ขอเรียกแทนตัวเองว่า"เรา"นะคะ คือตอนเด็กเราโดนบ่นบ่อยมาก แบบมากๆ คือทุกวันเลย ช่วงแรกๆที่เราโดนบ่นมันก็ไม่ชอบอยู่แล้วแหละ แต่พอโดนมาเรื่อยๆมันก็ทำให้เราเก็บคำที่โดนบ่นไว้ เราค่อนข้างเก็บกดเลย เรารู้สึกว่าตำพวกนั้นมันทำร้ายจิตใจเรามากเลย เมื่อ2-3สัปดาห์ที่ผ่านมา คือมีอยู่ช่วงหนึ่งในสัปดาห์ที่ผ่านมาเนี่ยแหละ เราร้อยไห้ติดกัน3-4วัน เพราะเราโดนพ่อบ่น คือเรานอนเล่นทรศ.ในบ้าน แล้วพ่อเดินมา พ่อก็บ่นเราว่า"วันๆเอาแต่เล่นทรศ. คะแนน(สอบ)มันถึงได้ตก" คือเราเสียใจมากอ่ะตอนนั้น คือมันเรียนออนไลน์ด้วยค่ะ แล้วเราก็เครียดเรื่องเรียนจะบ้าตายอยู่แล้ว แล้วมาได้ยินแบบนี้อีก คือครูเขาก็เก็บคะแนนเพิ่มด้วยค่ะ เช่น มี20ข้อ ต้องผ่าน12-14 ไรงี้อ่ะค่ะ แล้วคือมันก็ตกเกือนบทั้งห้อง คือพ่อไม่คิดจะเข้าใจเราเลยค่ะ พ่อ"ไม่เคย"เข้าใจเรา เขาบ่นเราเยอะสุด คือคะแนนสอบอ่ะค่ะ พ่อเคยบอกว่า"ได้เท่าไหร่ก็ได้ แค่ตั้งใจก็พอ" แต่ตอนสอบเราก็ไม่ได้ตั้งใจขนาดนั้นหรอกค่ะ แต่คะแนนก็ไม่ได้ต่ำขนาดนั้น แค่ไม่ผ่าน คือคำพูดนั้นไม่มีอยู่จริง สุดท้ายเขาก็ห่วงคะแนน เรารู้ค่ละค่ะะว่าเราตก พ่อไม่ต้องมาซ้ำเติมก็ได้ เราเป็นคนค่อนข้าง Sensitive กับคำพูดที่เราโดนบ่น เพราะเราโดนมาเยอะจนมันไม่ค่อยไหว ตอนนี้นเราก็ไม่คุยกับพ่อเลย เราไม่คุยกับพ่อประมาณ1-2สัปดาห์ แต่ก็เริ่มคุยนิดๆหน่อยๆล่ะค่ะ เราเลิกร้องไห้มาหลายอาทิตย์แล้ว เมื่อคืนต้องกลับมาร้องอีกเพราะพี่เราบ่น  คือพี่เรามาเคาะประตูห้องเรา แล้วเราได้ยินพี่เราพูดว่า " ออกมา พี่จะนอนห้องนี้ " ห้องนี้เคยเป็นห้องของพี่ค่ะ เราได่ยินพี่เราพ฿ดแบบนี้เสร็จ เราก็ตอบไปว่า เห้ยอะไร แล้วเราก็ไปเปิดประตู แล้วพี่ก็เสีนงดังใส่เราแล้วพูดว่า "อะไร จะมาเอาที่นอน "  คือมีที่นอนที่พับได้อยู่ในห้องเราค่ะ แล้วพี่ก็พูดว่า "คิดว่าเขาอยากนอนด้วยรึไง" เราไม่ได้คิดงั้นเลยค่ะ เราก็บอกไปแล้วว่าเราได้ยินผิด มันทำให้เรารู้สึกว่าเราน่ารังเกียจมากๆๆๆๆๆเลยค่ะ แล้วเราก็เดินไปห้องครัว พี่เราก็บ่นว่า"ไม่ล้างจ้านหรอก แม่/%\}¢\" เราได้ยินไม่ชัดค่ะ (เราค่อยล้างจริงๆหรอกค่ะ เราล้างได้แต่คนมะนขี้เกียจทำไงได้) แต่เวลาเราทำกับข้างกินเองเราก็ล้างเองนะคะ เวลาเราทำอะไรที่ดีๆไม่เคยมีใครเห็นเราทำ คิดว่าเราจี่เกียจไปส่ะทุกอย่าง ตอนที่พี่เร่พูดงี้จบ เราต้องรีบไปล้างมือเข้าห้องเรา เพื่อที่จะไปร้องไห้ค่ะ เรารู้สึกเป็นภาระเลยค่ะ แบบภาระมากๆ เรารู้สึกแบบนี้หลายครั้งแล้ว คือเราไม่อยากคิดงี้หรอกนะคะ แต่มันอดคิดไม่ได้ แล้วก็รู้สึกว่าเป็นเด็กไม่ดีเลยอ่ะค่ะ เราเฟลมากตอนนั้น เราแบบ แย่ขนาดนั้นเลยหรอ คงไม่มีใครอยากได้เราเป็นลูกเลย
เพระาเราเป็นลูกที่แย่มาก เรารู้สึกไม่อยากอยู่เลยอ่ะค่ะ เราคงแย่มากจริงๆ แล้วเวลาเราร้องไห้เราจะชอบไปนึกถึงคำที่เราโดนบ่นต่างแล้วก็นึกถึฃสายตาของญาติๆที่มองเรา เวลามีเทศกาลอะไรใหญ่ๆแลเวจะมารวมญาติกันเยอะ เวลาเราทำอะไรก็จะมีแต่คนมองเราดเวยสายตาที่มันไม่ดี สอยตาตอนนั้นเราเหมือนเป็นไม่ดีเลย เราต้องรีบเดินออกจากตรงนั้น เราเจอมาจริงๆค่ะ สายตามันน่ากลัวอ่ะค่ะ มันทำให้เรารู้สึกว่าเราเป็นเด็กไม่ดี เด็กเลว นิสัยไม่ดี เป็นภาระ คือเราอดคิดไม่ได้ เพราะเราเคยได้ยินญาติๆพูดถึงพ่อ แม่ เรา เหมือนโดนนินทา ตอนนั้นเราจะทำเป็นไม่รู้อ่ะไร แต่จริงๆเรารู้ว่าเขาพูดถึงอะไรกันค่ะ กระทู้นี้ก็เหมือนจะมาระบายด้วย แล้วก็อยากจะขอคำแนะนำว่าทำยังไงที่ไม่ให้เราคิดโลกในแง่ลบ อยากให้เลิกคิดว่าเราเป็นคนไม่ดี ขอบคุณนะคะ นี่พิมพ์ไปร้องไป มันอดไม่ได้ToT ถ้าตรงไหนเราพิมพ์ผิดก็ขอโทษด้วยนะคะ ตาลาย;-;