตามหลักสูตรผมจะจบช่วงอายุ26ย่าง27เลยถ้าไม่ดรอปหรือเรียนตกอะไร และนั่นก็ทำให้ผมเครียดไปอีกคือ งานที่ผมเจอมาเกือบทั้งหมดรับคนที่มีประสบการณ์ แล้วตัวผมถ้าจบโทมาแล้วไม่มีประสบการณ์ ถึงตอนนั้นอายุผมก็ไม่ใช่น้อยๆแล้ว เค้าจะยังเรียกว่า"เด็กจบใหม่"อยู่ไหมครับ อยากถามว่ามีคนเป็นแบบผมบ้างไหม แล้วทำยังไง หางานยากไหม มีการศึกษาแต่ไม่มีประสบการณ์ ผมเครียดมากๆเลยครับ ไม่รู้จะปรึกษาใครดี [ตอนที่ได้ทุนเคยแอบคิดว่าอยากเป็นอาจารย์มหาลัย แต่พอหาข้อมูลได้ยินมาว่าส่วนใหญ่เค้าเอาคนจบป.เอก+อาจจะต้องมีเส้นสาย และเราก็ไม่ได้จบมอดังอะไรเลยของป.โท ส่วนมอป.ตรีมีชื่อเสียงนิดหน่อย] ขอถามหลักๆคือขอคำปรึกษาคนที่จบโทโดยที่ไม่มีประสบการณ์ทำงานครับว่าเป็นยังไงบ้าง ผมเครียดมากจริงๆ รู้สึกเหมือนตัวเองอ้างว้างเหลือเกิน