เรียนประถม เราก็มีแก๊งเพื่อน มัธยม เราก็มีแก๊งเพื่อน เข้าใจว่าจะสนิทกันไปจนแก่ แต่สุดท้ายก็ไม่ เรียนมหาลัย เราก็มีแก๊งเพื่อน แต่พอเรียนจบก็แยกย้ายกันไปใช้ชีวิต จนมาวันนึงที่เรามีแฟน เราสองคนรักกันมาก จนเราก็มีแต่เค้า มีอะไรไม่สบายใจก็มีแต่แฟน เที่ยว กินข้าว วันไหนไม่ได้ไปกับแฟนเราก็จะอยู่บ้าน อยู่กับครอบครัว กินข้าวกับครอบครัว ทำงาน ก็คุยเฮฮากับที่ทำงานปกติ มีเพื่อนไปกินข้าวกลางวัน กลับบ้านพร้อมกัน แต่สุดท้ายก็ไม่ใช่เพื่อนสนิทที่จะคุยเรื่องจิปาถะได้ทุกอย่างเหมือนคนอื่นๆ

มาวันนึงที่แฟนพูดว่า 'ตั้งแต่คบกันมา ไม่เห็นเธอไปเที่ยวกับเพื่อนๆเลย ไปกินข้าวพักผ่อน เราไม่ว่านะ แล้วเพื่อนสนิทของเธอคือใครหรอ' เราตอบเค้าไม่ได้ เรารู้สึกอึกอักตอบไม่ถูก คิดในใจว่าเออใช่ เราไม่มีเพื่อนสนิทแบบที่ไปไหนด้วยกัน เม้ามอยกัน มีเรื่องมีปัญหาทีก็ช่วยกัน เราไม่มีเลย 

กลับกัน แฟนเรามีเพื่อนเป็นกลุ่ม วันเกิดก็จัดเพื่อนมาเตรียมเซอร์ไพรส์ ใครมีลูก หรือใครจะแต่งงานก็นัดรวมตัวกัน แต่เราไม่เคยเลย เรารู้สึกอายที่เราไม่มีใครคบหรอเนี่ย เราก็มีสังคมนะ คนรู้จัก หรือเพื่อนบางคนที่ไว้ใจเราก็มาระบายมาขอคำปรึกษา คือเรามีเพื่อน แต่ไม่มีเพื่อนสนิทเลย

แฟนถามเราเมื่อ ธันวาคมปีที่แล้ว เราจำได้ดี มาจนวันนี้ เรายังลืมความรู้สึกนั้นไม่ได้ เราไม่มีคนคบหรอ เราเป็นตัวปัญหารึป่าวนะ เราไม่กล้าพูดเรื่องนี้กับแฟน รู้สึกว่าเค้าต้องไม่เข้าใจความรู้สึกนี้ของเรา และเราก็อายที่เราไม่มีคนคบ

เราผิดแปลกไหม แล้วเราควรจัดการความรู้สึกนี้ของตัวเองยังไงดีคะ