.
.
คือฉันคบกับแฟนได้ 2 ปีกว่าจะเข้าปีที่ 3 อีก 3 เดือน (เราอายุ 26 แฟนอายุ 24) เขาดีกับเราทุกอย่าง เวลาไปทำงานก็บอก กินข้าวก็บอก เลิกงานก็บอก ไปดื่มเบียร์ก็บอก คือบอกทุกกิริยาบท (แฟนอยู่บ้านกับพ่อ ฉันอยู่หอคนเดียว) แต่ฉันเป็นโรคจิตชนิดหนึ่งแบบอยู่ๆก็ไม่อ่าน ไม่ตอบแฟน บางทีหายไปทั้งวัน (ไม่เป็นแค่กับแหนคนเดียว บางครั้งกับเพื่อนก็ไม่คุยเป็นเดือน พ่อแม่ก็ไม่คุยเป็นเดือน) ช่วงแรกที่คบกันแฟนก็ค่อยตามว่าหายไปไหน เคยมาตามที่หอคิดว่าฉันเป็นอะไรหรือป่าว สุดท้ายฉันก็ไล่เขากลับ ทั้งๆที่เขาไม่ได้ทำอะไรผิด เขาเป็นห่วงเราด้วยซ้ำ บางครั้งไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน คือรักเขานะ คิดถึงเขาตลอด เวลาไปเดินห้างเจอเสื้อหรือรองเท้าก็คือจะซื้อเป็นคู่ให้ตลอด แต่แค่ไม่อยากเจอ ไม่อยากคุย (ไม่ได้แอบมีกิ๊กนะคะ ทำงานเสร็จก็อยู่หอดูหนัง ฟังเพลง นอน เล่นกับแมว) ช่วงปีแรกไม่คุย 2-3 วันพอคบกันได้ปีกว่าไม่คุยกับเขา 1 เดือน พอคบกันจะ2ปี ไม่คุย 3 เดือน ช่วงหลังเขาไม่ตามเลย เขาอาจจะกลัวเราด่าเพื่อนๆก็เตือนระวังเขาไปมีคนอื่นนะ ตอนนั้นเราไม่ได้คิดไรมาก เพราะที่ผ่านมาเขาไม่เคยขอเลิกกับเราเลย แต่ตอนนี้เขาบอกเขาเหนื่อย เราเสียใจนะ แต่ก็เข้าใจเขา เป็นใครก็คงไม่ทน (เราสามารถขอให้เขาอยู่ได้ แต่เราเลือกที่จะไม่ขอ ไม่ยื้อ เพราะกลัวทำนิสัยแบบนี้อีก ) อยากจะบอกขอบคุณเวลาดีๆที่มีให้กัน ขอให้เธอเจอคนดีๆ อย่าเจอคนแบบเราเลย เรามันแย่ แต่ขอบอกไว้นะ ถึงเราไม่คุยกับเธอ ไม่อยากเจอเธอ แต่เราก็รักเธอนะ เราก็เบื่อนิสัยตัวเองเหมือนกัน เกลียดตัวเองด้วยซ้ำ 😥