สำหรับเรา เราชอบการถูกจีบในโลกออนไลน์มากกว่า
จนแน่ใจ ว่าอยากจะสานต่อ ค่อยนัดเจอ แล้วจีบต่อในชีวิตจริง

สมัยวัยรุ่น (ซึ่งก็ผ่านมาไม่นานเท่าไหร่นัก)
ตอนนั้นไม่มีโลกออนไลน์ (ค่าโทรศัพท์ก็แพง)
ใครนึกอยากจะมาจีบก็เดินเข้าหาเลย มาทัก มาชวนคุย มาหาที่บ้าน มาที่ทำงาน
มาตัวเป็นๆแบบนี้เราอึดอัดอ่ะ

เพราะเราเกรงใจ
ยิ่งถ้าใครที่สุภาพ นิสัยดี แต่เราไม่ชอบ เราก็ไม่กล้าปฏิเสธตรงๆ
ก็ต้องหาเรื่องขอตัว ไปทำโน่นนี่ พอเห็นเขาทำท่าเศร้าๆ จ๋อยๆ เราก็รู้สึกผิด
บางคนเข้าหาทางญาติผู้ใหญ่ ทำตัวเป็นที่รักของคนทั้งบ้าน  แบบนี้ ยิ่งปฏิเสธลำบากเข้าไปอีก

พอมาถึงยุค โลกโซเชี่ยล
แบบนี้สบายเรา ทักมา เราจะอ่านเมื่อไหร่ จะตอบเมื่อไหร่ก็ได้

คุยไปเรื่อยๆ จนได้รู้จักนิสัยเป็นอย่างดี แบบนี้หากได้เจอตัวจริงก็ไม่อึดอัดค่ะ

แต่สไตล์เรา จะไม่ใช่แบบรีบร้อน แบบวัยรุ่น
คือใครได้คุย จนได้นัดเจอ นั่นหมายถึง ต้องคุยถูกคอ และถูกใจ ในระดับที่
ยอมรับคุณค่า กันและกันในชีวิตได้  ไม่จำเป็นต้องสถานะแฟน

คือหากไม่ได้ไปต่อ
ก็ยังมีมิตรภาพดีๆ มีความปรารถนาดี และจริงใจให้เสมอ

เรามองว่า มันไม่ง่าย การที่ใครจะได้มารู้จัก คบหา ชอบพอ
เรามองว่าเป็นเรื่องที่เคยทำบุญร่วมกันมา

อย่างน้อยรู้จักกันแล้ว สถานะที่ให้ได้ และจะไม่ริบคืน คือกัลยาณมิตรที่ดีต่อกัน